Dag lieve vriend,

Binnenkort word je 6 jaar. Nu ons gezinnetje "compleet" is , ben ik nog meer dan ooit bezig met jij die er niet bij kan zijn. Alles komt op me af, heb er geen vat op en alles gaat weer wat moeilijker dan anders. Ik heb eindelijk stappen kunnen zetten die ik voorheen wijgerde, weet dat het nu moet, dat ik geen keus heb en dat daarna hopelijk alles beter kan gaan. Ik zal je altijd missen, maar besef meer en meer dat jij nog steeds niet het plaatsje hebt gekregen dat nodig is om samen verder te kunnen. Het is zoeken, de ene dag gaat dat beter dan de andere. Gelukkig is er hulp van hier en daar en voelen we ons ondersteund. Ik weet dat opgeven geen keuze is, elke dag is een stap vooruit, elke dag is er een in de goede richting om samen met jou op weg te gaan.
Toch mis ik jou, zo ontzettend veel, en jou niet alleen, dat heb ik ook de voorbije periode geleerd. Het is zo veel, allles komt samen... Ik weet niet waarom nu, ik weet niet waarom dit... maar het gaat nu zo. Maar na een dal komt steeds een berg, even bergaf en dan weer erbovneop klimmen. Met veel moed en doorzetting, zo gaat het altijd al voor me... Iedereen vind me steeds zo sterk, maar niemand weet hoe ik me echt voel. Iemand zei me onlangs dat ik een specialist ben in het verbergen van alles wat me bezighoudt, veilig in mijn cocon. maar die cocon blijkt nu te klein...
Kleine man, mis je echt zo...


Hele dikke zoen,
X