Maandag 24 november
Lieve Stan, je verjaardag is al voorbij… hoeveel spanning dit teweeggebracht heeft kan ik niet verwoorden. Al maanden op voorhand was ik er mee bezig: wat gaan we doen? Met wie? Hoe zal het zijn?...enz
En nu is het voorbij…donderdag en vrijdag had mama het het moeilijkst. Het écht herbeleven van die bewuste donderdag en vrijdag vorig jaar. Zaterdag kwamen dan je oma’s en opa wafels eten. Het was zeer gezellig! Zondag was je verjaardag. Mama en papa reserveerden deze dag voor onszelf. Eerst je bloemetjes afhalen, je grafje versieren zoals het hoort (kaartjes en ballonnen!) op een verjaardag, en ’ s namiddags van thuis uit genieten van de hevige sneeuwval. Het was zo speciaal…
Lieve Stan, geen seconde was je uit ons gedachten en ieder uur telde ik af zoals toen 23 november 2007. Rond 21h maakten mama en papa zich klaar om tot bij jou te komen want je geboortemomentje wilden we samen met jou opnieuw beleven: het intens geluk om jou eindelijk te zien en het diep verdriet om een stilte die nog nooit zo stil was.
Lieve Stan, wat was 21h20 speciaal. Mama en papa dicht bij jou, alles ondergesneeuwd en enkel een klein lichtje dat brandde. Ondertussen de muziek van Sting (Fragile) en Plop (Slaapliedje) dat we ook gebruikten op je afscheid. Even weer heel dicht bij elkaar, wij 3.
Een jaar voorbij, maar het lijkt nog niet zo lang. De herinnering nog zo levendig, en dit allemaal omdat ze er nog zoveel over jou gesproken wordt, nog zoveel over jou verteld kan worden, omdat jij niet vergeten wordt! Niet vergeten door ons, nooit, maar ook niet door vele andere mensen!
Lieve vriend, we zien je graag!
Vandaag naar kindercardiologe gebeld: ze vindt de beelden van jouw hartje niet terug op haar computer….maar ze ging nog eens zoeken op de server… even een domper maar wie weet vindt ze nog iets… ongeloof lijk wel hoe ze onmiddellijk wist wie ik was…ik zei enkel mijn naam en “ik belde je 2weken terug” en ze wist waarom ik belde en wie ik was. Sta er echt van versteld…
Dinsdag 25 november
Lieve jongen,
Vandaag vond ik 2 kaartjes in mijn postvakje op het werk. 2 kaartjes voor ons van collega’s. Een andere collega sprak me kort even aan, verder niks, alleen maar confrontaties. In het onthaal hangen nu al 3 geboortekaartjes; ‘t is weer de moeite de laatste tijd. Eerst dat giraffenkaartje, dan die 2 die er hingen en nu nog 1 erbij. En niet zomaar één: het kindje heet “Stan”. Ik dacht meten: wie die hier werkt noemt zijn kindje Stan?! Vond het zo raar, alsof dit niet mocht, was enorm verschoten en tranen in mijn ogen. Vroeg direct aan de mevrouw van het onthaal wie de mama was want kende ze precies niet. Iemand van het GON, iemand die ik idd niet ken. Ik zei meteen: “ben blij dat ik ze niet ken”. In de leefgroep bedacht ik dat ik niet naar de geboortedatum had gekeken…toch niet de 23ste hoopte ik… oef neen, de 19de… hoop dat dat kaartje snel weg is!!!
Dan aan tafel ‘s middags over kleinkinderen en hoe jong oma’s tegenwoordig zijn… jongere collega dan mij zei daarop: “ik had ook al mama kunnen zijn en mijn mama wordt nog maar
’s Namiddags onverwacht een hele namiddag alleen in mijn leefgroep, zalig op adem komen en doorwerken aan dingen de er anders niet zo gemakkelijk van komen. Oef!
Deze morgen kon ik ook al niet bij jou komen, het had enorm gevroren, lag spiegelglad op de baan en wou zeker op tijd zijn zonder mij op te jagen. Had nogthans graag je lichtje zien branden in het donker deze morgen, want L. ging het gisterenavond nog aansteken in de avondschemer voor ze naar huis reed.
Deze avond als ik in Nazareth city aankwam was het ook al donker en…ja je lampje brandde. Super gewoon, dit is wat we misten!
