Dag Stan,
3 jaar werd je gisteren,….
Ja, we zien het nog steeds als je geboortedag, want dat is het ook.
Ben maakte ons al vroeg wakker. Nog even met ons drietjes in bed, neen, met ons 4-en want nog meer dan op andere dagen was je erbij. Wat zou dat een drukte geweest zijn met een 3-jarige kapoen er nog eens bij…maar het was niet zo. We konden het ons weer alleen maar proberen voorstellen “hoe het kon geweest zijn” , “ hoe het had moeten zijn”,…
Opstaan en beginnen aan de gewone dagelijkse dingen. Met Ben erbij lukt dit net iets beter dan de voorbije 2 jaar. Toch zag ik heel de dag de film van toen afspelen: de laatste douche met jou, hopend op misschien toch nog een schopje, in de regen naar het ziekenhuis, de eerste medicatietoediening, wetend dat het medicatie is die niet wordt gebruikt voor het opwekken van weeën bij levende kinderen, enz…. het lijkt allemaal nog maar net gebeurd, en dat is ook zo…
Eerst en vooral gingen we je bloemstukje ophalen. Het kon gewoon niet fout gaan dit jaar want in de bloemenzaak hadden we het exacte voorbeeld gezien een maand geleden. Papa twijfelde er de dag voordien nog over, hopend dat het dit jaar wel eens mooi zou worden. Ik verzekerde hem dan dat het gewoon niet fout kon want we hadden het al in het écht gezien. Dus we vertrokken. Toen we aankwamen waren ze er nog mee bezig dus nog even wachten. We werden geroepen dat het klaar was. Oef dacht ik , we kunnen meteen vertrekken nu het zonnetje nog schijnt tussen de grijze wolken. We komen aan de kassa en ik kan mijn ogen niet geloven. Daar stond een bloemstuk dat totaal niet leek op wat we besteld hadden, meer nog Stan, het was gewoon vreselijk lelijk!! Ik keek ernaar, probeerde kalm te blijven maar moest dan echt wenen. Neen, dit wilde ik niet 3x op rij! Dit bloemstuk wilde ik absoluut niet en ik zei het ook zo! Ik moest en zou een MOOI bloemstukje meedoen! Om een lang verhaal kort te maken. De bloemiste heeft uiteindelijk toch hetgeen gemaakt voor ons wat we besteld hadden. De bestelling van een maand geleden behoorde bij de 1 november-creaties die nu niet meer gemaakt werden en die cataloog was ook al weg. De man die de bestelling opnam maakte dus een fout.
Uiteindelijk zijn we dan toch met het gevraagde bloemstukje naar huis kunnen rijden. Maar wat is daar nu weer allemaal aan vooraf gegaan…ik ben het zo beu…!!!
Toen we thuis kwamen was het ondertussen ook beginnen regenen… niet naar jou dus met ons drietjes, ik vervloekte weer even die bloemiste. Ben sliep ondertussen al want het was voor hem al laat geworden…toch eventjes gestopt bij jou en al ballonnen gehangen + een hartjestaart die je kreeg bij jou gezet. Het ziet er al meteen feestelijk uit! We zouden in de namiddag terug komen.
Na de middag scheen het zonnetje zo mooi. Het verwarmde de living. Zalig, en dan wil ik steeds geloven dat jij er voor iets tussen zit.
Mama’s hart deed zo pijn de hele dag. Echt letterlijk: hoge hartslag, niet kunnen stil zitten, vreemd gevoel van emoties die er zijn maar niet komen,… het is niet te beschrijven…
In de namiddag zijn we dan eerst en vooral bij jou gekomen. Het zonnetje was al verdwenen. We lieten je “3-jaar-kaarsje” branden en zetten je bloemetjes bij je. We bekeken ook de mooie tekeningen en andere bloemetjes die je kreeg. Dankjewel allemaal!
Ben had net voor we vertrokken zijn aandacht gevestigd op je Giraf die altijd boven zijn verzorgingstafel meekijkt. We hebben hem dan ook meegebracht bij jou, zo waren we er echt allemaal!
Daarna hebben we wat inkopen gedaan. We passeerden oa de materniteit. Het was er pikkedonker. Ook op verdiep 1 en 3 brandde geen licht…een raar zicht. Die diensten waar we voor jou zo vaak kwamen bestaan nu niet meer. Ze bouwen een nieuw ziekenhuis en dat zijn de eerste diensten, gebouwen die verdwijnen. Nooit meer zal ik echt herinnerd worden aan jou want het kamertje waar jij geboren bent en verbleven hebt, bestaat niet meer. Ik ben zo blij dat ik kamer 18 nadien nog eens bezocht heb, want nu is het te laat…. Samen met de gebouwen vegen ze heel wat herinneringen weg.
Het winkelen liep allemaal langer uit dan verwacht, resultaat: geen eten in huis ’s avonds. Goh ja, we kunnen dan maar helemaal in de sfeer van toen komen…
Eens Ben in zijn bedje lag ’s avonds en jouw uur naderde werd het wat moeilijker. Het is te zeggen, voor het eerst konden we op je geboorte-uur niet bij je komen, dus, papa en mama keken in je foto-album. Echt confronterend die eerste beelden van jou…maar we zijn oh zo ontzettend blij dat we ze hebben. Wat lijk je toch ongelooflijk op Ben!!! En wat ben je een mooie jongen. Het is nog steeds zo ongelooflijk wat er gebeurd is en de vraag: hoe, wat, waarom blijft,… de foto’s vertellen genoeg….
We keken dus naar je foto’s. Het is zo jammer dat die foto’s zoveel verdriet oproepen…want je was het leven waard, je was compleet, volledig af,…
En zo is de dag snel gegaan…weer een jaartje zonder jou gepasseerd, weer een jaartje zonder jou dat komt. Ja, zo zie ik het echt nog steeds.
Ben leert nu zwaaien. Het was ontroerend te zien hoe hij naar jou zwaaide toen we daar waren. Benieuwd hoe hij jou zal leren kennen, op welke manier hij jou een plekje in zijn leven zal geven, want voor hem word je niet meer dan een naam en een foto, en een hoop herinneringen van ons die hij niet delen kan…
Ik moet ook veel denken aan onze gynaecologe en de vroedvrouw die bij je was. Zij blijven voor mij heel bijzonder. Zij hebben jou gezien, gevoeld, gekleed, gebracht, samen met ons gedragen. Ik zou hen ieder jaar erbij willen, want het voelt voor mij echt dat ze erbij horen. Zeker de gynaecologe die jou, naast ons, levend heeft gekend. En ze weet dit, we hebben dit aan haar verteld en geschreven in een briefje destijds. Ook al zijn we niet de enige die dit meemaken, ze geven toch toe dat ieder kind hen bij blijft in zo’n situaties.
Ik sprak vandaag over een van de kinderen op het werk om te werken rond: nooit meer = voor altijd. Maar het is ook wat mezelf bezig houdt, voor altijd…
En ik weet het: nooit meer is voor altijd. En ooit wordt het misschien weer een beetje als vroeger, maar dan anders, zonder jou. Ik hoop dat het ooit weer helemaal zoals vroeger wordt. Maar dat is nu nog niet…
Daarom missen we jou te veel, ieder dag, ieder moment, bij ons, met Ben, altijd en overal.
Ik ga dan afronden,
Een hele dikke knuffel!
Je mama, papa en je kleine, maar toch grotere broer Ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten