4 maand later

… Spannende dagen: mama en papa kopen misschien een huisje hier in Nazareth dicht bij jou. … Morgen is het zover…

…. Gisteren voorbereiding voor het weekend met ons bendeke. Mama had het het echt wel moeilijk want had er al naar uitgekeken met jou erbij. Hoe zou het verlopen met nog zo’n kleine spruit?, had ik me al veel afgevraagd. Op zo’n momenten mis ik je echt het meest. Hopelijk valt het weekend zelf mee…Dikke zoen!

… Gisteren naar de les fotografie geweest. We bekeken foto’s van World Press. Eigenlijk ging het dus een ganse les over dood, begraven kinderen,…er zaten echt gruwelijke foto’s bij waar ik nu niet kon naar kijken. Het shokkeerde me te veel. Het ging er een ganse les over en was eigenlijk blij als de les gedaan was. Zo confronterend. Er wordt dan wat dieper ingegaan op de foto’s qua sfeer, inhoud, emoties die het oproept. Brrr ik kon er niet echt tegen.

… Je grafje ligt er nog steeds heel mooi bij. Mama en papa weten nog altijd niet goed wat we nu definitief erop gaan zetten. Nu zijn we de laatste weken vnl. bezig geweest met het huisje dat we gekocht hebben. We blijven heel dicht bij jou zodat we je gemakkelijk kunnen blijven bezoeken. Kleine vriend, mama en papa hebben weer veel toekomstplannen waar we kunnen mee bezig zijn. Het helpt een beetje de pijn te verzachten maar toch is het nog steeds moeilijk. Nog dikwijls vele tranen… want we missen je nog steeds en dit zal blijven!

… Ik heb het nog steeds moeilijk zwangere vrouwen te zien, kleine baby’s en vooral de foto’s op het werk van al de collega’s die bevallen zijn en foto’s opstuurden… die confrontatie steeds weer, iedere dag. De kinderen op het werk blijven me ook aanspreken over de dood. Sommigen linken mij echt met de dood en vragen bevestiging van mensen die leven of ze nog wel écht leven. Gisteren zei X weer koudweg: Stan is dood é! Mijn meme ook!’

Y vroeg me dan wanneer iemand van vroeger in het MPI overleden is… steeds weer die confrontatie…

… Ben enorm bang ooit uitgesproken te zijn over Stan. Ik begin dat al te voelen. Ik durf zelf al niet te veel meer over Stan vertellen want het is toch altijd hetzelfde, en de dingen die iedereen al hoorde. Toch moet ik het doen. Stan moet “levendig” blijven, mag niet vergeten worden!!

… Daarnet het nieuws vernomen dat een collega van mama bevallen is van een zoontje. Mijn De collega ligt al enkele maanden in het ziekenhuis en het bleef afwachten of alles goed zou blijven gaan met de baby. K. was tijdens haar zwangerschap getroffen door een spieraandoening. Nu is ze bevallen en alles is goed. Je ziet maar, er kan je nog zoveel gebeuren en dan nog is het afwachten!

Maar waarom ging het bij jou dan fout?! Die vraag rijst weer op!

Er kan bezoek komen in de materniteit de eerste 14 dagen. Ik wil zeker gaan!

Het komt opnieuw zo hard aan! Waarom?

… Het is allemaal zo dubbel en ik versta het zelf niet; enerzijds zoek ik constant confrontaties op door op kraambezoek te gaan ed en langs de andere kant kan ik het dan niet verdragen dat iemand in mijn omgeving zwanger wordt terwijl ik weet hoe blij je dan bent en hoe mooi die periode is. Het is pure jaloezie dat voel ik meer en meer…! Het is gewoon allemaal zo oneerlijk!

Daarnet ben ik bij je op bezoek geweest, Stan. Het moest er weer om doen dat er net een begrafenis was ! Had het nog niet gezien tot de wagen opreed… en ja het was natuurlijk terug begrafenisondernemer Everaert. Ik bleef bij jou tot iedereen binnen was in de kerk en ging dan door. Toen kwamen Kurt en Christine juist naar buiten! Lap! Kurt kwam zelf naar mij en vroeg hoe het was. Een korte babbel en terug weg. Pijnlijk! Echt… Kurt vertelde dat hij net een geboortekaartje gekregen had van mensen wiens kindje hij ook begraven heeft en zei er al lachend bij: ‘k zal van ulder ook wel nog eens eentje krijgen zeker!” tja… wat moet je daar dan op zeggen?

… Vrijdag een rekening van het UZ van Leuven in de bus! Vanwaar komt dat nu? Waarschijnlijk van onderzoeken van jou nog. Ik bel even de dienst op en het blijkt een factuur van labo-onderzoeken te zijn. Dan maar geklasseerd.

…Gelukkig is het stormweer van gisteren wat voorbij vandaag. Want ik vond het echt niet plezant dat ik niet heel lang bij jou kon zijn. Ben dan 2x kort geweest.

Straks bij K. en R. op bezoek. Ben benieuwd wat dat zal geven. K. ligt nog op de materniteit van het UZ. Ik hoop dat het zal meevallen voor mij. R. is nu natuurlijk wel een jongetje… we zien wel. Ben in ieder geval al zenuwachtig op voorhand.

…Gisteren is mama dan bij R. op bezoek geweest. Het was weer enorm spannend voor mij. Katrien kwam me ophalen en had Leonie mee. Direct op de achterbank naast dat kleine meisje dat 7 weken na jou is geboren. Ze is fel veranderd op die 2 maand! An was ook mee en zit nu op de helft van haar zwangerschap!

