Dag Stan,
Het is berenkoud! En het gaat weer sneeuwen, mama is daarom gisteren je bloemetjes komen opruimen. De bloemen die bij de vorige sneeuw hun blaadjes verloren, zijn nu weg. Ik heb ook 2 stoffen kerstmannetjes bijj e gebracht en een rode ster met een kleine belletje. Ik moet er weer aan denken dat ik steeds een kaarsje en lucifer bij je meeneem want je lantaarntje staat er ook terug!
Vandaag ben ik naar het grafje geweest van één van de kinderen van mijn werk. Het is toch steeds een apart gevoel. Even "dag" gaan zeggen, zien hoe mooi de grafsteen gelukt is, maar tegelijk ook beseffen dat dit niet had hoeven zijn. Het is oneerlijk en wij staan er machteloos tegenover.
Ik liep ook eens langs de grafjes vn de andere kindjes. Achter iedere steen zit een verhaal, een klein mensje, een groot verdriet,... er was een grafje van een kindje die ongeveer zo oud was als Ben nu, echt raar, kan het mij niet voorstellen,...niet nog een keer... dat is Stan, denk ik nu onze grootste angst.
Mama is nu haar 3de week thuis, en veel tijd om te denken. Dicht bij jou en dicht bij Ben. Vorig jaar was ik vandaag 37 weken zwanger, en zette Ben zijn park uit. Eigenlijk jouw park, maar jij kreeg nooit de kans om er in te spelen...
Hier ook een mooie foto van deze morgen als ik de rolluik omhoog trok: de opkomende warme zon en een mooi fonkelende ster (op de foto lijkt het meer een lijntje)
Hele dikke zoen!
x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten