6 maand met Stan - fragmenten uit mijn brieven aan Stan

…Eergisteren moesten we naar de notaris voor ons huis. Alles liep goed tot hij vroeg: Hebben jullie al kinderen. Ik wachtte even en toen zeiden we samen: “nee…” mijn hart brak en kon niets meer volgen van wat er werd uitgelegd rond “testamenten” ed. Hij dacht dat ik zijn uitleg niet snapte maar ik zat met mijn gedachten elders… Had het moeten weten maar niet bij stilgestaan dat het daarover zou gaan. Dan heel de tijd moeten luisteren naar “stel dat jullie kinderen willen/hebben..”. Ik werd zo kwaad vanbinnen! Kon het niet plaatsen op dat moment! ...

…5 maanden zijn om. Morgen 22 weken. Een vreemd gevoel alsof je soms verder van me af gaat maar dat is niet zo. Je bent bij me heel dichtbij me altijd!

…Gisteren de mama van Ciro gezien op het kerkhof. Ze kwam huilend naar Ciro gewandeld en maakte zijn zerkje schoon. Ze deed dit heel vluchtig en vol verdriet. Ik twijfelde maar sprak haar toch aan. Ik vroeg of ze “ook” de mama was. “ja”. “Bij jou is het nog niet zo lang geleden” zei ze. Ik keek naar Ciro’s datum: 13/11/2004. Ik zei: “ik zie dat het uit dezelfde periode is en 3 jaar is ook niet lang he”. Ze vroeg of het ons eerste kindje was. Ik voelde precies dat ze niet direct erover wou praten en liet haar gerust. Ongelooflijk hoe sterk ik me dan hou. Een kleine traantje en dat was het. Tot ze weg was, dan kam het verdriet terug. Ik wou eigenlijk zoveel vragen: Kennen jullie de oorzaak? Was het ook jullie eerste kindje? Waar ben je bevallen? Hebben jullie ook een “begrafenis” gedaan in de kerk? Enz… Help het wordt een moeilijke dag… gelukkig (?) zal ik genoeg afleiding hebben deze namiddag.

…De telefoon gaat: een enquête-stem vraagt of ze een vraag mogen stellen. Ik zeg ja, herken de naam van het bedrijf niet. Hij vraagt: “welk merk van luiers gebruikt u momenteel voor uw kindje”? SLIK! Help! Ik weet even niet wat zeggen. Ik prevel iets van: momenteel gebruiken we geen luiers… want ons kindje is overleden… “Oei sorry voor het storen” klinkt het aan de andere kant en er wordt vlug ingehaakt… Voila! Voor hen is de kous af. Een streep door onze naam waarschijnlijk en de volgende opbellen. Ik zit hier dan: een hartslag veel te snel, tranen die willen komen maar niet komen, een opgekropt gevoel, … alweer een confrontatie rijker…

…22 weken vandaag. Deze week werd je 5 maand. Je kreeg van je meter terug een mooie witte roos! Ze zette ook een berichtje op je blog. De tijd gaat snel. Er bloeit nu “iets” op je grafje dat een tête-a-tête-je moest zijn maar mama denkt dat het een tulp zal zijn. Een verrassing wordt het! Mama wil dringend meer kleur op je grafje. Ik zette er vergeet-me-nietjes op deze week. Heel mooi! Maar er moet nog meer kleur zijn! Binnenkort zal ‘t waarschijnlijk niet meer vriezen dus dan kunnen we ons nog eens laten gaan!

…Een mooi en zomers weekend is achter de rug. Ik heb tonnen energie en heb dit sinds lang niet meer gevoeld! Reden: we zijn mee geweest in de luchtballon van Niels. Het was fantastisch! Mama had op voorhand ongelooflijk veel schrik maar eigenlijk was dit helemaal niet nodig! Ik dacht enorm aan jou bij het opstijgen: wat als er iets fout gaat!!! Maar zie, alles liep perfect en heb er echt van genoten.

Ik had ook een briefje mee in mijn broekzak. In de voorbije week speelde ik met de gedachte dat ik (letterlijk dan) richting “hemel” ging gaan en had hierbij een vreemd gevoel. Net of ik jou daar zou kunnen zien of extra dicht bij jou kon zijn… raar… daarom nam ik een briefje mee voor jou, en als ik het moeilijk zou krijgen, zou ik het uit de mand gegooid hebben… ik heb het dus niet nodig gehad. Heb er zelfs niet meer aan gedacht vanaf we in de hoogte waren!