Toen we bij Karen toekwamen zat er nog een vriendin die ook op de helft van haar zwangerschap zat. ‘k had het weer getroffen! soit! Maar alles liep goed. Met Rune is ook alles ok! Een klein ventje echt een schatje. Hij heeft een hele poos bij mij geweest en heb ook zijn pampertje mogen verversen. Zo klein allemaal! Ik stond te trillen op mijn benen. Enerzijds is het zo ongelooflijk moeilijk maar anderzijds heb ik er ook zoveel deugd van! Even weer zien wat ik mis maar tegelijk ook zo blij omdat alles goed is bij hen en even het gevoel van dat kleine mannetje dicht bij mij. Vreemde gevoelens door elkaar maar het ging goed.

We babbeleden eerst over kindjes en bevallen enzo en plots ging het over borstvoeding en vroeg die vriendin of ik borstvoeding gegeven had. Een kleine shock, maar ik zei gewoon nee. Toen ik even met haar alleen was zei ik haar dat mijn kindje overleden was. Ze verschoot en zei dat ze “ook” een miskraam gehad had op 3 maand. Ik zei dan dat het bij mij op bijna 8 maand was. Ze verschoot weer, tja is kan het niet laten te zeggen dat het geen miskraam was!! Dat was het ook niet dus ja…

… Iemand die we kennen moet elk moment bevallen. Dit brengt weer spanningen met zich mee bij mij. Ze is meer dan een week overtijd en ik zie alleen de risico’s… daarnet op de site van baby’s corner gekeken en wat zie ik: er staat een “de wulfke” tussen! Ze zal bevallen zijn. Heb een sms gestuurd maar komt niet toe. Nu ben ik zeker! S. en Br. zijn mama en papa en aangezien de geboortelijst open staat, zal alles ok zijn! Ik voel de tranen alweer komen en ik ben het nog niet eens zeker! Alhoewel, ben eigenlijk wel vrij zeker want mijn mail van eergisteren bleef ook onbeantwoord….

Weeral al dat geluk zo dichtbij…maar niet voor ons. Ik kan alleen maar blij zijn om hen… en ergens diep vanbinnen ben ik dat ook . het is alleen altijd wat wennen, wat bekomen van het nieuws, ook al weet je al lang op voorhand dat die dag er aankomt ongeveer rond de uitgerekende datum.

Waarom is dit steeds zo moeilijk?????

… Kleine vriend, ik heb daarnet nog wat aan je blog gewerkt. Nog wat foto’s erbij gezet. Stap voor stap komt alles erop en ik vind het zalig om ermee bezig te zijn. Binnenkort kan papa een echte site maken en dan zal het nog meer af zijn!

Ik mis je nog steeds enorm en wat wordt het morgen teug lastig om te gaan werken…ben anderhalve week thuis geweest. Ik trek me alweer op aan de gedachte dat het maar voor anderhalve week is. Dan heb ik een week verlof in d e paasvakantie. Ik hoop dat papa en mama dan je foto-album kunnen afwerken!

Mama begint te merken dat we stilaan uitgepraat zijn over jou… voor anderen althans. Iedereen heeft ons verhaal nu wel gehoord en vragen alleen nog hoe het met ons is. Al wil ik dat ze ook naar jou vragen!!! Het klinkt stom maar we doen heel wat aan je grafje en op die manier wil ik ook over jou praten! Natuurlijk horen mensen dat niet graag “een grafje” zeker niet van een kindje. Maar voor ons is het “ons tuintje” waar we heel veel zorg voor dragen zoals we voor jou anders ook zouden gedaan hebben!

…16 weken zijn reeds voorbij. Vrijdag was mama naar een optreden van The Cure. Spannend… niet omwille van The Cure, maar weg op vrijdagavond…jouw geboortedag. Had mijn gsm ingezet om af te lopen om 21h20, ons momentje. En weet je welk nummer er net werd gezongen: Pictures of you!! Als dat niet toepasselijk was. Natuurlijk kwamen weer die tranen… en bleef het hele optreden met een gemis-gevoel. Heb wel genoten van het optreden maar had de ganse avond dat vervelend gevoel.

… Donderdag viel dan ook het kaartje van Severine en Bruno in de bus. Vreemd gevoel: enthousiast en ook terug verdrietig, steeds die gemengde gevoelens… Zaterdag in Deinze reden we langs het ziekenhuis en daar zagen we Bruno en Severine, onderweg naar huis van het ziekenhuis. Een moeilijk moment. Het besef even terug dat wij dat gevoel niet mogen kennen hebben van trots met zijn 3-tjes naar huis te mogen gaan met jou op de achterbank. Moeilijk..

Dan naar Baby’s Corner om een geschenkje want we willen Elias heel graag zien. Ook dat viel moeilijk. De mevrouw van de winkel zei: je kent het systeem wel e! weer moeilijk: wat bedoelde ze: “ik herken jullie, jullie hebben hier ook een lijst gelegd” of wist ze niets af van Stans overlijden….

…Mama loopt al 2 dagen op de toppen van haar tenen: wenen of niet wenen, telkens weer die tranen bedwingen… weet niet wat het weer is. De voorbije week ging het goed mss nu een weerbots. Er is dan ook van alles gebeurd: bevalling Severine ed. volgende week gaan we al bezoek. Ben benieuwd om weer zo’n klein bolleke te zien.

We naderen ook de periode van vorig jaar als ik net zwanger was van jou. Ben bang voor die komende negen maand…de negen maanden van jouw groei, de zwangerschap waarin alles nog zo goed was. Waarin wij drieën zo gelukkig waren! Weer iets waar ik over moet…. Nu ik het schrijf voel ik echt dat dit de spanning is die in me zit. En zo is er altijd iets hé:. Zie nu, die tranen beginnen hier te stromen…ik verschiet van mezelf. Opgekropte emoties van enkele dagen…waarschijnlijk. Ik zou nog elke dag om iets kunnen huilen maar kan me al iets beter bedwingen. Toch denk ik dat het niet goed is want het komt er dan toch dubbel en dik uit…
Lieve Stan, ik mis je.

