Verder na het afscheid: februari 2009

Zaterdag 27 december 2008

Stan,

Mama is ondertussen nog steeds thuis. Ik kreeg nog 2 extra weken van de dokter. Ik voel hoeveel rustiger ik al ben en hoe deugd het me doet. Even weg van alles wat me zo kwaad maakte, even weg van alles waar ik niet meer tegen kon. Ik kreeg andere, nu homeopatische, medicatie en dat helpt goed. De tijd gaat terug vlug ipv iedere dag opnieuw met een zucht Ik hoop dat het ook zo zal blijven eens terug aan het werk. Mama gaat nu ook afspraak maken met osteopaat op aanraden van de dokter. Dit om volledig te kunnen ontspannen in heel mijn lichaam. Ben alleszins al meer ontspannen door die homeopatische druppeltjes. Gisteren nam ik ze niet, ik vergat het. Plots weer die drang om te schrijven. Ik vroeg me af hoe dit plots weer kwam, dan wist ik plots dat ik de druppels niet nam…zou het echt daar aan liggen? Of is dit echt het gedacht? Ik weet het niet. Ga ze vandaag maar weer nemen want ze helpen echt wel. Op kerstdag 2 berichten op de blog. Mooie, onverwachte tekstjes waar ik ook tranen van in mijn ogen kreeg, zo mooi. Voor het eerst sinds de dag dat ik thuis ben. Voelde raar, nooit is het weg, altijd aanwezig en plots duikt het op, door onverwachte dingen meestal.

Woensdag oudejaar… Morgen babyborrel, hoop dat het lukt, want wil echt wel gaan. We zien wel.

4 januari 2009

Heb deze week even geprobeerd geen druppeltjes te nemen, maar dat lukt dan echt niet. voel me direct weer minder goed en mijn hartslag vermeerdert.
Ondertussen is de spanning om terug te gaan werken ook serieus toegenomen...zie het niet echt zitten en ben echt zenuwachtig. Die stap terug naar daar... wat gaat iedereen zeggen tegen mij?... wordt stressie morgen...hm
ja, vandaag 4 januari...ik vind het raar maar ook niet echt, omdat die datum uiteindelijk geen betekenis kreeg. Maar moet er wel constant aan denken... onze uitgerekende dag….
De gedachte dat iemand anders nu alles beleefd zoals het bij ons zou moeten geweest zijn vorig jaar in deze periode van het jaar is er nu ook meer. Echt raar...maar waait ook wel weer over.
Ben hier beginnen kuisen gelijk zot, en ben beetje “hyper” maar deze namiddag komen ons buren op bezoek dus hoop tegen dan wat rustiger te zijn,
hoop dat ik vannacht ga kunnen slapen... we zien wel he.
Ik mag zeker mijn druppeltjes niet vergeten nemen, en ook niet vergeten meenemen naar werk morgen.

5 januari 2009

MAGISCH zo omschrijf ik deze ochtend! Het gevoel bij het zien van de ongerepte sneeuwtapijt voor de kerk!! Als eerste zette ik er mijn voetafdrukken in en wandelde naar jou!

Gisteren liet mama voor het eerst een kaars branden in je nieuwe lantaarntje. Deze morgen zag ik ze al van ver schijnen! Ook je ander blijvend lichtje brandde nog steeds. Ik kan niet beschrijven wat een goed gevoel dit gaf. Een beetje licht en warmte bij jou. Omdat alles ondergesneeuwd, zo wit was, viel je lichtje nog meer op! Echt super!! Ik nam de sneeuw weg van je foto en kon bijna niet bij je weggaan. Zeker niet nu vandaag de eerste dag na weken thuis…

Als ik toekwam ging ik direct naar de leefgroep. Niet naar de personeelsruimte waar al enkele collega’s zaten. Heel wat nieuwjaarswensen. iemand zei: “ik ga je 3 kussen geven want denk dat jij dit wel kan gebruiken. Ik doe dit niet bij iedereen.” Voelde zo hm… gewoon 3 zoenen en een schouderklopje van iemand anders deed me meer goed. Deze avond zag ik nog mailtje van een collega, zo mh. ”… Je zult zien dit jaar brengt je geluk. Geduld wordt zeker beloond….”

een andere collega midden in een klas: “en, een baby dit jaar? “ Ik antwoordde: “we zullen wel zien…” ik vond dit niet zo gepast maar zo’n dingen waren natuurlijk wel te verwachten… grgr

nog iemand anders: “genezen?” ik antwoordde: “genezen is niet het goede woord, ik ben gewoon terug.” Ze keek: “ahja” en draaide zich om en ging weg. Oeps, te confronterend antwoord van mij?! Daar sta je dan.

