25/12/2010

Dag Stan,

Vandaag vieren we de verjaardag van Ben. Alles staat klaar: tafels gedekt, ballonnen, slingers,...net als we voor jou al 3 jaar na elkaar gedaan hebben. Straks komen de oma's en opa en tante, neefjes,...een stukje taart eten en als ik naar buiten kijk, en zie hoe de zon de sneeuw doet blinken, weet ik dat jij er ook weer bij bent!
Een hele dikke knuffel want het is toch weer zo'n dag waarop we je extra missen!!
Jij zou alle cadeautjes willen opendoen, daar ben ik zeker van. Ik zie het al voor me!
Hm...
Laat het zonnetje maar wat extra schijnen vandaag!
X!

onderweg tot bij jou!

onderweg naar jou...(onderste foto eerst)

13 december 2010

Dag Stan,

Het is berenkoud! En het gaat weer sneeuwen, mama is daarom gisteren je bloemetjes komen opruimen. De bloemen die bij de vorige sneeuw hun blaadjes verloren, zijn nu weg. Ik heb ook 2 stoffen kerstmannetjes bijj e gebracht en een rode ster met een kleine belletje. Ik moet er weer aan denken dat ik steeds een kaarsje en lucifer bij je meeneem want je lantaarntje staat er ook terug!

Vandaag ben ik naar het grafje geweest van één van de kinderen van mijn werk. Het is toch steeds een apart gevoel. Even "dag" gaan zeggen, zien hoe mooi de grafsteen gelukt is, maar tegelijk ook beseffen dat dit niet had hoeven zijn. Het is oneerlijk en wij staan er machteloos tegenover.
Ik liep ook eens langs de grafjes vn de andere kindjes. Achter iedere steen zit een verhaal, een klein mensje, een groot verdriet,... er was een grafje van een kindje die ongeveer zo oud was als Ben nu, echt raar, kan het mij niet voorstellen,...niet nog een keer... dat is Stan, denk ik nu onze grootste angst.

Mama is nu haar 3de week thuis, en veel tijd om te denken. Dicht bij jou en dicht bij Ben. Vorig jaar was ik vandaag 37 weken zwanger, en zette Ben zijn park uit. Eigenlijk jouw park, maar jij kreeg nooit de kans om er in te spelen...

Hier ook een mooie foto van deze morgen als ik de rolluik omhoog trok: de opkomende warme zon en een mooi fonkelende ster (op de foto lijkt het meer een lijntje)

Hele dikke zoen!
x

1 december 2010

Hey Stan,

Mama is vandaag even bij je langs geweest. Alles is ondergesneeuwd en je bloemetjes zijn allemaal hard bevroren.
3 jaar geleden namen we fysiek afscheid van je: in de voormiddag een laatste bezoekje, een laatste blik, een laatste zoen. Die laatste zoen ligt vast op foto, maar ook zonder deze foto vergeet ik die nooit! Hoe je daar lag, hoe je rook,...mama weet het nog ontzettend goed.
Vandaag ook even een blik in de kerk geworpen, want daar mochten we je voor het laatst in ons armen dragen. wat was dat hard, en ik ben precies nog steeds niet akkoord. ik wou je niet achterlaten, ik wou je niet alleen laten, ik wou je niet laten begraven,...maar het moest, we hadden geen keus, ... toen we dat bloemetje op je kistje moesten leggen wou ik je nog zoveel zeggen, ik wou je uit dat kistje halen, ik wou je nog een zoen geven,...maar dat kon niet. dat moment vergeet ik nooit en valt me nog steeds heel zwaar als ik eraan terugdenk. zo machteloos....
maar kleine man, ik weet ook dat we in die ene week heel veel voor je konden doen. dat je bij ons kon zijn wanneer wij het wilden en aankonden en dat we je echt ontelbaar veel gezegd hebben hoe graag we je zien, dat je heel vaak in ons armen lag, warme knuffels kreeg hoe koud jij het ook had. Want we waren en zijn nog steeds zo fier op je.
een hele dikke zoen want nog eens: we zien jou heel erg graag!

PS: vanavond gaat het weer sneeuwen, wat leuk! Ik lees dan zeker ook nog eens het boekje dat je nu voor je 3e verjaardag kreeg: Stanneke het sneeuwmanneke!