Lieve jongen, en toch ziet de toekomst er mooi uit. Jij bent er en zal er altijd zijn, een huisje staat op ons te wachten om te veranderen ed en we weten dat we nog kindjes kunnen krijgen. Dus…er zijn mensen met andere problemen… vreemd dat je toch altijd “ergere” dingen gaat opzoeken om zelf de kracht te vinden vooruit te denken en door te gaan en jammer genoeg vinden die “ergere dingen “ dan ook in je naaste omgeving plaats… soms vreemd allemaal…maar je hebt het niet in de hand. Het werkt allemaal automatisch…

3 maand later

Hier terug enkele fragmenten uit mijn brieven aan Stan:

…Vandaag moeilijk bij het zien van de kalender: 17 februari. Vandaag was jouw babyborrel gepland. Wat hadden we je graag “geshowd” vandaag aan iedereen in combinatie met lekkere hapjes en drankjes! Ook dit zat al grotendeels ineen! Maar weet kleine vriend, dat we je eigenlijk aan iedereen hebben kunnen tonen die wilden. Gewoon eerder dan gepland en ook eenmalig… je grafje ligt nu mooi in het zonnetje nu de zon al wat hoger aan de hemel prijkt! We kochten al mooie kipjes voor rond Pasen bij jou te zetten. Papa heeft een kadertje van je geboorte-attenties vernist en dat mag nu bij jou staan met een foto erin! Eindelijk! Eerst wilden we geen foto! Jij was voor ons alleen. Nu wil mama wel dat iedereen je kan zien. Dat ze zien wat voor een flinke baby jij al was! Onze liefste vriend!

…Gisteren was normaal je babyborrel. Mama had weer moeilijke momenten. Gaan wandelen in de Brielmeersen: spelende kinderen, wandelende mama’s met baby’s…

Bezoek aan het kerkhof van Sleidinge om een zerkje in keramiek (bloem) van Sylvie te zien: een grafje van een tweeling met foto. 2 prachtige kinderen een tekstje zoals wij die ook schreven echt raar dat mensen dingen hetzelfde verwoorden en voelen,…

…Juist bij jou geweest. Er stonden ijsbloemen op je foto/gezichtje…vlug afgeveegd. Een streep onder je neusje in ijs. Het deed me terugdenken aan het bloed dat we onder je neusje wegveegden in het ziekenhuis. Heel even leek je weer écht en een heel dicht bij mij. Zo moeilijk jongen nog steeds…

Papa zei gisteren dat hij zich nog steeds niet goed kan voorstellen dat jij er niet echt bent. Mama was blij dat hij dat zei. Want zo voel ik het ook nog steeds. Waar ben je jongen? Waarom ben je niet bij ons? Je plekje hier bij ons was al ingevuld voor je er echt was, dat voelen we nog steeds heel goed. Waarom is het zo anders??? Wat kunnen we doen???

Zonet naar Maria Middelares geweest bij de orthopedist. Daarna liep ik naar het derde verdiep waar de gynaecologe zit. Nog twijfelend of ik al dan niet zou aankloppen (hoogstwaarschijnlijk zou ze toch in de materniteit zijn aangezien er geen consultaties zijn) , kwam ik haar tegen in de gang. Ze verschoot me te zien. Ik vroeg haar om het dossiertje dat ze ging opsturen … het ligt nog bij haar thuis, ze was een week in verlof geweest. Ze zegt dat ik mag binnenkomen. Ik vraag haar eens na te kijken of ze geen bloedresultaten vindt van bij het begin van de zwangerschap ifv het parvo-virus. Ze zegt dat parvo toen niet gecontroleerd is. Toch vraag ik de resultaten van de arbeidsgeneesheer op te zoeken ook al liet zij dat onderzoek niet uitvoeren. Ze vindt ze en ziet dat ik imuun was toen! Parvo was dus ook niet de oorzaak! Oef, weer een opluchting. Maar ook zo pijnlijk weer te horen dat er geen oorzaak is. Ik ga dan door en het grote verdriet komt weer naar boven. Heb gelukkig nog wat tijd voor ik naar het werk moet en ga wat uitwaaien in ’t stad. Natuurlijk kom ik weer enkele zwangere vrouwen tegen. Ik kijk hier en daar naar baby-kleertjes en -spulletjes. Zo mooi en schattig allemaal! Ik wou dat ik er kon kopen.

…13 weken vandaag! De tijd gaat zo ontzettend vlug!

Moeilijke week achter de rug! Bij gynaecologe, het nieuws over het parvo dat toch geen oorzaak is, moeilijk op het werk! Al die tranen! Ik vraag me nog steeds af waar ze vandaag komen! Het gemis wordt met de dag groter.

… Er zijn teveel mensen van 2 kanten nu: mensen die verwachten dat alles al goed gaat en mensen die echt nog meeleven en begrijpen dat het moeilijk is. Ik wordt er gek van!

… Ik heb zo dikwijls het gevoel gewoon eens luid te willen schreeuwen. Ik zal het niet doen maar het voelt zo. Gewoon die machteloosheid en kwaadheid afschreeuwen!

Tegenwoordig ook veel last van hoofdpijn; opgekropte emoties tijdens het werk en het nadenken heel de tijd!

…3 maanden was je gisteren, onvoorstelbaar! Je zou al beginnen lachen, denk ik. Je meter zette gisteren terug een witte roos bij giraf! Speciaal omdat je weer een maandje ouder bent. Die momenten blijven zowiezo het moeilijkst.

