14 april 2010

Dag Stan,

De krokusjes en de narcisjes zijn ondertussen al uitgebloeid, mama is gisteren met Ben eens komen kijken wat er mag veranderen.

Deze morgen heb ik dan al meteen verse bloemetjes meegebracht van de markt om in je vaasje te steken. Ik breng dan straks ook de viooltjes mee die hier op ons koertje buiten staan te bloeien.

Mama is blij dat het eindelijk eens wat beter weer wordt! Ik kan nu terug veel meer bij je komen!

Gisteren landde er plots een lieveheersbeestje op mijn hand toen ik bij je was, ik denk dat het daar bij jou woont tussen je plantjes.

Met je broertje gaat het ondertussen heel goed. Hij groeit zo enorm en nog steeds zie ik gelijkenissen met jou. Als hij slaapt doet hij me echt aan jou denken. En ik vraag me ontzettend veel af of jij ook zo zou geweest zijn: de manier waarop Ben kijkt en lacht, hoe hij gekke bekken trekt, hoe hij trappelt met zijn voeten en hoe genietend hij rondkijkt vanuit zijn badje. Allemaal dingen die we van jou nooit zullen weten, maar ik ben zeker dat er gelijkenissen zouden zijn!

Weet je, het voelt nog steeds raar om Ben slapend naar zijn bedje te dragen. Het doet me zo aan jou denken dan. Maar goed, het zijn momentjes dat je dan toch weer eens extra bij ons bent!

Het zien van mensen met 2 kindjes die zo oud zijn als jullie ongeveer, geeft ook steeds een vreemd gevoel. Het had zo anders kunnen zijn.

Maar het is nu zo, en niet anders, dus gaan we verder zoals het is.

Een dikke zoen en tot straks!

X