Dan beetje onverwacht nieuwjaarsreceptie op het werk deze namiddag . Zat er echt niet op mijn gemak.: bang aangesproken te worden, voelde me meer en meer onwennig en wou weg.

Toen ik wegging uit personeelsruimte en de weg mij belemmerd werd en ik enorm paniekerig een uitweg zocht enkele collega’s vermijdend, stelde zich plots toch nog iemand (van wie ik het niet verwachtte) recht en kwam op me af en zei: “jou ga ik wel 3 zoenen geven”. Ze begon dan iets van “dat je grootste wens mag uitkomen” ik voelde al tranen en zei gewoon. “we zien wel, …” Ben dan beginnen wenen en weggelopen “iemand” trok aan mijn arm en wou nog iets zeggen. Maar ik liep door, liet zelfs collega niet volledig uitspreken. Nadien wist ik wie die “iemand” waren. Ze namen me plots zo vast in de gang met een blik, vol “medelijden?”. Hm…

Was toch blij dat ik naar huis mocht. Ging nog even lang bij L. blij haar even te zien na deze dag en opgelucht naar huis. Nog even gestopt bij jou Stan. En je kaarsje brandde nog steeds! Ik vond het echt super!

06/01/09

Ik kwam buiten deze morgen en zag meteen de 1000^en schitterende sterren! Leuk vertrek!

Jouw kaarsje was nu wel uit, niet erg, mama brengt je wel een nieuwe!

Dan deze morgen, 9h00, de opkomende zon zie ik vanuit de klassen in de gang. Een vuurrode zonnebol kwam vanachter de huizen…opnieuw zo’n waaw-moment!

Zondag 11 januari 2009

Lieve Stan, een nieuw jaar is begonnen, mijn eerste week terug aan het werk geweest sinds een maandje thuis, de feestdagen achter de rug. Heb je heel wat te vertellen maar het schrijven, het komt er niet van…

De winter is sinds deze week ook echt heel mooi! Nog nooit zo genoten van het winters landschap. Het is ontzettend koud maar daardoor ook zo mooi! Alles wit, alles koud, maar het is echt genieten. Niet iedereen ziet hoe mooi dit is: de ondergaande zon, de opkomende zon: een rode bol mooi afgetekend tegen een helderblauwe vrieslucht! Schitterend! De vele sterren ’s avonds, ’s morgensvroeg en de maan die nog nooit zo helder, laag en vol aan de hemel stond. Kleine Stan, daar geniet ik echt van, het is super, maar met jou erbij was het helemaal onvergetelijk…

Vrijdag 15 januari 2009

Het mooie winterweer is gepasseerd. Jammer want ‘t was echt heel mooi!

Heb de laatste tijd zo weinig geschreven. Maar wel nog steeds veel gedacht… ga proberen weer wat meer te schrijven want denk dat dit nog steeds het beste is.

Ondertussen heel wat achter de rug:

*een geboorte: Ben direct op bezoek gegaan, het was de dag van oudejaarsavond. het kindje heeft (naar mijn gevoel) superlang bij mij op de arm gezeten en even op mijn arm in de gang van het ziekenhuis, ons ziekenhuis. Vond dit even niet echt ok, gaf me vreemd gevoel dit te doen met hem, had dit nooit met Stan kunnen doen,…en iedereen die passeerde in de gang en me dan zo aankeek,... maar het ging wel.

*2^e geboorte

*babyborrel: naar één geweest en één op komst

*afspraak osteopaat

*papa die zich ingeshreven heeft in cursus om websites te leren maken en er als eerste een voor jou zal maken!

*Hopen dat het snel weer mooier en warmer weer wordt!

… en zoveel meer.

Ik ben naar het kerkhof van Landegem geweest. Ik wou gaan kijken of er al nieuwe zerkjes zijn bij de kindjes die rond jouw datum begraven zijn omdat er daar enkele mooie witte zerkjes zijn. Ik zag dat er 9 december 2008 een nieuw kindje begraven is…dat was schrikken. Had dit niet verwacht. Ik was er snel weer weg…

Laatste dagen weer lastiger. Waarom? Verschillende redenen weer. Dingen die op me af komen… Pff voel het al weer komen. En die druppels, die helpen niet (meer) echt als ik écht gespannen ben.