Dag jongen,

ongelooflijk fantastisch dat het weer sneeuwt "in deze periode van het jaar"! Echt super!
Zondag hebben we samen met je oma's en opa je verjaardag gevierd. Het was best gezellig. Zoals ieder jaar hebben we heerlijke zelfgebakken wafels gesmuld! Jij zou dit ook al heel lekker gevonden hebben! Ben mocht ook al eens proeven, een klein stukje natuurlijk!
Morgen is het dan 1 december, de dag dat jij begraven werd. Deze week blijft echt heel vreemd aanvoelen, en het beef komt nog steeds erna.
Met de sneeuw zullen je bloemetjes weer niet lang houden, ten zji het ook blijft vriezen. eens de dooi begint verwelken je bloemen ook he. Maar je weet dat wij er steeds voor zorgen dat het daar in orde is! Papa heeft er ook weer je lantaarntje gezet, zodat we ook een kaarsje kunnen branden wanneer het al donker is en we toch nog even bij jou willen zijn.
Dikke warme zoen!

27 november 2010 - De eerste sneeuw!

Kijk, Stan, onze tuin deze morgen, dit zou je superleuk gevonden hebben! Ik zie je al lopen en spelen...
Sneeuw op je verjaardagsballon!
Sneeuw op je hartjestaart!
Sneeuw op je giraf! Grappig he!

23 november 2010

Dag Stan,

3 jaar werd je gisteren,….

Ja, we zien het nog steeds als je geboortedag, want dat is het ook.

Ben maakte ons al vroeg wakker. Nog even met ons drietjes in bed, neen, met ons 4-en want nog meer dan op andere dagen was je erbij. Wat zou dat een drukte geweest zijn met een 3-jarige kapoen er nog eens bij…maar het was niet zo. We konden het ons weer alleen maar proberen voorstellen “hoe het kon geweest zijn” , “ hoe het had moeten zijn”,…

Opstaan en beginnen aan de gewone dagelijkse dingen. Met Ben erbij lukt dit net iets beter dan de voorbije 2 jaar. Toch zag ik heel de dag de film van toen afspelen: de laatste douche met jou, hopend op misschien toch nog een schopje, in de regen naar het ziekenhuis, de eerste medicatietoediening, wetend dat het medicatie is die niet wordt gebruikt voor het opwekken van weeën bij levende kinderen, enz…. het lijkt allemaal nog maar net gebeurd, en dat is ook zo…

Eerst en vooral gingen we je bloemstukje ophalen. Het kon gewoon niet fout gaan dit jaar want in de bloemenzaak hadden we het exacte voorbeeld gezien een maand geleden. Papa twijfelde er de dag voordien nog over, hopend dat het dit jaar wel eens mooi zou worden. Ik verzekerde hem dan dat het gewoon niet fout kon want we hadden het al in het écht gezien. Dus we vertrokken. Toen we aankwamen waren ze er nog mee bezig dus nog even wachten. We werden geroepen dat het klaar was. Oef dacht ik , we kunnen meteen vertrekken nu het zonnetje nog schijnt tussen de grijze wolken. We komen aan de kassa en ik kan mijn ogen niet geloven. Daar stond een bloemstuk dat totaal niet leek op wat we besteld hadden, meer nog Stan, het was gewoon vreselijk lelijk!! Ik keek ernaar, probeerde kalm te blijven maar moest dan echt wenen. Neen, dit wilde ik niet 3x op rij! Dit bloemstuk wilde ik absoluut niet en ik zei het ook zo! Ik moest en zou een MOOI bloemstukje meedoen! Om een lang verhaal kort te maken. De bloemiste heeft uiteindelijk toch hetgeen gemaakt voor ons wat we besteld hadden. De bestelling van een maand geleden behoorde bij de 1 november-creaties die nu niet meer gemaakt werden en die cataloog was ook al weg. De man die de bestelling opnam maakte dus een fout.

Uiteindelijk zijn we dan toch met het gevraagde bloemstukje naar huis kunnen rijden. Maar wat is daar nu weer allemaal aan vooraf gegaan…ik ben het zo beu…!!!

Toen we thuis kwamen was het ondertussen ook beginnen regenen… niet naar jou dus met ons drietjes, ik vervloekte weer even die bloemiste. Ben sliep ondertussen al want het was voor hem al laat geworden…toch eventjes gestopt bij jou en al ballonnen gehangen + een hartjestaart die je kreeg bij jou gezet. Het ziet er al meteen feestelijk uit! We zouden in de namiddag terug komen.