…Dan kwam er gisteren nog het bericht van A. dat ze zwanger is! Ik kon alleen maar blij zijn voor haar! Het is fantastisch!

…Ik hoop dat het zo blijft Stan want voel me nu zo goed. Ik hoop dat het nu niet te overdreven is en dat het blijft...

…Papa en mama kochten gisteren ook nieuwe plantjes voor bij jou: paarse en witte Astertjes: fleurige zomerbloemetjes! Het is nog wat zoeken hoe we je grafje het fleurigste houden maar het lukt ons wel! Het moet een leuk plekje blijven om naar toe te gaan.

...Weet je dat L. nu ook een boekje heeft gevraagd van jouw afscheid. Echt lief en het doet mama deugd. Het zijn mensen die jou echt niet willen en zullen vergeten! Super! Het zijn de kleine dingen die ’t em doen!

…Op de fuif kwam P. met me praten. Iemand die op 1 jaar tijd 3 kindjes verloor, waaronder een tweeling. Opnieuw zo’n aangrijpend verhaal. Een mogelijks bekende reden, een voor mij moeilijkere en andere manier van omgaan met zo’n verlies,…zo'n verhaal net op de fuif waar ik me zo amuseerde. Het maakte bij ons een ommekeer binnenin en we gingen naar huis…

...Kleine schat,

Het is al mei. De zon schijnt dikwijls en de zomer is in aantocht. Het doet mama deugd. Zonnige dagen doen echt wel iets meer dan regendagen. Toch leg ik ook weer zo “foute” linken als het zien van lammetjes, veulentjes,… dan denk ik aan jou. Heb een goede week gehad nu na de ballonvlucht. Het heeft me zoveel energie gegeven! Deed echt eens deugd. Gisteren papa’s verjaardag. Het is toch weer een moment waarop ik het moeilijker vind.

… De zwangerschap van A. is ongeveer uitgerekend voor 1 januari. Deed wel wat raar als ze dat zei want dat is “jouw periode”. Zij is zwanger exact een jaar later… vreemd gevoel. Maar ben zeer blij voor haar! Echt!

…Gisteren in Gent iets gaan eten voor papa’s verjaardag en liep daar vol “buiken”! Kon er niet goed tegen, maar lukte wel. Ik had ze natuurlijk direct gezien en maakte van “geen buiken” ook al buiken en dacht dan “stop!” Tis genoeg geweest. ’t Was toch moeilijk om mijn gedachten te verzetten.

…Ik weet niet wat de mei-maand met me doet! Ik zie weer veel te veel dingen die confronterend zijn en erger me er ook aan! Gedachten over vanalles en nog wat komen weer af en aan en laten me niet los.

…Ik erger me weer aan veel dingen en de tranen prikken vandaag weer in mijn ogen. Deze morgen The Cure op de radio. Moest even aan Liesbeth denken en moest lachen terwijl ik één van de gasten op het werk aan tafel zette. Mijn mama stuurde dan een sms dat ze 3 mensen bij Stan zien staan had. Zo zie je, meer bezoek dan wij vermoeden. Zolang het met goede bedoelingen is, denk ik dan…

Dan weer langs dat gedicht wandelen in Bellem, en zie een collega in de tuin werken. Ze vertelt honderduit overhaar zoontje die enkele weken na jou geboren is. Ik had ook zelf naar hem gevraagd maar ik voelde al onmiddellijk dat ik het eigenlijk moeilijk mee had… dan vertelde ze over de omschakeling van borstvoeding naar flesvoeding en zei op een gegeven moment over de borstvoeding: “je weet dat ook wel he” ik dacht: wat weet ik?! Wat moet ik weten?! Natuurlijk weet ik dat niet.!! Direct dacht ik : mss weet ze niet dat Stan al overleden was voor de geboorte. Mss denkt ze dat hij nog even heeft geleefd na de geboorte? Ik weet het niet. Mss flapte ze het er uit zonder het te beseffen wat ze exact zei… veel vragen. Als ik voortging zei ik dan (over het feit dat de omschakeling niet goed lukte) : “tja, als het dat maar is, salu”! Ze zei heel rap:” ja natuurlijk” Oei, dacht ik dan, ik heb waarschijnlijk een verkeerde (maar voor mezelf juiste) intonatie gebruikt. Was niet echt mijn bedoeling maar wel echt mijn gevoel op dat moment. Lap, vond ik even niet goed van mezelf maar kon me eigenlijk niet schelen. “Kan me niet schelen” die onverschilligheid is er ook weer te veel. In mijn denken en doen. .. niet goed… waarom?