Ik wil hier vanalles schrijven maar lukt me eigenlijk niet dus ga stoppen.

Zondag 18 januari

Ja het is weer zover, al een 4-tal dagen gieren de zenuwen door mijn lijf en weet met mezelf geen blijf. Ik had altijd wel een reden waarom, maar het blijft toch duren ook al is elke reden achter de rug…4 dagen geen drupjes genomen en het komt terug vanzelf: onrust, tranen, gedachten, muziek, hartkloppingen,… waarom neem ik dan die drupjes? Het verbergt, maar geneest niet. Waarom ze dan nemen? Wat helpt echt?

Vrijdag voor het eerst naar osteo. Met een bang hartje. Wat zou ik moeten vertellen? Over mezelf? Over jou? Ja, Stan, je werd genoemd. Niet bij naam maar wel dat jij er was/bent. Toen de osteopaat op het einde mijn dossier vervolledigde en nog eens zelf luidop zei terwijl hij alles intikte: “zwangerschap? Ja” “kinderen: 1” zei, voelde dat zo goed. Ja, je telt mee en ik mocht er zelfs nog je geboortedatum bij vermelden.

Osteo deed goed, zalig eigenlijk. Maar weet niet of dit echt zal helpen. Heb echt veel spanning in me en hij zei zelf dat ik emotioneel nog heel wat te verwerken heb.

Laatste weken echt veel confronts weer gehad maar onrust of juist verborgen onrust deed me zelfs niet schrijven. Het lukte niet, kreeg geen letter op papier terwijl ik er toch zo nood aan had, terwijl het zo nodig was.

Er zijn te veel dingen die me weer bezighielden, bezig houden: volgende week weer een vrijdag de 23^{ste ,}collega die elk moment moet bevallen, komende geboortereceptie van een collega, collega die ik eens wil bellen om te horen hoe ze het stellen nu met hun 3, maar ik die niet durf, en zoveel meer.

Voelt niet zo goed allemaal…

Vrijdag 23 januari 2009

Lieve jongen,
Heel de tijd al gespannen rond het "ontwijken van een kersverse papa- collega".
Deze morgen niet naar personeelsruimte geweest (doe ik al niet meer sinds ik "terug ben") maar moest dan noodgedwongen toch...natuurlijk waren ze bezig over kinderen. vlug doorgelopen. dan als mijn collega in de leefgroep passeerde, heb ik hem dan toch zelf aangesproken: heb hem proficiat gewenst en erbij gezegd dat ik wachtte tot een moment dat we alleen waren omdat ik dit met anderen erbij "niet kan" zeggen. hij begreep het. Het voelde goed, en het was ook een opluchting dat ik er eindelijk over begonnen was.
Eén van de kinderen dan aan tafel deze morgen: “X, je bent een spin! “ en ik vroeg dan: “en ik”? ze zei... “jij bent een ...euh (ze moest even denken)...en giraf!” ik dacht: lap! en zei tegen mijn collega: “dat is wslk omdat het vandaag vrijdag en de 23ste is.” ze snapte het meteen. Maar ik fantaseerde dan mee met het meisje over hoe groot ik wel was, ed. leve de druppels want zou anders nie gaan....
Daarjuist voor de 2^de keer naar osteopaat geweest. Het viel weer zeer goed mee! Pijnpunten in buik ontdekt: gespannen spier tussen bekken en onderrug. verder hetzelfde als vorige week.
Dan naar de winkel: de mama van het kindje dat op 4 januari 2008 (onze uitgerekende datum) geboren is, stond ook aan de kassa. Ik heb haar dochtertje nog niet gezien behalve 1 x kort na de geboorte. Ze vroeg hoe het met ons was. Ik zei 'goed" en vroeg kort hoe het met haar dochtertje is (om van onderwerp te veranderen) en dat ik weet dat ze ondertussen "ook" al 1 jaar is. Dan vlug weg want had de tranen in mijn ogen. Ik ben zo bang om dat kindje ooit te zien, dus was blij dat ze er niet bij was…
Vandaag is ook de verjaardag van een kindje dat gestorven is wiens ouders we kennen. dus was deze morgen ook al “hm” om hen een sms te sturen.
En zo is er weer een maandje om...