Na de middag scheen het zonnetje zo mooi. Het verwarmde de living. Zalig, en dan wil ik steeds geloven dat jij er voor iets tussen zit.

Mama’s hart deed zo pijn de hele dag. Echt letterlijk: hoge hartslag, niet kunnen stil zitten, vreemd gevoel van emoties die er zijn maar niet komen,… het is niet te beschrijven…

In de namiddag zijn we dan eerst en vooral bij jou gekomen. Het zonnetje was al verdwenen. We lieten je “3-jaar-kaarsje” branden en zetten je bloemetjes bij je. We bekeken ook de mooie tekeningen en andere bloemetjes die je kreeg. Dankjewel allemaal!

Ben had net voor we vertrokken zijn aandacht gevestigd op je Giraf die altijd boven zijn verzorgingstafel meekijkt. We hebben hem dan ook meegebracht bij jou, zo waren we er echt allemaal!

Daarna hebben we wat inkopen gedaan. We passeerden oa de materniteit. Het was er pikkedonker. Ook op verdiep 1 en 3 brandde geen licht…een raar zicht. Die diensten waar we voor jou zo vaak kwamen bestaan nu niet meer. Ze bouwen een nieuw ziekenhuis en dat zijn de eerste diensten, gebouwen die verdwijnen. Nooit meer zal ik echt herinnerd worden aan jou want het kamertje waar jij geboren bent en verbleven hebt, bestaat niet meer. Ik ben zo blij dat ik kamer 18 nadien nog eens bezocht heb, want nu is het te laat…. Samen met de gebouwen vegen ze heel wat herinneringen weg.

Het winkelen liep allemaal langer uit dan verwacht, resultaat: geen eten in huis ’s avonds. Goh ja, we kunnen dan maar helemaal in de sfeer van toen komen…

Eens Ben in zijn bedje lag ’s avonds en jouw uur naderde werd het wat moeilijker. Het is te zeggen, voor het eerst konden we op je geboorte-uur niet bij je komen, dus, papa en mama keken in je foto-album. Echt confronterend die eerste beelden van jou…maar we zijn oh zo ontzettend blij dat we ze hebben. Wat lijk je toch ongelooflijk op Ben!!! En wat ben je een mooie jongen. Het is nog steeds zo ongelooflijk wat er gebeurd is en de vraag: hoe, wat, waarom blijft,… de foto’s vertellen genoeg….

We keken dus naar je foto’s. Het is zo jammer dat die foto’s zoveel verdriet oproepen…want je was het leven waard, je was compleet, volledig af,…

En zo is de dag snel gegaan…weer een jaartje zonder jou gepasseerd, weer een jaartje zonder jou dat komt. Ja, zo zie ik het echt nog steeds.

Ben leert nu zwaaien. Het was ontroerend te zien hoe hij naar jou zwaaide toen we daar waren. Benieuwd hoe hij jou zal leren kennen, op welke manier hij jou een plekje in zijn leven zal geven, want voor hem word je niet meer dan een naam en een foto, en een hoop herinneringen van ons die hij niet delen kan…

Ik moet ook veel denken aan onze gynaecologe en de vroedvrouw die bij je was. Zij blijven voor mij heel bijzonder. Zij hebben jou gezien, gevoeld, gekleed, gebracht, samen met ons gedragen. Ik zou hen ieder jaar erbij willen, want het voelt voor mij echt dat ze erbij horen. Zeker de gynaecologe die jou, naast ons, levend heeft gekend. En ze weet dit, we hebben dit aan haar verteld en geschreven in een briefje destijds. Ook al zijn we niet de enige die dit meemaken, ze geven toch toe dat ieder kind hen bij blijft in zo’n situaties.

Ik sprak vandaag over een van de kinderen op het werk om te werken rond: nooit meer = voor altijd. Maar het is ook wat mezelf bezig houdt, voor altijd…

En ik weet het: nooit meer is voor altijd. En ooit wordt het misschien weer een beetje als vroeger, maar dan anders, zonder jou. Ik hoop dat het ooit weer helemaal zoals vroeger wordt. Maar dat is nu nog niet…

Daarom missen we jou te veel, ieder dag, ieder moment, bij ons, met Ben, altijd en overal.

Ik ga dan afronden,

Een hele dikke knuffel!

Je mama, papa en je kleine, maar toch grotere broer Ben.

cadeautjes

van mama en papa

Happy Birthday

3 jaar...