Toen ik op de trein stapte zette ik me juist naast een mama met klein kindje. Ja, ik denk ongeveer zo oud als jij Stan. Direct begin ik te denken: zou jij dit ook al gedaan hebben? Hoe zou jij er uit zien? … Kan mijn ogen niet van dat kind houden maar het moet dus zet maar een muziekje op. Bijna tranen op de trein, Neen! Mag niet!

Oef al in Landegem, even lang de slager om eten, lap te veel mensen zijn aan het aanschuiven = geen eten. Zal ook wel lukken, “kan me niet schelen”. Aan tafel bij de gasten: mijn collega begint over moederdag! ’t Is nie waar he! Ik vlug weg. “even naar het toilet” zeg ik en sla de deur harder dicht dan verwacht. Wil dit niet horen “moederdag”.

13h45 eindelijk gedaan met werken. Ben moe, maar ga nog met de fiets naar huis. Zalig in de zon fietsen langs de vaart. Ik wil stoppen bij A., zie haar buiten maar mijn gedachten zijn niet optimistisch en ben bang te veel daarover te praten dus rij door. Heb al onmiddellijk spijt maar rij niet terug.

...Een babbel in de gang met een collega vandaag. Iemand die de blog blijft lezen; om te begrijpen hoe we er mee omgaan en hoe het voelt. Ze zegt dat ze begrijpt dat het moeilijk is om er te blijven over praten omdat je “uitgepraat” raakt zoals ik het omschrijf. Ze begrijpt dat dit zeer moeilijk moet zijn en geeft me mee dat het wel altijd kan. Ik zeg haar: niet meer voor iedereen. Voor velen is het passé of het voelt toch zo aan. Dat doet pijn. Maar ik begrijp het ook van hun kant. Dus even een korte babbel en natuurlijk tranen. Er passeren verschillende mensen (we staan dan ook in een doorgang naar de personeelsruimte) maar zie niet wie, wil niet zien wie… daar sta ik dan weer… iedereen weet natuurlijk waarom ik ween, iedereen weet het, ik wou dat ik de klok eens kon terugdraaien en er voor zorgen dat even niet iedereen "het" weet.

...’s Voormiddags klasmoment relaties-seksualiteit en weerbaarheid: opdracht: een uur prenten, slogans,…zoeken met gasten rond relaties. Een ware hel vond ik het !! Ik kon er echt niet tegen om die roddelblaadjes te doorbladeren, dingen te moeten voorlezen en te kijken naar tal van BV met buik-kind-…ed. Die boekjes staan er echt vol van! Ik wou echt weg maar kon niet. Even weer dat “gevangen” gevoel, niet weg “kunnen”,… Waarom kan ik dat dan niet gewoon zeggen op zo'n moment?

…functioneringsgesprek: voorstel: “vrijdag de 23^ste”. Mijn hart doet een slag te veel (of te weinig?), ik voel het echt als pijn. Een vrijdag én de 23 ste!! Ben even van de kaart, weet niet wat zeggen en hoor dat het ook een andere dag kan. Nee, zeg ik, het is ok. Het is enkel maar omdat het een vrijdag is en de23ste. Weet niet of men de link kon maken…

…Slordig boeltje aan je grafje maar zie al onmiddellijk hoe het komt: je buurjongetjes (blijkbaar jongetjes dus!) hebben hun zerkje. Ze heten Milan en Senne Schaubroeck en, kregen een heel mooi zerkje: 2 beertjes ook in dat glas zoals de Pooh van Ciro. Vind het eigenlijk echt wel mooi en zag even jouw giraf daar al staan (stel dat de keramiek niet zou lukken…). Jouw achternaam kan er helaas niet bij . Maakte me even terug van mijn stuk de gedachte dat dit bij jou niet kan. Voor ons ben je Stan maar officieel …nee ik begin er niet weer over.

Het was ook even verschieten te zien dat Milan en Senne van september 2007 zijn. Had niet verwacht dat het zo kort voor jou was. Maar ben blij dat hun grafje nu af is. Het is veel mooier en ordelijker! Ook jouw plekje wordt daardoor weer een stukje aantrekkelijker!