Maandag een gesprek met de arbeidsgeneesheer. Ik hoop dat dat wat meevalt. Heb er geen goed gevoel bij maar ik voel dat ik dat gesprek moet doen. Ze moet weten wat ik denk over het blijven werken en alle risico’s die daaraan verbonden zijn!

2 maand met Stan

“Mama werkt vandaag je geboorteattenties af. Echt nog veel werk hoor! Maar het is heel mooi! Kleurrijke kadertjes met een foto van jouw handje en het tekstje van op je geboortekaartje ernaast. Rechtsonder staan voetjes gestempeld en links boven doe ik een fijn bruin koordje met een kaartje waar je naam en geboortedatum opstaan. Echt mooi!

Mama kijkt nog steeds niet in de krant en zo. Het interesseert me echt niet kan me er niet op concentreren. Ook de radio gaat niet aan, enkel cd’s. Ik luister wel naar vanalles maar dat getater op de radio steekt tegen. Zal nog wel terug komen e.

Vandaag een reclame in de bus van Dreambaby die opent in Gent op… 04/01/2008: wat jouw dag moest worden volgens de berekening van de gynaecoloog… Het was even verschieten als ik de enveloppe opende want er stond iets in de trant van : wordt verwacht op 04/01/2008. Ik dacht direct aan jou en deed me echt verschieten. Toen zag ik dat het maar om de opening van de winkel ging, toevallig 04/01/2008. Zo blijkt nog eens dat onverwachte dingen die naar jou linken me nog steeds overdonderen…”

Vandaag is het vijf weken geleden dat papa en mama het slechte nieuws vernamen. Ik tel nog steeds in weken. Ik denk dat geen enkele donderdag meer gewoon zal kunnen verlopen en zeker niet een vrijdag. Het zijn 2 dagen die nu altijd aan jou gelinkt zullen zijn. Alles begon en eindigde die dagen voor ons. Verdriet om dat jij overleden bent en hoopvol uitkijken naar hoe je er uit zal zien. Je zou geboren worden. Ook de pijn van het moeten loslaten. Voor mama letterlijk: de navelstreng die doorgeknipt wordt. Je loslaten, je niet bij ons kunnen houden hoe graag we dat ook hadden gedaan. Mama en papa denken vaak aan je en zeggen “konden we hem nog maar één keer bij ons hebben” nog eens vasthouden, knuffelen, een zoen geven, je nog eens volledig bewonderen en al je kleine details in ons opnemen: je vingertjes , je rimpeltjes overal, je oogjes nog eens bekijken,…je alles….

Kleine Stan, meer dan een maand zijn nu verstreken. Mama en papa komen dagelijks bij jou op het kerkhof. We zorgen ervoor dat er geen afgevallen blaadjes blijven liggen op je grafje en dat de bloemetjes op tijd ververst en verwijderd worden. Zo blijft jouw plekje een fris en aangenaam plekje om naartoe te gaan.”

“Mama leest nu een dagboek van een mama die ook een kindje verloren is maar op 41 weken. Vreemd hoe in veel verhalen dingen zo gelijkend zijn qua emoties, rituelen die je opbouwt, de zorg om het kindje,…”

“Vanmorgen al om 8h bij Stan, het was eigenlijk wel gezellig hoor jongen. Het is nog donker en mama had een theelichtje meegenomen en een glazen potje zodat de wind de vlam niet kon uitblazen. Er staat een koude, gure wind vandaag maar dat trok ik me niet aan. In het dorp was het nog muisstil, ik zette het lichtje op het kruisje en dat flakkerde zo mooi in de wind. Alles stil en donker alleen wij twee dicht bij elkaar. Kon er wel uren zitten mocht het niet zo koud zijn.”

“Ja en het is terug vrijdag vandaag. Lastig. Tel alle uren af en herbeleef de dag weer. Heb sindsdien nog niet teruggelezen in het schriftje dat we die week van je geboorte bijhielden. Begin er wel nieuwsgierig naar te worden ook al weet ik dat het moeilijk wordt dit alles terug te lezen…”

“29/12/2007: 9h15 gaat de deurbel. Bakkerij aan de deur met een enorme broodmand gevuld met lekkers. De buurvrouw werkt daar. Dit kregen we als steun van al onze buren!! Echt een verrassing en heel attent. Heel lief, kreeg tranen in mijn ogen. Gelukkig deed papa de deur open of ik zou daar staan wenen hebben, ben ik zeker!

We maakten bedankingskaartjes en proberen deze week bij ieder eens langs te gaan met je geboorteattentie. Die zijn nu af en willen we nog aan iedereen uitdelen…”

“…Ik voelde me zo kwaad: zelfzeker zijn zeggen ze dan, doorbijten, niet opgeven,…jaja sterk zijn moeten we! Dat doen we ook maar ik vind het toch wel heel moeilijk. Het voelt of ik me hele dagen “forceer”, ben mezelf niet, wat ik doe is tegenovergesteld aan hoe ik me voel. Je moet lachen, de gewone dingen doen…anders ga je ten onder maar ik vind het echt niet evident, niet altijd… lijkt of tegenovergestelde emoties gemixt worden en dat voel heel raar…”

“…maar de titel van het boek dat we hier hebben “Met lege handen” dat gevoel blijft en zal altijd blijven. Het voelt echt zo aan. Je bereidde je voor op een drukke periode maar dat is nu totaal niet zo. Je staat hier nu echt met lege handen…

“Deze voormiddag dan al je kamertje op opgeruimd. Spulletjes opgeborgen zodat ze niet zouden bestoffen. Het voelde raar dit te doen. Ik betrapte me erop dat mijn hartslag nogal te keer ging ...Het was echt niet leuk om te doen jongen, maar het is nu achter de rug en we zien wel weer…

