zaterdag 25 oktober 2008
maandag 20 oktober 2008
maandag 6 oktober 2008
10 maand
Wat een maand…als ik terug kijk is er heel wat gebeurd, heel wat emoties en heel wat confrontaties. Heb veel geschreven maar ik zet hier maar beknopt de dingen op een rij. Naast het feit dat er bijna een jaartje om is, de herfst terug in het land is met koude en donkere dagen, ook nog heel wat andere bijkomende dingen die onze wereld even (?) op z’n kop zet.
Maar we gaan door, geven niet op, dwars door alles heen… en de mooie momenten zijn er ook: genieten van “kleine” dingen: een zonnige dag, een lieve sms, een begrijpende mail, een glimlach, herinneringen, delen in andermans geluk en gewoon bij vrienden zijn,…een korte terugblik op jouw 10e maand, Stan.
Lieve Stan,
Vandaag moeilijke confrontatie met iemand die ongeveer dezelfde periode een kindje kreeg als wanneer jij geboren bent: ik kwam haar 1ste x tegen: een goeiedag. ik dacht meteen aan haar zoontje die ongeveer even oud is als jij. Beetje later kwam ik haar terug tegen, we liepen elkaar voorbij. opeens hoorde ik mijn naam roepen en keerde ze terug met dé vraag:” 'tis juist...jij hebt nu ook een kindje zeker?' “ en terwijl ze dichter kwam en aan ‘t einde van haar zin, besefte ze wat ze gezegd had…! hoe ik me op dat moment voelde kan ik gewoon niet omschrijven...ik antwoordde; 'ja en nee' en deed uiteindelijk het ganse verhaal. Ik weet niet meer wat ik allemaal verteld heb, maar ik moest stoppen omdat ik zelf ging wenen en zag dat zij het ook lastig kreeg. Toen ik haar dan hoorde zeggen : 'ik moet op tijd doorgaan om mijn zoontje af te halen' dacht ik : 'en besef je wel waar ik straks na 't werk nr toe moet om Stan te 'zien'?' gelukkig geen gesproken woorden maar enkel onzichtbare tekstballonnen…
Mijn eerste schooldag…
Na een zalige dag gisteren was het vandaag toch wel wat anders…
Gisteren heb ik me echt geamuseerd: sjorren, lachen,…met collega’s, ik was volledig ontspannen én had echt een zalig gevoel nadien. Moest waarschijnlijk zo zijn, want had mijn energie nodig vandaag… de eerste schooldag.
Normaal kwamen ouders om 10h in leefgroep. Ik was tot dan alleen. Plots kwart voor 10 stonden alle (voor mij onbekende) ouders bij mij in de leefgroep. Stressie moment... Maar goed…plots kwam iets later X zijn papa toe met hun kleintje van enkele weken oud op de arm. Ik dacht: oh nee!!! Moest dan nog stoelen voor hen halen, dus moest “hen” van dichtbij zien. Maar goed, ik zette me aan dezelfde kant van de tafel zodat ik hen verder niet moest zien… tot plots in de leefgroep naast ons een baby begon te wenen. Een heel kleintje (3 weken oud bleek nadien) dat blijkbaar een pleegkindje is bijY. thuis. Kon het echt niet horen op dat moment omdat X zijn papa daar ook al zat. Soit, ik “verduurde” alles, begon een gesprek met de nieuwe ouders van A, en was blij als iedereen uiteindelijk weg was.
Het middagmaal ging vlot en tot één van de kinderen moest rusten: een knuffel, tutje en dekentje. Hij haalde dit tevoorschijn en ‘t was net zo’n dekentje dat we ook aan jou gaven Stan, het dekentje dat jou nu warmt… moest even slikken als ik dat zag…maar het ging nog steeds…redelijk toch. Dan stak hij zijn tutje ook nog in zijn mond en dat beeld kon ik echt niet meer aan: hij in de zetel, het beeld van zijn slapend gezicht, zijn tutje en dat dekentje…brbrbr… Ik zei: “ ik moet echt wennen aan hem, aan dat beeld”, voegde ik eraan toe. Ik kreeg tranen in mijn ogen maar concentreerde me op wat verteld werd. Maar ik kon me niet langer inhouden en zei dan maar: “sorry, ik heb het te moeilijk.” Ben dan echt beginnen wenen. Ik ging elke deur van kamer en badkamer binnen maar overal kinderen. Voelde me echt gevangen in dat paviljoen. Eerste “lege deur” was de laatste badkamer. Dat beeld van dat kind kwam steeds terug en kon niet stoppen met wenen.