…7 mei 2008: Vandaag exact 1 jaar geleden dat mama en papa wisten dat jij op komst was. Spannend was dat, die zwangerschapstest doen. En dan wachten en zien dat de test positief was! Fantastisch was dat! Ongelooflijk gelukkig waren we. Jij was op komst! Een nieuwe wending: ik was 7 weken zwanger.

…Zag daarnet de kermiskramen al op het dorp. Dit weekend is het kermis. Ik kreeg al direct de schrik om de rust die er niet zal zijn dit weekend op het dorp. Hopelijk gebeuren geen baldadigheden op het kerkhof… vreemd te denken dat je daar rond de kerk wandelt in een feestgebeuren terwijl jij daar middenin ligt…

…’s Avonds bij de verzorging van één van de gasten op het werk speelde het nummer “Vaderdag” van Marco Borsato. Ik kende het nummer nog niet. Ik hoorde bepaalde fragmenten:
…
'k Heb nog nooit met jou gesproken
Daarvoor heeft de tijd
Onverhoopt een stok gestoken
Maar iedere dag ben jij
Er altijd een beetje bij
…
Je bent voor mij geen vreemde meer
Al heb ik je nooit gekend
Ik voel de leegte net als zij
Omdat je er niet meer bent
…

Veeg ik snel mijn tranen weg En hoop dat ze die niet zag

M. zong luidop mee en ik kon het niet horen. Ik kon ook geen “stop” zeggen. Ik wou het zo hard maar kon het niet. Ik blokkeerde, werd stil,… het liedje herhaalde zich almaar want de radio stond op “repeat”. Vreselijk…

…Zondagavond, moederdag ten einde. Een rust is weergekeerd. Deze week ontzettend veel energie. Maar voelde dat dit niet positief was. Dagelijks met de fiets naar het werk en overdreven rap fietsen. Bang voor het weekend dat komt: moederdag + plots ontdekt dat het ook kermis is dus geen rust op het dorp, geen rust bij jou, bang dat er iets gaat gebeuren bij je grafje… machteloosheid. Verschrikkelijk ongedurig gevoel. Geen rust een spanning vanbinnen iets dat er uit moet maar niet kan…

…Zondag 11 mei: vroege sms van mama, moederdag…onwennig gevoel. Wat komt er vandaag. Mee bij oma en opa Ouwegem gezellig iets drinken. Geen BBQ dit jaar want oma voelt zich nog niet helemaal goed na haar operatie. Nu ben ik wel zeker dat het niet owv van ons is.

…We komen bij jou nog vlug voor de kermis open gaat. Dan is het nog rustig. En wat staat daar: een mooie kaart. Van oma gok ik. Juist: van oma voor mama. Heel lief heel mooi! Een sms van Ilke, een sms van Liesbeth…heel attent en doet deugd want we hebben het beide toch wel moeilijk vandaag op moederdag. Weer het besef dat jij niet bij ons bent …en toch ook weer wel… moeilijk… gedachten komen en gaan. Zeer confronterend weer alles en iedereen, elk woord, iedere gebaar…

…Had het wat lastig vandaag. Zeker toen een collega plots een enveloppe opende tijdens het middagmaal en zonder iets te zeggen begon door te geven aan de gasten: geboortekaartje van een andere collega. Natuurlijk direct hét gespreksonderwerp. Kon er niet tegen, niet vandaag. Het voelde alsof mijn hart ineenkromp, benepen gevoel, tranen inhouden, kortaf tegen de gasten, geen geduld meer,…ik moest weg. Even naar het toilet… even weg… en weer niets kunnen zeggen op dat moment...vluchten...

Thuisgekomen: geboortekaartje in de bus (had dit eigenlijk wel verwacht): doe het open en kijk recht naar een mooie grote foto! 2 oogjes kijken me recht aan: slik! Een ontzettend mooi kaartje maar even weer pijnlijk. Maar niet zoals bij dat andere kaartje want het kaartje is van S. enJ., een zusje voor Mirthe( †)! Volgende week vrijdag gaan we al op bezoek..oei! die bewuste vrijdag de 23^ste!? Tja zal wel lukken, mss moet het gewoon zo… ben benieuwd naar hun ervaringen ed. hun kaartje is exact zoals ik het ook zou doen…

