Dag kleine schat!

Er is eindelijk hoop dat je dit jaar eens een mooi bloemstukje krijgt van ons op je verjaardag! De voorbije twee jaar was het nooit wat we echt wilden, maar mama heeft goede hoop! Ik ben vrijdag gesopt in he tuincentrum dat ik dagelijks passeer als ik naar het werk rij. Heel toevallig hadden ze net enkele stukjes gemaakt die vanaf zaterdag in de winkel zouden staan. Ik had het gevoel dat ze meteen begreep wat ik wou en kwam iets tonen. Het was echt mooi, dus ik denk dat het dit jaar wel eens zal lukken! Het lijkt mss maar een bloemstukje, maar wij vinden het heel belangrijk, het is het enige wat wij jou nog kunnen geven.
Ik bracht vrijdag dan ook nieuwe bloemetjes mee voor bij jou. En...ik vond dezelfde chrysantjes die gebruikt zijn op het einde van jou afscheid: witte met een groen hartje! Ik heb ze ook meegebracht! Ik hoop dat het vanavond na het werk niet regent, want ik wil zoals iedere maandag met Ben tot bij jou wandelen, en nu ook je bloemen meebrengen.
Gisteren ook je verjaardags"feest" gepland op de kalender! En dat van je broer is niet moeilijk, gewoon de dag zelf he!
Ben heeft er sinds dit weekend maar liefst 2 tanden bij! Het gaat vooruit!
Vandaag werd Abeltje 2 jaar geleden begraven, denk jij ook aan hem?
Een dikke zoen bij het begin van de week!

Dag kleine man,

Hier ben ik nog eens, want ja, ik krijg het toch weer stilaan moeilijker. Vorige week viel me op hoe “slordig” jouw grafje erbij lag. Dat zou voor Ben er was nooit gebeurd zijn. Ik heb er dan ook meteen de snoeischaar ingezet tot ik weer min of meer tevreden was. Natuurlijk heeft het seizoen er ook mee te maken. Het is herft, er zijn niet veel bloemen meer, de bloemen die nog mooi zouden kunnen bloeien doen dat niet meer omdat er nu te weinig zon bij je komt…enz. Ik wou dat het zo anders was. Waarom kon je nu niet gewoon bij ons zijn.

Als Ben extra op de arm wil of entertaind wil worden door ons, denk ik zo vaak aan het feit dat jij hem zoveel al zou kunnen leren. Ben zou naar je opkijken als “zijn grote broer” en jij zou fier zijn op wat je allemaal al kan, en dit tonen aan Ben. Maar het is niet zo.

Vorige was ik zeer moe en meteen zijn dan ook de tranen daar zo snel. Ik was op: meer denken aan jou, toevalligheden, linken, …op het werk kreeg ik meermaals in 1 week van collega’s te horen dat ik er “moe”, “verwaaid”, “bleekskes”,…uit zag. Ik gaf dan 1x toe dat ik mezelf aan het voorbijlopen ben. Een energie die er uitkomt die ik eigenlijk niet heb, mezelf overdoen, maar niet stil kunnen zitten,… ons wandeling zondag deed me deugd. Met papa, Ben en jou in gedachten wandelend hier in de streek. Confronterend gezinnen te zien met een kleintje in de buggy zoals Ben en een groter broertje ernaast op een fietsje. Moest dan zo aan jou denken. Jij zou anders mss ook op een fietsje met ons meewandelen, of zou je al flink stappen, of misschien toch nog in een buggy…?

Nogmaals voor de zoveelste keer: Stan we missen je enorm, nog steeds, voor altijd!

X!