Dag schat, nog één dagje en je betn jarig.
3 jaar geleden: ik belde deze middag naar de gynaecologe en moest 's avonds aan de monitor. Ik weet nog perfect hoe alles verliep. De vroedvrouwen die je harttonen niet vonden. Ik die me innerlijk boos maakte en innerlijk zei: doe meer je best ipv al de gynaecoloog te bellen! Zeker toen ze eraan toevoegde: ik hoop dat het geen slecht nieuws is of zo...Maar als de gynae er was kwamen er slechts deze woorden: "het hartje klopt niet meer"... dat moment vergeet ik nooit...
Kleine jongen, morgen is het alweer zo ver. 23 november...3 jaar...
Alles staat al klaar voor je verjaardag,
hele dikke zoen!

Dag jongen,
nog een kleine week en je bent jarig.
Wat is het weer ontzettend moeilijk!!
Maar de tijd tikt razendsnel verder, iedereen raast maar door, en ik sta stil. Resultaat: verwarde kop, vergeetachtig, moeilijk terug op krachten komen na enkele dagen ziek zijn,...
Ik denk zoveel aan je en mis je echt heel veel, heel vaak, op zoveel momenten, in zoveel dingen
die we met Ben doen,...
Ik ben thuis op je verjaardag (Ben en papa ook), 1 dag moet voldoende zijn, dan gaat alles weer gewoon zijn gang, voor de anderen dan toch...

Hele dikke zoen kleine schat!

hieronder enkele berichten die ik voorheen fout gepubliceerd had....

Doe wat je altijd deed...

En zo is het alweer november.
1 november gepasseerd, een aantal mensen lieten weten dat ze aan jou denken, dat is lief.
Maar als je ziet wie er nog over schiet na al die tijd...
waarom durft niemand nog naar je vragen? of valt er nik s meer over jou te vertellen?
Hieronder een liedjestekst waarin ik jou wil volgen Stan, maar wat nog steeds niet 100% lukt...
alleen ben ik zeker dat je er altijd bent, en altijd zal zijn.
Gisteren kochten we je verjaardagscadeau, en ook dat van Ben. Wat een verschil...confronterend, steeds weer...
hele dikke zoen! X!

Doe wat je altijd deed
Toen ik er nog was
Leef elke dag voluit
En met heel je hart

En je vindt mij
En je voelt mij
Ik ben dicht bij je
Mis mij
Het is oke
Want ik mis jou net zo

Huil als je huilen moet
Laat je tranen maar vrij
Maar als je weer lachen kan
Hou je niet in voor mij

Want ik voel jou
Ik beleef alles met jou
ik ben dicht bij je
Waak over jou
En als je me zoekt ben ik er altijd

Geniet alsjeblieft als je kunt elke dag voor mij
Koester elk moment
Het is zo voorbij
Spring lach en dans als een kind
Zet de schaamte op zij
Doe het niet alleen
Open weer je hart
Ook al voelt het vreemd
Je doet het ook voor mij

Zing en uit volle borst
Jaag je dromen maar na
En weet wat je ook zal doen
Dat ik achter je sta

Want ik voel jou
Ik beleef alles met jou
Ik ben dicht bij je
Waak over jou
En als je me zoekt
Ben ik er altijd

Doe wat je altijd deed

dinsdag 31 augustus 2010

Dag jongen,

Morgen is het één september.
Iedereen is heel uitgelaten: terug naar school! Voor verschillende mensen die we kennen de eerste schooldag in de eerste kleuterklas voor hun kleine spruit.
Stan, ik had ook zo graag morgen met jou naar school gewandeld. Welk boekentasje zou je nu hebben? Wat moet er in? Wie zouden je nieuwe vriendjes worden?... Ik had nog gedacht een briefje te maken voor de juf van de eerste kleuterklas, maar dat ga ik niet doen. Ik zou ergens toch willen dat ze weet dat er eentje minder is...maar dat is natuurlijk weer overdreven. Ik doe het niet!En toch... het voelt heel vervelend...ik moet er weer even overheen.
Kleine man, weer een belangrijk moment met jou dat we moeten missen en dat doet zo ontzettend veel pijn. Maar weet dat je op die momenten heel dicht bij ons bent.
Hele dikke zoen!

dinsdag 24 augustus 2010

Zaterdag 21 augustus 2010

Ben inspecteert de plantjes!

Geplaatst door Kristof-Kimberly op 11:17 0 reacties