“

Lieve schat, een nieuw jaar is begonnen. Papa en mama hadden hier enorm naar uitgekeken, want het zou een spannende periode worden. Zou ons kindje al geboren zijn of niet? Hoe zou oudejaarsavond er uit zien? Nog niet bevallen, in het ziekenhuis of al terug thuis? Helaas was alles anders. Het was een rustige avond. Maar mama was niet echt op haar gemak, kon er niet echt van genieten. Jij spookte constant in mijn hoofd… om 24h kwamen dan weer de tranen. “gelukkig nieuwjaar”, niet voor ons, wij hadden jou erbij gewild en dat was nu niet zo. Lieve vriend toch…

“Voor het eerst terug in het stad sinds de laatste keer dat we er spulletjes voor jou gingen kopen. Ik had nog steeds de neiging naar de babyspullen te gaan. Het is alsof ik nog steeds alles in orde aan het brengen ben. Zag overal leuke jongenskleren in solden, spotgoedkoop en “kon” ze niet kopen… vreselijk hoe mijn hart dan te keer gaat en een benepen gevoel krijg, tranen in de ogen… ’s avonds als we thuis kwamen moest ik naar jou komen, het was een drang. Daarboven kwam nog dat het vrijdag was (onze moeilijke dag) en 4 januari, je uitgerekende geboortedag. ..

Daarnaast ook de spanning van E. die ook elk moment moet bevallen. Was ongeveer op dezelfde datum uitgerekend als wij. Een feestje met de papa’s samen op de gang zal er nu niet van komen…”

“Een dag die mooi begon, door één berichtje op zijn kop: E. is bevallen van een flinke dochter, Lotte. En dan nog net op de dag dat jij geboren zou worden, de dag die voor ons uitgerekend was: 4 januari, dit is net wat mijn dag zo overhoop gooit! Mama had het nog gezegd toen we voorbij het ziekenhuis passeerden vrijdag “E. is mss nu mama geworden…” … echt raar. Een kindje dat nu zeker altijd aan jou gelinkt zal worden. Heel vreemd…

Na het horen van het berichtje ben ik naar jou gekomen. Tranen stroomden over mijn wangen. Ben blij voor E. en B. maar het haalt toch weer veel verdriet naar boven om jou. Wat had ik je ook zo graag meegenomen naar huis, in mijn armen hier in de zetel knuffelen, tegen je praten, je alles geven. Het doet nog zo’n pijn… Waarschijnlijk gaan ze vandaag naar huis. Net als bij ons: vrijdag bevallen, maandag naar huis…”

“Mijn emoties slaan precies tielt van dag tot dag, of is het dat wat men rouwen noemt? Ik snap er niets van.”

“20h45: ik moet gewoon naar jou komen, ik voel het moet gewoon. Dus doe ik het. Het waait en het is koud. Alles is nat van de regen van deze avond maar dat trek ik me niet aan! Ik kom terug bij jou. Heb terug een theelichtje mee want het is pikkedonker en het is gewoon gezelliger. En zie me daar zitten, koud, wind, donker, het dorp is verlaten en ik zit daar bij jou. Wie had dat ooit gedacht …

“Papa heeft gisteren trouwens het voorlopig monumentje dat hij voor jou gemaakt heeft, geschilderd. De giraf uit het boekje dat we je voorgelezen hebben. Echt heel mooi hoor! Nu nog vernissen en je naam er op en dan kan het bij jou staan. Het is echt heel mooi!

“09/01/2008: Vandaag wordt Arne 1 jaar. Ik herinner me nog goed die dag van vorig jaar. Vol spanning had ik er naar uitgekeken en groot was de ontlading, wist met mezelf geen blijf. Zo keek ik dan ook uit naar jouw komst, Stan. Een jaartje schelen jullie maar, wat zou dat mooi geweest zijn jullie twee samen spelen, voetballen, naar school, naar de KSA,…

“terug op consultatie bij de gynaecolog: …We moesten in de wachtzaal een tijdje wachten. Spannend was dat. Mama en papa hun hart ging wild te keer.

Hieronder alle info van de consultatie:

De resultaten van de autopsie hadden we al op 18 december gekregen en daaruit bleek dat je volledig normaal ontwikkeld en gevormd was alsook de placenta en de navelstreng. Er was dus niets gevonden.

Nu was er in tussentijd toch nog een resultaat binnengekomen en bleek dat er op de placenta een kiem gevonden was van de urineweginfectie die ik in september/ oktober had. Maar aangezien er bij jou geen infecties gevonden zijn, zal die kiem niet de oorzaak geweest zijn. Toch raar dat die kiem daar zat want dat kan normaal niet zei de gynaecologe. Mogelijks is die daar pas bij de bevalling terecht gekomen of bij het breken van de vliezen. Maar is dus geen oorzaak.

De resultaten van het chromosomenonderzoek waren helaas nog niet binnen en het kan nog 2 weken duren. Ze werken nu met een nieuwe methode waarmee ze in 90% van de gevallen daadwerkelijk een geno-type kunnen bepalen en al dan niet de afwijkingen kunnen opsporen. Ook kleinere afwijkingen kunnen met dat nieuw systeem gezien worden. Dus nog even afwachten….

Ik heb ook mijn bloed nog eens moeten laten trekken om antistoffen voor parvo-virus op te sporen. Dat dit de oorzaak zou zijn is zeldzaam maar je weet nooit en aangezien ik op medisch vlak altijd rariteiten heb….

Conclusie: wachten wachten wachten… enorm hoeveel spanning en onrust je hiermee opbouwt maar ja goed dat alles al zo goed onderzocht kan worden! Wel kleine ontgoocheling dat we vandaag nog niet alle resultaten te weten gekomen zijn. Hadden er ons zo op voorbereid een spannende periode te kunnen afsluiten maar het wordt een beetje uitgesteld…

We hopen aan de ene kant dat alles ok zal zijn dat er op chromosomaal vlak geen afwijkingen zullen zijn want anders wordt dit nog een lange medische weg. Dan moeten wij ook elk ons genotype laten bepalen om te zien vanwaar “het defect” komt. Dus weer weken en weken wachten ed. plus dat dat dan ook te veel consequenties zou inhouden naar een volgende zwangerschap toe. We hopen dus dat er niets gevonden wordt op dat vlak.

Blijkbaar gingen Stan zijn papieren in het labo ook de ronde als van “Lars Wuytens” ipv “Stan Weytens”. Ik versta niet hoe dat allemaal kan, maar wat heb je er op te zeggen… Zolang we de juiste gegevens krijgen is het goed!

De gynaecoloog belt me op als ze de resultaten binnen heeft. Terug zeer spannend want we weten niet precies wanneer dit zal zijn… Echt om gek van te worden!!

Daarna gingen we nog eens langs in de materniteit. Toen we daar bij de hoofdverpleegkundige stonden passeerde er plots een bedje met een kindje in. Even verschieten en daar waren de tranen al terug. Dit was het beeld hoe ze jou ook tot bij ons brachten en het geluid van die wieltjes in de gang…. Alleen was jij volledig ingewikkeld en kwam jij uit de andere gang. Dit kindje was niet dood, het had nl. een wiegendoodbakje bij zich liggen. Oh, wat was dat verschieten! Moet er juist om doen dat het kindje passeert als wij daar staan!”

Mama heeft vandaag eindelijk het schriftje, dat we in het ziekenhuis als dagboek gebruikten, terug durven inlezen. Ik wil alles uittypen om te bewaren. Maar emoties kwamen er niet. Het is alsof ik onbewust emotie soms kan uitschakelen en andere momenten overvalt je dat dan plots. Vreemd!

“Jaja, over 2 weken terug aan het werk. Wel met gemengde gevoelens…leuk terug onder collega’ te zijn maar …”

“Daarnet weer heel intens aan jou gedacht om 21h20. ik voelde je heel dichtbij, precies of je weer in mijn armen lag. Soms eng de gedachte dat je precies nog zo aanwezig bent terwijl het gewoon herinneringen zijn die je je nog haarscherp kan voorstellen. Maar ik ben blij dat die er zijn. Hopelijk blijven ze ook zo scherp!”

“Zondag zijn we begonnen met het ontwerp van je defintief zerkje. Het wordt iets prachtig, iets levendig! Met veel bloemen én jouw giraf!

“Lieve jongen, sinds vrijdag 4 januari (de uitgerekende datum) heb ik een knak gekregen, de zwangerschap definitief achter de rug… kleine jongen ik wil je niet loslaten! Kon je maar terugkomen en voor altijd blijven!”

11 januari, zeven weken na jou, werd Leonie geboren. Mama ging in de materniteit op bezoek:

“Zou ik het al wel aankunnen zo’n klein meisje te zien? ja hoor! Ik had me mentaal goed voorbereid. Enkel toen An me Leonie plots even wou geven kreeg ik het wat moeilijk maar herpakte mij onmiddellijk. Later op de namiddag heb ik haar toch even vastgenomen. Ongelooflijk zo’n kleine meid. Ze zag er kleiner uit dan jou Stan ondanks ze 1 cm groter is. Dit komt door de spierspanning. Het is echt een klein bolletje!

Door het zien van dit kleine meisje besef je wel weer goed wat je mist…maar ja ben heel blij haar gezien te hebben! Stan kreeg ook een doopsuikertje. Een kleurrijke bloem. Die komt aan je grafje als het weer wat beter is.”

“De gedachte dat we dit weekend op weekend gaan naar de Ardennen maakt me onrustig. Zo ver weg van jou! Ik kan niet naar je toe komen! Nu doe ik dat elke dag! Zo moeilijk dat het nu lijkt om weg te gaan! We nemen wel wat spulletjes mee van jou: Raf je giraf, een foto, je kadertje,…

“Kleine vriend, enkele beelden blijven door mijn hoofd spoken: het voelen van je wangetjes die als maar kouder werden, het laatste momentje naast jou in de kerk. Mama wou nog iets doen maar kon niet. Ik wou je een zoen geven, je nog eens vasthouden,… waarom liep alles zo?! Ik kan zo kwaad zijn en me zo machteloos voelen. Het is zo oneerlijk!

“We zijn er een weekendje op uit getrokken naar de Ardennen. Het vertrek was moeilijk voor mama, je “achterlaten” vond ik verschrikkelijk. Het was dan ook geruststellend dat I. voor jou wou zorgen. Zij is iedere dag bij jou geweest. Ook je meter is vrijdag langs geweest…. Op zaterdagmorgen zaten we te ontbijten en plots klonk “Fragile van Sting” op de radio. Zo vreemd. Anders luisteren we nooit naar de franstalige radio op weekend in de Ardennen. Nu een keertje wel en dan draaien ze plots dat nummer… Mama luistert thuis elke morgen naar de cd van Sting. Ik ging dat op weekend niet doen, om je weer een beetje te proberen lossen, en zie, dan draaien ze jouw nummer op de radio… Maandagmorgen als we terug huiswaarts vertrokken belde de gynaecologe met het nieuws dat de resultaten van het chromosomenonderzoek positief waren. Dat jij geen afwijkingen had! Het onderzoek was ook volledig geslaagd. Ze hebben volledig jouw genotype kunnen bepalen en geen afwijkingen gevonden! Dit betekent veel! Net na het vernemen van het nieuws speelden ze terug Sting op de radio! Als dat geen “toeval” is! He was met een ander nummer “nothing like the sun”. Echt raar… als ware het een teken van jou aan ons… net als jouw muziekschaapje dat onlangs op een avond enkele noten speelde terwijl we het niet eens aangeraakt hadden, zomaar plots een klank vanop de schouw terwijl mama en papa in de zetel zaten…

“ de 23^ste vandaag. Je bent nu 2 maanden geleden geboren. Wat doet dat raar. Het is al 2 maand geleden en toch lijkt het nog zo kortbij. Vandaag weer heel wat confrontaties achter de rug. Eerst bij de kapper vanmorgen. Een vrouw komt binnen en verteld zo fier dat ze oma geworden is. Haar dochter was wel een week overtijd gegaan en hoe erg dat wel is en blablablabla… Even slikken en (proberen) negeren.

