7 maand later
…Gisteren was je 6 maand en dat op “vrijdag den 23ste”. Ganse dag onrustig, ergeren aan dingen die gezegd worden, linken maken overal, opgekropte gevoelens met als gevolg hoofdpijn. Zoeken naar vluchtwegen en er niet onderuit kunnen door de drukte op het werk owv de opendeurdag dit weekend.
Waarom? Lichtpunt van de dag: Arne kwam ‘s avonds slapen. Hij had jammer genoeg koorts en brachten hem daarom terug naar huis.
We gingen op bezoek bij kennissen wiens eerste kindje ook overleden is, lotgenoten als ik da tzo mag noemen. Was nerveus want wist dat het over Stan en X (hun kindje) ging gaan. Toch goed kunnen babbelen. Naar foto’s gekeken van X. Gepraat over X. zelf, zwangerschap en alle prenatale onderzoeken. Ook over het afscheid en over de volgende zwangerschap van hen. Ongelooflijk hoeveel overeenkomt. Zelf letterlijk want zij gebruikten identiek hetzelfde lettertype als wij voor alles van M., ze gebruikten het Plopliedje ook bij de begrafenis, gingen ook bij kindercardioloog Degroote in UZ, enz enz
Veel gelijkenissen en toch weer een ander verhaal. Doet zo deugd om eens met een echte lotgenoot te kunnen praten. En ook bij hen is het nog niet lang geleden…
Maar die tranen zitten er (toch) nog. Veel herinneringen zijn terug bovengehaald en toch, soms zitten ze zo ver weg gestopt. Soms staan ze glashelder op mijn netvlies. Soms denk ik al te vergeten “hoe het was” terwijl ik enkele seconden later het volledig herbeleef. Lastig…Maar het komt goed, zoals bij hen: een kerngezonde meid! Een schattig kindje! Zo klein en fijn! Ongelooflijk, dat wonder!
Mama plantte de bloemetjes die je deze week van je meter kreeg uit bij de bloemetjes van opa. Je grafje is weer opgefleurd! Er komen weer enkele foto’s bij op je blog!
Vrijdag 30 mei 2008: Het valt me op dat ik een hele tijd niets heb geschreven. Ik voel me dan ook beter en beter en zoals ik al eens schreef, “schrijf” ik enkel als ik me niet goed voel. Dan heb ik daar nood aan.
Het werk gaat beter en heb me voorgenomen me niet meer vast te pinnen op al die linken. Er zijn er 1000 op een dag en om daar steeds weer kwaad om te worden??? Het is de moeite niet, het helpt me niet. Soms komt het natuurlijk wel, als het zo onverwachts is en natuurlijk zijn er de ene dag meer dan andere dagen en ja, echt elke dag zie ik wel ergens iets!
Dinsdag ging ik mee op schoolreis naar de Efteling! Het was een fantastische dag en ook al liep het er vol met “buiken”, buggy’s (dezelfde als de onze!), enz ik heb er enorm van genoten en heb ontzettend veel plezier gemaakt!
Tegelijkertijd ben ik ontzettend moe. Al een week of 2. slecht slapen: niet inslapen ’s avonds en vroeg wakker ’s morgens. Wakker worden ’s nachts, en af en toe een vreemde droom. Ik weet niet wat het is want voel me nu eigenlijk rustiger. Misschien zijn het toch opgekropte gevoelens? Ik weet het niet. Ben al blij dat mijndagen vlotter verlopen en dat ik mijn “vluchtwegen” ontdekt heb op het werk.
Nu nog even de spanning rond de verhuis, aankoop 2de wagen, bijkomend contract op het werk,…en hoop dan op een rustige zomer.
Kijk al uit naar ons verlof en naar ons nieuwe huis, waar jij, Stan, ook opnieuw een plekje krijgt!
Maandag 2 juni 2008: Lieve Stan,
Alweer een nieuwe maand. De tijd vliegt!
Mama is thuis. Ik ben zwaar verkouden en eigenlijk moe, moe, ontzettend moe. Ben blij dat ik eens 4 dagen kan rusten. Ik geraak bijna niet meer vooruit! Zo voelt het echt. Teveel dingen waar ik weer mee bezig ben: contract, verhuis, auto, jij,…slecht slapen en af en toe een “rare” droom. Slapen gaat de laatste tijd echt niet goed. Vroeg wakker, veel wakker ’s nachts,… hoop dat deze 4 dagen me deugd doen. Zaterdag opendeur in Huize Emmanuel, het huis waar mama werkt. Die extra’s kosten me echt nog veel moeite… maar moet lukken….
…Zaterdagochtend maakte papa me wakker, er zat nl. een grote zwarte vogel in huis!! Hoe kon dat?! Wslk langs de opening van de schouw bedachten we. Kan niet anders. Ik vond het zo raar! Ik dacht onmiddellijk aan een soort reïncarnatie van jou, even goeiedag komen zeggen … en dan weer weg… achteraf denk ik altijd: vanwaar komen die gedachten?! Reïncarnatie?! Daar geloven wij toch niet in! En toch komt dat idee opzetten! Tja…
Het plantje dat ik op moederdag van oma kreeg bloeit mooi! Elke dag spectaculaire veranderingen. Er komen nu al blaadjes op! Heel plezant!
Dikke zoen voor mijn 6 maanden-oude-kapoen!
Donderdag 5 juni: Lieve Stan,
Gisterenavond heeft mama heel de avond klaar wakker gelegen. Opkomende gedachten en van alles en nog wat. Klaarwakker en tegelijk zo moe. Hoe kan dat? Heel de dag overal “linken” gezien. Even kort overlopen, mss wel ongestructureerd maar dat speelt geen rol. Ik ging naar de winkel en kwam daarna bij jou: bij je grafje is alles ok. ‘s namiddags naar de Makro: kleine, écht een kleine baby in maxi cosy en een buik; ik zeg aan papa dat ik me bijna niet meer kan herinneren dat jij ook echt zo klein was. Een gevoel dat ik niet leuk vind. Een herinnering die vervaagd….
’s Voormiddags tijdens het afwassen ben ik veel bezig met “wat als je één jaar wordt”. Ik was het al deels aan het organiseren: met wie? Wat doen we? … maar een half jaar gaat zo snel voorbij en wil goed weten wat ik wil tegen dan. Zucht…
…Met papa naar verschillende doe-het-zelf-winkels geweest ifv van ons huis. Overal zie ik linken naar een kinderkamer. Overal zag ik hebbedingetjes voor jou….
…De gedachten kwamen dat ik echt wel nooit zal weten hoe je er zou uitgezien hebben nu. Kloek of eerder fijn. Veel haar of weinig. Zeer alert of eerder rustig…
…Ik voel me ook even weer niet meer mezelf. Wordt ik ooit nog mezelf? Moet ik ooit nog mezelf worden of ben ik nu gewoon wie ik nu geworden ben? Wanneer weet je dit en gaat dit denken over? Waarom even weer zo moeilijk? Ik ben gewoon te moe, wordt dan té moe en betrap me er op dat ik weer veel te veel naar alles grijp wat met baby’s en jou, Stan, te maken heeft.
Heb ook naar video’s gekeken die echt meer confronterend waren dan ik dacht. Waarom vraag ik dan ook niet die video’s aan Ilke: Brother Bear, Tarzan.. Pfff
Van dit alles dus niet kunnen slapen gisterenavond. Heb ver het na middernacht zien worden…en nu… nog meer moe natuurlijk!
Vrijdag 6 juni 2008: Nog even van me afschrijven voor ik ga slapen. Vandaag een dag waarop ik terug kijk met de vraag: is er een moment waarop ik vandaag eigenlijk genoten heb van de dag? Neen, ik denk het niet.
Wekker te laat, haasten naar het werk maar eerst vlug naar Stan. Vlug ja, en dat geeft geen goed gevoel. Op het werk chaos (zo ervaar ik het althans…) rond opendeur, kuisen, , brbbr naar MPI hopen om een gesprek te kunnen regelen met de directeur ifv contractverlenging, maar mislukt tot 3x toe. Er ligt dan ook een afspraak vast komende maandag, kon maar proberen… Nog geen nieuws over contract. Maandag een afspraak om 13h.
Daarna een gesprek met Dr. Oostra …
Alles loopt anders vandaag, ik erger me aan alles, maak me de hele tijd kwaad,…ben op en kan me er niet tegen verzetten. Hoop dat het snel juli is. Weer op ‘t gemak en hopelijk met een nieuwe portie energie.
Het gemis om jou, Stan is weer zeer intens. Het tekstje van je kaartje flitst door mijn hoofd. Tijdens gesprek met Dr. Oostra beelden van tijdens de bevalling zo helder…er komt zoveel terug naar boven. Het doet me weer twijfelen en wil dat het stopt. Ik ben niet wie ik ben, wil energiek aan de slag op het werk maar kan geen energie uitstralen die ik niet heb, weet het niet…
Morgen opendeur, maandag contract, eind juni verhuizen en hopelijk valt alles goed mee…
Zaterdag 14 juni 08:Deze week,
Heel wat confrontaties maar me voorgenomen ze minder te noteren. Ze minder bij te houden en op te hopen dat ik ze meer los kan laten. Gisteren was toch wel even een “topdag”, dan nog vrijdag de dertiende. Na vaderdagcadeaus en dergelijke van vorige week nu oudercontact op school met heel wat jonge ouders met kleine kindjes natuurlijk. Toppunt was Nemo zijn papa die nog maar 2 weken geleden ofzo terug papa werd. Stond daar plots met dat kleintje op zijn arm achter een bocht in de gang. Een van de gasten was bij me en die wou natuurlijk dat kindje zien en aanraken. Ik wist even niet wat doen en dan kwam ook nog collega voorbij die wslk zag dat ik niet wist wat doen op dit onverwachte moment. Voelde me even niet goed en keek bewust rap weg van haar om geen tranen te veroorzaken. Was niet het moment.. en toch..
Dan gisterenavond laat een sms van een collega. Ze is bevallen… een aantal weken te vroeg maar alles is ok. hun zoontje ligt in de couveuse …allemaal niet dramatisch maar anders dan gewoon en dat zorgt bij mij al voor onrust. Volgende week wil ik zeker op bezoek als dat kan voor haar.
En weer een geboorte op een vrijdag… zo raar…al de zoveelste sinds jou…
Stan, jij bent nu 30 weken, man wat zou jij al een flinke vent zijn! Dat ben je nu ook, maar nog steeds zo klein.. .
Maar goed, deze week is dan de akte van ons huis in orde gebracht, ‘t is nu definitief van ons, de papieren voor architect zijn ondertekend, de 2de auto is er, mijn contracten zijn getekend… er komt een eind aan al ons kopzorgen en hopelijk komen er dan geen bij! Ik wacht alleen op leuk nieuws, leuke dingen om naar uit te kijken…
Deze week ook leuke toevalligheden gehad: giraffen in etalage van klerenwinkel Nel, giraf onverwacht in beeld op video die ik wou testen, video van MPI met Ploptocht,…
Dikke zoen voor mijn kleine man!
Maandag 16 juni 08:Weinig "plus" vandaag bij mij.In de voormiddag gesprek met een collega aan de telefoon die meer impact gehad heeft dan gedacht.Was plots beginnen wenen achter stuur als ik naar t werk reed.
Dan op briefing met opvoeders het nieuws dat één van de collega’s papa wordt . onverwacht dus even “slik”… maar dan…alles wat er rond gezegd werd.. kreeg het zo moeilijk…Discreet de leefgroep verlaten mompelend dat ik even naar het toilet ging. Wenen, wenen, wenen in een hoekje. Het overspoelde mij enorm en kon niet stoppen.Dan terug voor de voorbereiding van de vakantie. Ik kom binnen en merk dat niemand “het door heeft”. Even "oef".Zet me neer naast één van de collega’s en die vraagt dan: “Gaat het?” of zoiets? Lap! Toch iemand die iets gemerkt had: terug tranen en wenend naar buiten gespurt naar onze eigen leefgroep. Ik kom een andere collega tegen en ze volgt me. Ik kan niets zeggen door al dat wenen en ze laat me alleen. Ik zei dat het goed was zo, want ik blijf maar wenen en wenen en het komt van zo diep. Een andere collega komt binnen en weet niet wat gedaan of gezegd. Ze begint dan maar gewoon te werken aan dezelfde tafel waar ik mijn tranen en gedachten niet onder controle krijg. Ben opnieuw naar buiten gelopen naar toilet in de gang. Daar hele tijd gezeten en dan nood aan frisse lucht. Zag buiten kinderen met de klas bezig, oei kon dus niet langs daar. Zag dat L. daar ook was. Dan op het idee gekomen om naar de fietsenstalling te gaan. Daar komt normaal niemand overdag. Daar tot 15h30 in de zon tot rust gekomen. Ik durfde bijna niet meer terug gaan. De gedachte dat ik misschien terug door tranen overspoeld zou worden…
Heb niemand meer gehoord of gezien en niemand heeft er mij nog over aangesproken. .. Dan in de leefgroep ging het over cardiologen, Stan van Samang die op de radio was en waarover de gasten een gesprek begonnen, mail over een komende operatie: 23/11/08, …het hield echt niet op!En waarom heb ik nu geweend? Ik weet het gewoon niet!Voel me nu weer zo bekeken. Het is weer eens opgefrist bij de collega’s dat niet voor iedereen het onderwerp “kinderen” zo evident is. Nu weer die zorgende blikken moeten verdragen zeker?? Toen ik achteraf om mijn gerief ging die daar nog op de vergadertafel lag, zei niemand iets. Meesten waren al weg maar zag en voelde die blikken, brbr. Heb ook niets gezegd, …
…
Het is weer teveel zeker de laatste dagen? Gesprek Dr. Oostra dat blijft nazinderen, bezoek aan een collega, een andere collega die bevallen is nog een andere collega die terug zwanger is, een collega die nu weer papa wordt,… allemaal zij en niet wij…
…‘S voormiddags had ik ook een kaartje gevonden in de bank waar eenzinnetje opstond waar giraf in voorkwam. Nam het mee maar deed me niet echt iets. Bij Stan bloemetjes bijgezet dus even mee bezig geweest maar kon het aan. Raar hoe alles samen zich blijkbaar toch wreekt op een gegeven moment.
Ik vraag me dan weer af of ik me nu echt wel al terug goed voel. Van ‘t minste ontploft die bom terug. Waarom lijk ik anders dan ik me voel. Waarom voel ik me anders dan ik me voel? Als het toch niet echt is hoe ik me voel , waarom weet ik dan niet wat er echt in me schuil houdt? Maakt me een beetje bang, geen controle te hebben hierover.
Pfff
In het naar huis rijden zag ik dan een volle maan…ik dacht is er dan weeral bijna een maand om? Ja, het is al weer de 16de dus volgende week ergens wellicht weer de 23ste. Het gaat zo snel…
Kleine vriend we missen je zo ontzettend en zien in vele kleine dingen een link naar jou! Je bent er altijd en overal bij!
Dikke zoen van mama en papa!
Eerst...
dan...