Maar goed, Heb me dan serieus moeten herpakken en voelde dat ik echt een klik had gemaakt om de dag door te komen…pff was wel lastig… heb dan achteraf aan mijn collega “uitgelegd” hoe het kwam. Een beetje toch want de aanleiding was veel meer dan dat “oranje dekentje” natuurlijk. Maar goed, hoe leg je zoiets uit in 1,2,3?!
Toen ik net terug in de leefgroep was, was iedereen weg. Ik moest toezien op die jongen maar kon hem gewoon niet aankijken. Mijn eerste schooldag…
Lieve jongen,
Toen ik dinsdagochtend bij jou kwam, was het voor het eerst deze zomer nog donker bij jou…de dagen korten terug en als mama vroeg moet beginnen werken, zal het terug nog donker zijn. Dit doet me nog meer denken aan het feit dat er al bijna een jaartje om is… ergens wordt het ook wel weer een gezellig “jij-en-ik-momentje”. Ik leg alvast mijn voorraad theelichtjes in de auto!
Je bloemetjes blijven nu wel lang mooi! Een tijdje geleden dus dat we eens iets nieuws kochten, maar zolang alles mooi is, hoeft er niet echt iets te veranderen. Mama nam vandaag wel de roos weg die je de 23ste kreeg van oma en het “Stan-“plantje” dat het niet lang uitgehouden heeft in de buitenlucht. Maar geen probleem, de klim-op begint al mooi tegen het klimrekje te groeien.
Gisteren even in “paniek” op het werk toen ik hoorde dat één van ons gasten naar huis gestuurd was met klierkoorts! Goede handhygiëne helpt zei de verpleegkundige, oef, dat doe ik sowieso al meer dan nodig! Desnoods bloed laten controleren als je twijfelt zei ze nog. We zien wel. Symptomen als vermoeidheid ed heb ik toch constant, maar heb geen koorts dus… maak me zo snel bang in die dingen en voel me dan zo onzeker.
Kleine jongen,
Een weekje geleden dat ik hier iets neerschreef maar zou iedere dag een boek kunnen schrijven hebben. Zit hier weer serieus in de knoop…dan denk je dat het goed met je gaat tot één verandering je helemaal onderuit haalt…
Eerst de spanning rond CMV-virus op het werk… bloedresultaten gisteren zeiden dat alles ok was. Geen besmetting, immuniteit ok. Alleen ijzertekort dus dagelijks een tabletje innemen voor zeker minimum al een maand.
En dan het nieuws dat L. zwanger is! Ik ben zo blij en moet echt wenen, wenen,…onmiddellijk besef ik dat ze thuis blijft... mijn gevoelens op hol, weet niet wat denken en voel me blij en verdrietig tegelijk. Blij om hun geluk! De hele dag tranen, heb amper kunnen stoppen enkel als de kinderen op het werk bij me waren “ging het”. Iedereen die me aansprak, zag me in tranen en hoe meer tranen hoe meer men mij aansprak: heb je iets aan je ogen Kimberly? Gaat het? pfff!
Ik ga haar wel ontzettend missen op het werk. Die kleine dingen ….
