Dag Stan,
Om alle onrust in me even te dempen schrijf ik nog eens iets op je blog. Gisteren werd je 4 jaar. Mama, papa en Ben waren thuis. Eigenlijk grotendeels een dag als een ander voor wie ons niet kent. Eerst zijn we natuurlijk tot bij jou gekomen. We hebben zoal ieder jaar ballonnetjes opgehangen, een kaartje, een bloemetje, en een speelgoedje voor je meegebracht. Ben wou het vliegtuigje eerst zelf onderzoeken voor hij akkoord ging om het toch bij jou te laten. Zo gaat dat met broertjes waarschijnlijk. Dit jaar een stress om de bloemetjes. Mama mocht je bloemstukje op voorhand gaan maken/kiezen bij Sabine. En dat scheelde veel! Nog eens een dikke merci voor Sabine!
We staken ook kaarsjes aan. Een kaarsje met “4” en 2 daarbij horende sterretjes-kaarsjes. Mama vond deze onlangs toen ik de Sintaankopen deed voor Ben. Ik zag ze en moest ze meteen hebben! Als ze op gebrand waren staken we ook nog een andere grotere kaars aan bij je.
In de loop van de namiddag zijn we dan nog eens tot bij jou. Meer dan 6 uur later brandde je kaarsje nog steeds. Echt heel leuk! Je kreeg nog een tekening en een lantaarntje. Dat kaarsje hebben we dan ook meteen aangestoken. Er kwamen nog enkele geschenkjes, berichtjes, mailtjes,… bij, bedankt aan iedereen die op zijn manier ons nog even laat weten dat Stan niet vergeten is. Gelijk hoe, het doet deugd.
Mama is ook ziek. Dat er nog eens bij... al enkele dagen niets gegeten. Maar dat zal wel vlug genezen nu met de medicamentjes. Toch vraag ik me af waar ik toch al die energie blijf halen.
Als Ben dan in zijn bedje lag werd het stil in huis, en pas dan begint alles wat door te dringen. Het feit dat je om 21h20 ’s avonds geboren bent heeft daar ook wel iets mee te maken. Omstreeks dat tijdstip hebben mama en papa nog eens in je foto-album gebladerd. Kleine man, wat is het hard om die foto’s terug te zien. Enkel die foto’s zijn nog het bewijs van hoe pijnlijk en moeilijk jouw geboorte was. En tegelijk hoe trots en blij we waren met jou. We zouden wat meer in je album moeten bladeren…
Stan, een jaar is weer voorbij. Geen sneeuw dit keer, ook geen koude vriestemperaturen, of storm, maar wel een zacht najaarsweertje met een warm zonnetje. De mist maakte er in combinatie met de zon zelfs iets speciaals van bij je plekje aan de kerk.
We zien je ontzettend graag, met de dag nog meer en meer,
En dat alles nu beter gaat met Ben erbij, is de grootste fabel die er bestaat, want de confrontatie wordt des te groter. Hoe ouder een kind wordt, hoe onduidelijker het leeftijdverschil wordt, en zo kijk ik naar Ben. Wat begint hij meer en meer te lijken op de jongen die jij zou geworden zijn. Zelfs nu lijk jij uiterlijk zoals je toen was nog zo ontzettend goed op Ben wie hij nu is…
Echt niet te vatten dat we zoveel van jou moeten missen…
Het lijft oneerlijk en wij blijven machteloos… en dat zal nooit veranderen.
Hele dikke zoen!
X