Nu de verjaardag voorbij is, is het weer wat rustiger...maar toch, ik denk dagelijks aan hoe het vorig jaar was. En het vreemde is: vorig jaar viel 22 en 23 november op donderdag en vrijdag en vorige week had ik het op die dagen het lastigst ook al was dit nog niet 22 en 23 november. tegelijkertijd denk ik aan wat gebeurde soms gerekend vanaf nu zondag en soms vanaf de 23ste vorig jaar de vrijdag. zo dacht ik vandaag op een gegeven moment: vorig jaar was nu (dinsdag) de bioptie en zijn we Stan gaan halen in ziekenhuis. op een ander moment dacht ik dan: vandaag 25 november: vorig jaar lag ik in het ziekenhuis met Stan heel dicht bij mij, het was zondag en er kwam veel bezoek.
echt raar, hoe dit ook door elkaar door mijn hoofd speelt.
Woensdag 26 november 2008
Stan,
Gisteren volgde papa de workshop om je giraf van klei te kunnen inkleuren en…het is gelukt!
Helemaal af en zeer mooi zegt papa! We zijn allebei zo blij!! Nu met je giraf nog eenmaal gebakken worden en dan kan hij eindelijk bij jou gezet worden. Het wordt super!
Mama had onmiddellijk spijt dat ze niet mee geweest was. Had wat foto’s kunnen trekken. Papa had eigenlijk ook een beetje geluk. Door het slechte weer was er eigenlijk niemand afgekomen om de workshop te volgen. Papa was alleen met de lesgeefster. Zij heeft hem dus eigenlijk wat privéles kunnen geven en heeft de hele tijd geholpen! Super gewoon! De giraf zal nog voor het einde van het jaar gebakken worden dus het wordt mss je kerstcadeau!
Zaterdag 29 november 2008
Stan, zaterdag… in mijn gedachten is het vandaag de dag dat we definitief afscheid van je namen..deze voormiddag rond 11h bedacht ik dat we toen bij jou waren…voor het aller-allerlaatst. Een laatste kus, een laatste keer je koude wangetjes aanraken, je fijne vingertjes. Raf je Giraf heel dicht bij je leggen, je toedekken met je dekentje … wat was het moeilijk toen jouw kamertje te verlaten met de gedachte je nooit meer terug te zien. Wat was het moeilijk het licht uit te doen, je deurtje te sluiten en daar weg te gaan. Zeker omdat we dit alleen mochten doen, ondertussen had de begrafenisondernemer een andere begrafenis dus hij was er niet. Lieve jongen, die laatste kus die laatste blik,…nooit vergeet ik die! Hoe je daar zo lag… niet alleen, maar dicht bij je zachte knuffel.
Stan, wat is het lastig deze week. Je verjaardag, de dagen die je vorig jaar bij ons was, vandaag, de dag dat we echt fysiek afscheid van je moesten nemen… hoe ongewoon is dit! Hoeveel pijn doet dit! hoeveel tranen, hoeveel gedachten, hoeveel…
Deze nacht een droom over jou…dit was lang geleden. Papa had je verlegd op het kerkhof, naar de andere kant van de kerk. Je lag nu de 2de in de rij tussen de “grote mensen”. Je graf zag er grijs en somber uit. Een platte grijze steen en een kleine rechtopstaande die de hele tijd omplooide als een blad papier en ik die het heel de tijd recht probeerde te zetten, opnieuw en opnieuw,…… stomme droom…
Deze week weer veel confrontaties: geboortekaartje van een Stan in onthaal op het werk, hoogzwangere dame die haar kraamzorg telefonisch stond te bespreken aan het onthaal, het zien van X zijn mama met maxi-cosy bijna dagelijks, Roy zijn zusje die meekwam deze week (+- 1 jaar), naar Dreamland om Sintinkopen, kaartjes voor jou, mails voor jou, gesprekjes met collega’s,… alles op een rij was het echt wel veel. De week doorsparteld…blij dat het vrijdag 14h was… en wat was ik moe! Ontzettend moe! Het inhouden van emoties vraagt zoveel energie. Energie die ik soms niet heb, toch opbreng en dubbel zo moe ben.
Zucht…
Muziek op de radio die me ook altijd raakte: plots bijvoorbeeld “tears in Heaven”! een papa die dit liedje aangevraagd had voor zijn overleden dochtertje…dan heb ik echt iets: toeval?! Net nu ik eventjes een half uurtje tijd heb om de radio aan te zetten op het werk ’s avonds…
Pff en dan maar verder werken, geconcentreerd blijven, enthousiast wezen,… ik was beter gewoon thuis gebleven…!