Zoals een collega vandaag zei: je valt in een gat… zo voelt het inderdaad. Even mijn “veiligheid” kwijt, mijn “vluchtweg” … ik vind wel een nieuwe! maar weet nog niet hoe, wie of wat…
Een mooie omschrijving van mij was deze: “Lieve lieve Kimb, ik weet hoe november dichterbij komt, hoe de winter voor jou er al een hele tijd is, hoe donkerder dat het buiten wordt maar ook binnenin jou…”
Mijn dag begon vandaag met mijn wekkerradio die afliep met het nummer: “this is the life”, toen ik bij jou kwam om 6h30 een wolkbreuk: op enkele seconden was ik kleddernat…, op de radio een nieuwsbericht over de kindersterfte in Afrika, daarna het nummer Insomnia van Faithless, Eline die dan bij het ontbijt Janneman zegt tegen Jan, wat me zo aan Stanneman doet denken, en dan S. die ’s morgens in de gang luid Viva
Lieve Stan,
Een zeer gemengd weekend achter de rug: zaterdag zat ik er compleet door. Een week vol emoties zat in mij, vrijdag nog op bezoek bij E. en P. die elk moment hun 2de kindje verwachtten en zaterdag…crashen! Voelde me kwaad, opgejaagd, het ging echt niet. Ben dan om 14h in mijn bed gekropen omdat ik het echt niet meer aankon. Ik wou niets meer voelen, niets meer denken,…en het heeft geholpen. Ik viel als een blok in slaap tot papa me omstreeks 17h45 wakker maakte. We moesten naar een verjaardagsdrink. Ik zag dit echt niet zitten! Met een sms lieten we weten dat we niet kwamen. ik had er op dat moment gewoon geen zin in en kon toch alleen maar wenen. Papa en ik bleven dus thuis en konden we elkaar vanalles zeggen: alles wat ons bang en onzeker maakt. Alle linken naar jou die nog steeds zo confronterend zijn…het wordt najaar, de dagen korter en donkerder.
Om 6h30 is het nog donker bij jou, reclame van chrysanten kan ik niet zien, de maand november komt er aan, je verjaardag, de maand waarin alles begon… ergens zou ik die maand willen overslaan maar eigenlijk wil ik dan net heel dicht bij je zijn.
Zondag een dag naar zee. De zon scheen, het was heerlijk warm, de duinen, de zon en de zee,… het deed ons ontzettend deugd. Het was plezant, de batterijen werden opgeladen. Een volle maan in het naar huis rijden, het denken aan… maar ook zoveel moois…mh…
Zo kon de week weer van start. Genietend van de volle maan om 6h ’s morgens en van alle kleine dingen die ik maar kon vinden om positief te denken.
Zo is het inmiddels donderdag. De week gaat snel als je je “goed” voelt.
Vrijdag ben ik naar de speelgoedwinkel geweest waar jouw giraf vandaan komt. Ik liep er gewoon wat rond en vond een klein etuitje van Plop. Het kostte niet echt veel en kon me niet inhouden om het mee te nemen. Ik bewaar het in mijn auto en steek er theelichtjes in en lucifers voor als ik bij jou kom. Achteraf dacht ik, waar ben ik nu weeral mee bezig, maar eigenlijk kan het mij niet schelen. Het is voor jou dus…
Zaterdagavond waren we meegegaan naar de kermis. Voor het eerst sinds dat jij er bent, Stan. Moeilijk en confronterend want het is de plek waar wij vertelden dat jij op komst was. Heel veel buggy’s en blije kindergezichten…confronterend. Bang mama’s tegen te komen wiens kindje in de periode van jou geboren is, bang hen te zien en te proberen vergelijken of te proberen voorstellen hoe jij zou zijn,…een poging die we niet moeten ondernemen want we zullen het nooit weten…
Gisteren plantten we enkele nieuwe bloemetjes 3 viooltjes: wit-geel-oranje. Moeilijk ook weer te zien dat er weer maar weinig kleurrijke plantjes meer zijn nu het winter wordt. Gelukkig bloeien die soort zonnebloemetjes nog heel mooi nu. Dus er zal nog wel even kleur zijn bij jou!
Morgen alweer de 23ste…10 maand, alweer een maand voorbij… ‘t gaat snel.
Vandaag een buurvrouw aan de deur met een kaartje van de kerk ter herdenking van de overledenen sinds september 2007. dit is altijd zo tijdens kermisweekend, zo’n viering… Lief dat ze zo’n kaartje meebrengt, ook al gaan we niet naar de kerk.
De dagen worden korter, het weer wordt somberder, en de kunst is er om het toch wat zomer te laten zijn… niet altijd gemakkelijk maar ik weet bij wie ik moet zijn als de winter te winters wordt… die mensen weten dat ook en verdienen steeds weer een “dankjewel voor alles”!
Dikke zoen van ons!
Abonneren op:
Posts (Atom)