Daarna in het CM – kantoor ook een vrouw die juist zwanger is. Ze verteld dit aan iemand die ze kent in de wachtzaal en toont fier de echo-tjes en met alle beschrijvingen van wat ze op de echo gezien heeft. Pijnlijk! En tegelijk voelde ik ook opnieuw die kriebels die ik toen had! Zo klein was je toen nog en toch waren we al zo fier op jou! Mama toonde ook de echotjes steevast aan vrienden en collega’s op ‘t werk. Op zo’n momenten mis ik je toch nog het meest hoor. Dan besef je het echt ten volle!”

“Juist een eerste ontwerp voor je grafje binnengestoken. Eind deze week laat die man me weten wat het eventueel zou kosten. We willen ons eigen ideeën laten uitwerken en hopen dat het kan…”

Raf op bezoek

Vandaag kwam Raf, de giraf die mama en papa kochten na het verlaten van de materniteit bij jou op bezoek. Maar Stan, jij hebt jouw giraf dicht bij jou.

Dikke zoen!

De eerste maand na het afscheid

Sinds de eerste dag van mijn zwangerschap hield ik dagelijks een kalender bij. Ik noteerde hoe ik me voelde, wat er veranderde, waar we mee bezig waren. Dit is nu een zeer waardevol document!

Tot nu hou ik nog steeds een dagboek bij. Sinds het afscheid van Stan schrijf ik brieven aan onze kleine jongen. Het is mijn manier van verwerken, ik schrijf alles van me af.

Hieronder vinden jullie steeds een samenvatting en enkele fragmenten.

“Lieve Stan,

Mama staat op en kijkt uit het raam: regen, regen, regen,… dit is zo al een 10-tal dagen, behalve gisteren. Gisteren scheen het zonnetje, speciaal voor jou. Daar lijkt het echt op. Gisteren was er blauwe lucht en een warme zon. Pas ’s avonds na jouw afscheidsviering zijn terug de regenwolken komen opzetten! Het lijkt wel symbolisch, voor jou! In de kerk scheen de zon ook recht op jouw kistje…

Vandaag komen mama en papa je zeker een bezoekje brengen. Je grafje is mooi met alle witte bloemetjes versierd die de mensen als afscheid bij jou hebben gelegd bij het verlaten van de kerk.

Stan het was zo’n mooie viering, kort maar krachtig, net als jouw naam, net als jouw leventje,… mama en papa hebben het nog steeds moeilijk maar hopen dat jij snel een plaatsje krijgt in ons leven die het draaglijker maakt voor ons. “

…

“Lieve jongen,

2 volle weken zijn zo vlug voorbijgegaan sinds jouw geboorte. De eerste week was intens genieten van jouw aanwezigheid en voorbereiden op jouw afscheid. Mama en pap hadden het druk, er was heel wat te regelen. De week nadien was er dan de leegte. Heel moeilijk dat jij niet meer bij ons bent en dat ook nooit meer zal zijn. We bezoeken je iedere dag bij je grafje en zorgen dat het proper ligt. Maar het is zo moeilijk jongen! We missen je zo! Eigenlijk kan je denken dat ons leven weer al s voorheen is, mama en papa met zijn tweetjes, je zou denken er is geen verschil. Maar nu voelen we eigenlijk hoe jouw plaatsje hier al was ingevuld! Alsof je hier echt al was en er nu een leegte is. Je had hier echt al je plekje in huis en dat missen we echt! Het zal nooit meer zijn als voorheen…”

…

“Het blijft moeilijk, echt… Het is alsof het nu echt pas meer en meer begint door te dringen. We missen je zo. Kon je nog maar even bij ons zijn…

Ik wil ook meer en meer de oorzaak weten. Ik bekijk grondig de kalender die ik over jou bijhield tijdens de zwangerschap. Heb ik echt niks gemerkt? Ben je woensdag of dinsdag al overleden? Ik begin te twijfelen maar kan dat nooit echt met zekerheid weten… waarom heb ik niks gevoeld…al die vragen komen meer en meer…”

…

“Het vriest maar dat voel jij niet daar in je warme bedje. Je hebt je warme pyama aan en een lekker warm dekentje. Mama heeft soms zin om alle aarde boven jou weg te scheppen en je mee te nemen naar huis hier in je warme bedje. Helaas kan en mag dat niet maar het zou nog kunnen nu. Zo ver weg ben je eigenlijk niet…”

…

“Tis zo raar jongen, mama heeft nog steeds de neiging om bepaalde dingen te doen zoals toen jij nog dicht bij me was. De manier waarop ik rechtsta van lig naar zit, de neiging om overdag te rusten in de zetel, ter wijl dit nu niet meer nodig is. Vreemd, net alsof je nog steeds bij me bent. Ik moet je lijfelijk maar ook geestelijk bepaalde gewoontes leren loslaten. Vreemd maar iedere keer weer confronterend ook. “

…

Na een bezoek bij de gynaecoloog:

“We kregen ook meteen de resultaten van de autopsie. Blijkt dat jij volledig ok was! Niks gevonden. Aan de ene kant een opluchting, jij was écht zo volmaakt als je er uitzag! Aan de andere kant wat is er toch verkeerd gegaan? Je had hier nu in ons armen kunnen liggen als er dan toch niets verkeerd was? Er moet iets geweest zijn maar de dokters weten niet wat. Ik ga er vanuit dat jij zachtjes bent ingeslapen zonder pijn zo zal het wellicht gegaan zijn. De aanhoudende harde buiken zouden normaal geen oorzaak kunnen geweest zijn en de hoofdpijn die mama soms had was wslk ook onschuldig want mijn bloeddruk was goed en mijn bloed ook… tja nog vele vragen maar die blijven onbeantwoord. Mama trekt zich op aan de vele mooie momenten samen in die week dat je écht bij ons was. Het was zo mooi, maar ook zo moeilijk. We missen je daardoor enorm! Maar zijn blij met alle mogelijkheden die we gekregen hebben om geleidelijk afscheid van jou te kunnen nemen… mama heeft alweer heel wat tranen gelaten vandaag. Het moment dat de gynaecoloog de uitslag verwoordde, het moment dat ze met de echo begon te kijken. Daar was een lege baarmoeder op het scherm: geen Stan meer om van te genieten, geen hartje meer om naar te luisteren,… vreemd hoor jongen. Echt vreemd…”

…

“Ik voel dat mijn dag pas rustig kan starten nadat ik bij jou ben geweest. Bij jou aan je grafje voel ik de rust die ik nodig heb om mijn dag goed door te komen. Vele tranen hebben al op je buikje gedruppeld jongen. Wat missen we je toch. Als mensen me onverwacht over jou aanspreken is het nog het moeilijkst van al. Raar e, want mama heeft wel graag dat er nog over jou wordt gepraat. Maar het is zo moeilijk.

“Je metertje heeft gisteren nieuwe plantjes bij jou gebracht. Rotsplantjes die winter en zomer mooi zijn! Nog steeds vragen mensen waar je nu bent, de plaats van je grafje. Waarschijnlijk krijg jij meer bezoek dan mama weet...

…

Zo zie je maar Stan dat er echt wel veel mensen zijn die je hadden willen leren kennen. Bijna iedereen kreeg de kans. Vele hebben die gegrepen maar we horen nu hier en daar ook mensen die spijt hebben de kans niet gegrepen te hebben. Maar gelukkig hebben we zoveel foto’s dat we je nog altijd heel fier kunnen showen. Want fier dat zijn we wel hoor Stan, amai, je moest het eens weten!

Mama voelt nog steeds je handje, wangetjes, je kleine (koude) neusje. Echt, het is net alsof ik je nog iedere dag kan aanraken.”””

…

Dit is een greep uit mijn vele brieven aan Stan uit de eerste maand na het afscheid.

Ondertussen is papa ook terug aan het werk gegaan. 10 dagen vaderschapsverlof en 3 dagen voor het overlijden van je kind. Niet echt de moeite dus moeilijk om de draad al terug op te pikken…

Ook de confrontatie rond de naamgeving: omdat wij niet gehuwd zijn, zijn wij in september een officiële erkenning moeten gaan aanvragen op de burgerlijke stand van de gemeente. Heel raar om te doen maar heel belangrijk! Ik moest zeggen dat ik Kristof als papa van mijn kind erken en dan krijg je een blaadje papier waarmee Kristof de dag na de geboorte zelf de aangifte kan gaan doen op de burgerlijke stand zonder dat ik mee moet. Zonder dat blad kon enkele ik de geboorte-aangifte doen.

Nu blijkt dat een kind dat “ mors in utero” geboren wordt, niet de naam mag krijgen van de papa!!! Ondanks de erkenning… Met de erkenning is Kristof officieel erkend als vader maar toch mag Stan niet zijn naam hebben… De erkenning geldt enkel bij levend geboren kinderen! Stan staat dus officieel ingeschreven als Stan Dhont… Wij zijn er beiden echt niet gelukkig mee maar ja wat doe je tegen wetgeving…? Het belangrijkste is natuurlijk dat Kristof wel erkend is als papa…

Mama en papa krijgen nog veel bezoek, telefoontjes en mails,… van vrienden, collega's en onze ouders. Dit hebben we echt nodig en gelukkig komt iedereen vanzelf. Blijven vertellen en praten doet deugd en helpt echt! Bedankt iedereen!

Ondertussen kregen we ook bezoek van een consulente van Kind en Gezin voor een gesprek. Goed dat ze het doen maar wij persoonlijk hadden er niet veel aan.

Dan nog een hele rompslomp met papieren ed. Stan gaan inschrijven bij de mutualiteit want we hebben recht op de premies ed. We krijgen ook een houten kinderstoel als geboortecadeau… tja broer of zus zal er later wel blij mee zijn zeker?

Verder blijven de vrijdagen, de dag dat Stan geboren is, zeer moeilijk…

De eerste echo terug bij de gynaecoloog was zeer moeilijk. De leegte die we voelen werd visueel bevestigd… waar is dat kleine ventje naar toe…?

Dagelijks gaan we bij Stan. Het is winter en er waaien dikwijls blaadjes van de bomen op zijn grafje. We nemen die blaadjes iedere dag weg en zorgen dat Stan zijn naamplaatje steeds leesbaar blijft wanneer het geregend of gevroren heeft.

Ook bij de andere kindjes kijken we of alles in orde is. Ik vraag me af of de andere kindjes ook nog bezoek krijgen… misschien zien we ooit wel eens iemand…

We kijken uit naar 10 januari dan krijgen we meer nieuws over het genetisch onderzoek…

Stan op z'n Paasbest!