Soms ook moeilijk dat sommigen niet meer jouw geboortedatum weten. Ze weten dat het ongeveer nu is maar niet meer exact. Ik mag dit niemand kwalijk nemen maar voelde toch raar. Maar niet bij iedereen natuurlijk. Alles bij elkaar toch heel wat reacties gehad, doet deugd om ons op die dagen niet alleen te voelen.
Bedankt aan iedereen !
Zondag 30 november
Lieve Stan,
Gisteren kwam mama iemand tegen die ik al tijdje niet zag. Iemand die “weet” van jou en daarom vroeg: “en, er weer helemaal door?” Ik zei: “net niet nu want het is 1 jaar geleden…” haar antwoord:” je bent nog jong en je wordt er sterk van…” hm…weeral zo’n moment waarop je denkt: “ja dat zal wel en wat zou ik dit “sterk zijn” zo willen omruilen…” hm
Maandag 1 december
Lieve jonge, vorig jaar werd je vandaag begraven. Ik voel het alweer dat er iets is…loop ongedurig wil vanalles doen maar weet niet waar eerst te beginnen. Ben een dagje thuis en daar ben ik wel blij om. gisteren vernomen dat Divina bevallen is: een dochtertje. Exact een jaar en 1 week na jou, 30 november. Zo zal ik het onthouden. Alles schijnt ok en dat stelt me toch gerust. Alweer iets minder om mee bezig te zijn.
Lieve stan, 1 jaar… zo raar…
Vrijdag zei een collega: maandag een dagje thuis! Geniet er van en doe je iets leuk? Ik zei: “Stan is dan een jaar geleden begraven, dat is de reden dat ik thuis ben”. Ze zei: ja, het zal wel een speciale week voor je geweest zijn. Ik zei vlakaf: was vele liever thuis geweest! Maar ja… we doen maar door…. Ik dacht erbij: want dat is wat men verwacht: doordoen, alsmaar door doen. Hoe je je voelt maakt niet uit. Door doen! En hoe lastig dit is: dat merkt waarschijnlijk niemand. Of toch? Alleen moet je er zelf maar voor zorgen dat je thuis blijft als je dat wil. Maar wat als je dat niet “kan”. Wat als zelfs dat te moeilijk is? Nee daar staan “ze” niet bij stil. Laat me maar gewoon door doen. En nee thuis zijn is niet dé oplossing, maar wel de ademruimte die het geeft, even rust en in de rush van elke dag, even geen verantwoordelijkheid voor andermans zaken, even gewoon écht je zelf proberen zijn want zelfs dit lukt niet altijd als ik thuis ben. Negeer mezelf door vanalles te doen. Rust…een droom.
Ik vraag me eigenlijk af hoe we ooit kunnen aanvaarden dat jij gestorven bent als er eigenlijk niemand weet wanneer je gestorven bent. 23 november is voor mij de dag dat jij geboren bent, de dag dat jij bij ons kwam…niet de dag dat jij gestorven bent, die bestaat niet op papier… zou dit het niet gemakkelijker maken? Maar niemand kan zeggen wanneer… de enige zekerheid die we hebben is dat je 19/11 nog ok was…
Woensdag 3 december
Lieve Stan,
We zitten volop in de sintperiode. Ik weet nog hoe ik vorig jaar dacht dat dit al gepasseerd was toen ik uit ziekenhuis kwam. Volledig de kluts kwijt. Had het gisteren zo moeilijk op het werk. Slaan met deuren heel de dag. Merk ik agressie vroeg de psychologe van het werk vorige week toen ik mijn agenda op de vergadertafel liet knallen: “ja!” zei ik. “Druk”? vroeg ze. Ik zei: “ja in mijn hoofd.” En toen werd het stil.
Eigenlijk zou ik eens moeten gaan lopen, roepen, weet ik veel wat om die agressie eruit te krijgen denk ik. Ik voel het wringen binnenin mij…maakt me zo ambetant en grgrgrgr de hele dag.
Ik wil thuis zijn, ik wil alleen zijn, ik wil mezelf zijn,…maar je “moet” zoveel de hele dag door. Je moet dit je moet dat, je hebt niet te kiezen want de tijd gaat door. En ja dat geldt voor iedereen niet alleen voor mij, dus doe je maar mee, mee in de stroom. Maar gaat die stroom opwaarts of neerwaarts, dat is de vraag.