…Mama betrapt zich erop dat ik inderdaad enkel schrijf als ik het moeilijk heb dan is het een gevoel van “dit moet” en het helpt. Eigenlijk verlopen de dagen nu al veel rustiger dan in het begin. Mensen vragen soms nog “hoe ist?” met die ondertoon van “we bedoelen ifv Stan”. Ik zeg dan “met de dag”. Zo is het ook. Veel dagen verlopen al goed. Kan me weer wat amuseren en heb mijn draai gevonden op het werk. Mijn dagen zijn rustiger maar zie wel nog overal alles wat met baby’s te maken heeft. Soms valt dit moeilijk maar zet er mij snel overheen. Als er verschillende, onverwachte, opeenvolgende linken zijn kan het moeilijker worden. Maar eens op het werk kan ik het goed van me afzetten. Ons gasten “geven” echt veel en doen je vergeten, ook al zeggen ze dan ook dikwijls van die dingen waarvan je denkt: moet dit? Maar goed. We slaan er ons door! Af en toe een korte babbel met een collega in de gang of even afspreken met iemand om eens te babbelen doet deugd. Ik heb dat wel nog nodig voel ik.

…Nog dagelijks kom ik naar je grafje! Dat moet! Niet meer voor 3 kwartier maar het voelt goed dagelijks eens bij jou te kunnen zijn, checken of alles in orde is en of het grafje proper ligt, de bloemetjes nog mooi staan, naar een liedje luisteren en heel even (letterlijk en figuurlijk) heel dicht bij jou zijn…

…Vandaag naar een studiedag ivm "Omgaan met verlies…" met dubbele gevoelens: is dit nu wel iets voor mij?? Maar ik ga met goede moed, weliswaar met een hard kloppend hart.

De spreker begint met een tekst “Indien ik je dragen kon” een tekst die ik ken, een tekst die heel toepasselijk is. Dan vertelt de spreker zijn verhaal. Zijn zoon werd door een auto aangereden, op slag dood. Aangrijpend… gedurende de ganse lezing heel wat confrontaties. Confrontaties over mijn gevoelens, confrontaties over feiten die wij ook meema(a)k(t)en. Af en toe krijg ik het echt lastig maar het besef dat daar ook mensen achter mij zitten die me kennen doet me sterk houden.

Over omgaan met mensen in rouw moest ik af en toe eens lachen als het ging over welke “foute dingen” mensen soms tegen je kunnen zeggen. Dikwijls dingen die wij ook al gehoord hebben…momenten waarop je denkt: je er niet aan ergeren, ‘t is goed bedoeld. Maar dingen die dan toch blijven hangen… Zeer interessante lezing voor mensen die niet eten hoe en wat te doen, en voor mezelf om nog eens te kunnen horen dat alles wat ik nu voel en beleef niet abnormaal is.

…Gisteren was je 6 maand en dat op “vrijdag den 23^ste”. Ganse dag onrustig, ergeren aan dingen die gezegd worden, linken maken overal, opgekropte gevoelens met als gevolg hoofdpijn. Zoeken naar vluchtwegen en er niet onderuit kunnen door de drukte op het werk owv de opendeurdag dit weekend.

We gingen op bezoek bij J. en St. Was nerveus want wist dat het over Stan en hun dochtertje Mirthe ging gaan. Toch goed kunnen babbelen. Naar foto’s gekeken van Mirthe. Gepraat over Mirthe zelf, hun zwangerschap en alle prenatale onderzoeken. Ook over het afscheid en over de volgende zwangerschap van hen. Ongelooflijk hoeveel overeenkomt. Zelf letterlijk want zij gebruikten identiek hetzelfde lettertype als wij voor alles van Myrthe, ze gebruikten het Plopliedje ook bij de begrafenis, gingen ook bij kindercardioloog Degroote in UZ, enz enz

Veel kleine en grotere gelijkenissen en toch weer een ander verhaal. Doet zo deugd om eens met een echte “lotgenoot” te kunnen praten. En ook bij hen is het nog niet lang geleden, 1,5 jaar. Amai…

Maar die tranen zitten er nog. Teveel herinneringen zijn terug bovengehaald en toch, soms zitten die herinneringen ook zo ver weg gestopt. Soms staan ze glashelder op mijn netvlies. Soms denk ik al te vergeten “hoe het was” terwijl ik enkele seconden het volledig herbeleef. Lastig… Maar het komt goed, zoals bij hen: een kerngezonde meid! Een schattig kindje! Zo kleine en fijn! Ongelooflijk, dat wonder! Het geeft nieuwe moed!