Lieve Stan, ik mis je zo ontzettend hard!
En zou het iedere dag wel duizend keer kunnen zeggen.
Dikke zoen,
Mama
Donderdag 4 december
Stan,
Deze morgen is de cd-rom aangekomen met de beelden van je hartje die ik een tijdje geleden opvroeg in het UZ. Ik wist dat de beelden niet meer te vinden waren op de computer van de kindercardiologe zelf, maar dat ze ging zoeken op de server. Ze ging sowieso nog een seintje geven, dus ik wachtte op een telefoon en vermoedde dat dit nog wel een tijdje kon duren. Hoe onverwacht dus weer deze morgen plots die cd-rom te vinden in de brievenbus. Ik zag een enveloppe met een zachte omhulsel en het flitste al door mijn hoofd dat het wel eens een reclame kon zijn in de trant van ‘proficiat uw baby is 1 jaar!’ + een kleine attentie. Groot mijn verwondering als ik zag dat het afkomstig was van UZ Gent. Was even in de war omdat er een andere naam op stond, van arts, bedoel ik. Maar ik wist wel direct dat het de cd-rom zou zijn. Kon dan ook niet laten om direct te kijken. Door alle tranen heen zag ik je kloppend hartje… kan niet zeggen hoe dit voelt. Ik weende maar weet ook niet waarom: voelde ik verdriet, was ik blij die beelden te hebben? Alles door elkaar denk ik. Amai, dan toch nog die beelden…
Heb gezocht naar geluid maar denk dat het beeld zonder klank is…jammer maar geeft niet. De bewegende beelden zijn belangrijkst, het geluid kan je erbij denken… mh…
Dan direct sms naar papa gestuurd dat hij niet zo zou verschieten vanavond en om te zeggen dat ik al gekeken heb. Zo vreemd, maar eigenlijk wel blij dat ik die beelden heb.
Mama stuurde dan ook direct mail naar een mama van een kindje die vorig jaar bij ons op het werk naar school kwam, en die werkt in Maria Middelares-labo. Mss kan zij ons ook nog helpen aan info over jou, weet ik veel wat, kan maar proberen he!
Lieve vriend,
Zie je graag!
X!
Kleine vriend,
Mama is juist bij jou geweest. Ben net thuis en heb het zo koud. Het waait, het sneeuwt, het is zo koud. Geen regen, wind, sneeuw, gelijk welk guur weer zal me tegenhouden bij jou te komen! Plots zoveel tranen daar bij jou…veel flitsgedachen over vanalles en nog wat. Wie kan verstaan aanvaarden de kilte rondom jou? wie kan verstaan dat jij daar bent? Wie kan verstaan hoe jij vanuit je warme veilige nestje die kilte werd ingedragen? Wie kan verstaan dat…. En welke mama moet zich opwarmen als ze van bij haar kind komt in de winter, welke mama moet… zoveel meer… Vragen komen vanzelf, antwoorden blijven uit. Niemand weet het, niemand kent het antwoord. Maar het zijn wel wij die er mee om moeten kunnen gaan, wel wij die verder moeten, wel wij die blijven zoeken…en niet vinden. “wij” zijn niet enkel mama en papa, Stan, maar al de mensen die je zo graag zien, diegene die je nooit zullen vergeten, ook diegene waarvan wij het niet weten…want die zijn er beslist ook. Zo zijn we nooit alleen, maar alleen voelt het soms zo…dan denken we aan al die mensen en gaan verder…iedere keer.
Warme knuffel,
Voor jou,
Van mama
Van papa
En die vele anderen.
X!
Vrijdag 5 december 2008
"rare" dag weeral,
moeilijk opstaan,
voel met niet zo goed,
maar het is sinterklaas en wil dit niet missen samen met de gasten op het werk.
Samen met internen cadeautjes bekijken,
op de radio dan kweetniewie die blijkbaar zwanger is , ik negeer het woord.
rustig ontbijt,
onverwachte (maar leuke!) vraag om bij één van de kinderen te blijven tijdens de Sinterklaasshow op het werk.
oef, vond ik wel plezant.
op een gegeven moment mag dat kind dansen met zwarte piet. Hij op de arm bij de hoofdpiet en zingt luid het liedje mee in de microfoon.
Hij geniet en is laaiend enthousiast. ik kijk ernaar en kreeg gewoon echte tranen in mijn ogen alsof ik naar mijn eigen kind zat te kijken. Ik dacht: dit klopt toch niet meer….
middagmaal en eindelijk bijna naar huis.
X die me sprekend aankijkt na enkele mails deze week,
Andere collega die me plots vastneemt en zegt dat ik het wslk wel moeilijk heb...
naar huis...stoppen in tuincentrum Korenbloem en neem enkele plantjes mee voor jou.
een collega liep daar ook...grgr ze vroeg iets van "ook van de sfeer komen genieten". ik dacht; "neen sommigen kopen bloemen voor hun kind ipv speelgoed",
maar zweeg en zei dat ik er wel vaker eens binnenwandelde, wat zo is.
Dan plantjes aan halve prijs door verstrooidheid van kassierster. Had het direct gezien maar
schoon gezwegen en vlug weg. Ik dacht "den boom in"!
Dan nog naar Aveve in Deinze: ook daar stond ik naar de plantjes te kijken voor jou en plots Sting op de radio...Fields of Gold...hm
grgr
vlug weg met wat ik nodig had vandaar en naar volgende plantenzaak...echt nie te doen ik vandaag met mijn plantjes... maar het “moest zo”…
dan bij jou, Stan, op mijn gemak; alle chrysanten zijn weg en kerkhof ziet er weer zo triest uit.
gelukkig hangen jouw ballonnetjes er nog steeds en valt het "geel" op jouw grafje goed op.
Nog wat boodschappen (lees: winkel uitspurten omdat het daar veel te druk was naar mijn zin). In d e auto hoor ik nog net “…die dit nummer schreef voor zijn veel te vroeg geboren kindje Athlete met Wire…” ik dacht efkes echt: “tis nie waar e!” maar wel mooi nummer..
eindelijk thuis komen…
Mailkes checken: mail van mevrouw die in lao werkt van Maria Middelares: amai wat een mail! superlang en zo lief...maar ze kan me natuurlijk niet helpen: beroepsgeheim... alles wat ze schrijft weet ik ergens al...
mijn hartje krimpt ineen...de zoveelste keer alweer vandaag...
pfff stomme dag, stomme week... weekend...
nog 2 weekjes en vakantie!
moet maar drie dagen werken in kerstvakantie en ik tel ongelooflijk af!
zoen!
Donderdag 11 december:
Een weekje verder, lopen op de toppen van mijn tenen…hoe lang zeg ik dit al niet? Ergernissen stapelen zich op, confrontaties komen hard aan hoe klein ze ook zijn, het lukt niet meer zo goed… maandag beslis ik direct na het werk eens langs de dokter te gaan, want nee, het lukt me echt niet meer om zelf terug alles in positieve dingen om te draaien, om “de kleine dingen” te zien,… in de wachtzaal aangekomen zie ik dat het druk is, volle zaal. Toch nog één plaatsje…tussen 2 kinderen. Ik dacht: oh nee! Na amper 2 minuten hield ik het al voor bekeken…nee het lukte niet. Dan toch maar weer gaan werken, dik tegen mijn zin, ik ontwijk alles en iedereen, ga ’s middags zelfs niet in personeelsruimte gaan eten, …en dacht, nee dit kan niet meer.
Woensdagmorgen dan terug naar de dokter: gelukkig maar 1 persoon voor mij.
Was er dus snel weer buiten met een briefje: “thuis tot 21/12!”. Alleen dat al gaf me een gevoel van opluchting! Even niet meer “moeten” maar “mogen”…niet meer “moeten” gaan werken, maar de dingen doen die ik wil, even rustig aan, geen verplichtingen, even op adem komen. Het mocht echt wel want de pijn in borststreek hield maar aan. Ook schouder en bekkenpijn, kan me niet meer ontspannen…
Ben dan onmiddellijk bij jou gekomen Stan, in de gietende regen, tranen van opluchting, van blijdschap, maar ook van gemis en verdriet, van machteloosheid, kwaadheid,… maar met 1 zin van de dokter ga ik de komende week tegemoet: “Kimberly, doe deze week de dingen die je graag doet: ga eens weg, doe wat je wil, maar probeer te ontspannen en doe vooral niet wat je niet wil.”
Medicatie meegekregen om te kunnen ontspannen…ik neem ze niet,…vertrouw het niet.
Vanavond dan toch maar eens terug gebeld naar huisarts. Oef, morgen start ik dan want deze ochtend terug opgestaan als een kieken zonder kop: ongerust, zenuwachtig, gehaast,…voor niets…
Een mooi muziekje, een boekje in de zetel ontspant me…
Lieve Stan, papa is nu op dit moment je giraf gaan afhalen! Ja! Hij is eindelijk klaar! Mama is super-benieuwd om hem te zien!! Ben er zeker van dat het fantastisch zal zijn! En zeker de dag dat we hem dan eindelijk bij jou kunnen plaatsen!!
Lieve jongen,
Ben blij even op adem te kunnen komen. Het werd me echt allemaal te veel. Alles leek gezaag op het werk, alles leek zo druk, ik ging niet graag meer terwijl ik weet dat ik er graag werk. Ik had at meer tijd moeten nemen denk ik rond jouw verjaardag…er waren nog mensen die zeiden; “had je hier niet verwacht deze week” maar de stap naar de dokter zetten om “zomaar’ thuis te zijn is echt niets voor mij. Nu moest ik wel want pijn in borststreek werd alleen maar erger. Nu kan het alleen maar beteren en hoop in de kerstvakantie terug aan het werk te kunnen gaan.
Mama heeft vandaag het bloemstuk dat we voor jou lieten maken meegenomen naar huis. Het begon er echt niet meer zo goed uit te zien. We hebben het nooit echt mooi gevonden, jammer. Maar we kennen nu iemand hier in Nazareth bij wie we denken dat we wel leuke dingen gaan kunnen laten maken…of leren het zelf te maken!
Dikke zoen! Ik zie je graag!
Lieve jongen,
Een weekje is alweer om. Ik probeer al een week “rustig” te worden. Het lukt vrij goed maar ben maandag toch één van de 2 soorten medicatie beginnen nemen die de dokter me voorgeschreven heeft. Ik wou ze eerst niet echt nemen. Dan toch maandag gestart met 1. en het heeft wel effect. De pijn in borststreek is minder. Voel me wel overal heel stijf en dat doet zo’n pijn: hoofd, nek, schouders tot onderrug en bekken. Dinsdag had ik het pilletje vergeten nemen en toen we in Ikea liepen (heel wat confronts!) voelde ik weer die pijn in linkerborststreek…
Papa is nu ook 2 dagen thuis geweest. Hij ging eigenlijk aan “jouw” kamertje beginnen maar we hebben eerst enkele andere klusjes dringend in orde moeten brengen in keuken en badkamer.
Nu is mama nog thuis tot en met maandag. Vanavond of morgenvroeg moet ik weer naar d e dokter, hij heeft dit gevraagd. Eigenlijk begin ik nu pas mijn rust weer te vinden. Die eerste dagen is gewoon afkicken van alles waar ik me zo druk in maakte. En eigenlijk als ik nu denk aan het werk en hoe moeilijk dit daar nu kan zijn met mij weg, Anja die stopte,…’t kan mij eigenlijk nie schelen. Zoals ze me al zoveel gezegd hebben: eerst aan jezelf denken! En voor het eerst voel ik hoe deugd dit doet. Niets “moeten”.
Mss komt straks Eveline eens op bezoek. Had haar laten weten dat ik thuis ben. Heb nog een kadertje gemaakt van jou voor haar. Zij kregen ze in onze chaos van toen blijkbaar geen. Toen ik de voetjes aan het stempelen was dacht ik: hé net als stan, ze komen even kort in beeld en verdwijnen dan weer…hm…gedachten…vraag me nog steeds af vanwaar ze soms zomaar komen, die gedachten.
Mama en papa hebben ons kerstkaart ook al af. Mama wou iets doen met onze handafdrukken. Papa kleefde er een foto bij die ik op jouw verjaardag trok in de sneeuw. Nog en creatieve kronkel er aan toegevoegd en zo hebben we een mooie kaart. Een kaart waar jij ook op staat!
Maandag is mama met L. naar de cinema geweest. We zijn naar Madagascar 2 gaan kijken. Er waren echt heel wat linken naar jou…verschillende hm-momentjes…maar een zeer mooie film. Daarna een warme choco gaan drinken, naar de kerstmarkt en nog iets drinken en naar huis. Super gewoon, opnieuw genieten...
