Dag kleine schat,
Mama is deze morgen op controle geweest bij de gynaecologe, gewone jaarlijkse check-up. Niks speciaal dus maar moet het toch even kwijt, want je weet dat de consultaties bij haar, toch altijd wel speciaal aanvoelen en dat er altijd vanalles blijft hangen. Ze is mijn grote link naar jou en ik vind het zo fantastisch dat ze jou ook nooit vergeet. Natuurlijk werd er eerst uitgebreid verteld over je broertje Ben, maar op één of andere manier kwam jij ook weer ter sprake. Toen ze zei dat ze blij was me nog eens te zien, want het was nu wel een jaar geleden, kon ik haar ook zeggen dat ik het ook wel fijn vond terug te kunnen komen. Ze haalde je broers verjaardag aan en ik zei dat ze er op een of andere manier toch steeds bij hoort, en dat we altijd even aan haar denken. Ze antwoordde dat ze ook steeds meteen aan jou, Stan moet denken als ze me ziet, “aan jou en je knuffel”.
Toen de gynae zelf vertelde dat ze “dit” niet meer meegemaakt heeft sinds jou, kon ik eindelijk mijn vraag stellen die ook al heel lang in mijn hoofd zat: was jij de eerste voor haar? “ja” jij bent de eerste “mors in utero” (“gestorven in de baarmoeder”) voor haar, voor jou heeft ze ook nog een kindje weten sterven maar dat was tijdens de bevalling. Van die mensen heeft ze nadien nooit meer iets gehoord maar weet dat ze ondertussen ook een gezond kindje hebben.
Wij zijn dus haar enige blijvende link momenteel aan zo’n situatie…
En zo weet ik dat alle vragen mettertijd wel beantwoord zullen worden. Of dat we op één of andere manier wel wat rust kunnen vinden rond ongestelde of blijvend onbeantwoorde vragen.
Toen ik hoorde dat de materniteit binnen dit en een paar dagen tegen de vlakte ligt, besloot ik om nog 1x langs te rijden. Inderdaad, ze zijn daar aan het graven. Jouw geboorteplekje zal weldra verdwijnen….
Maar genoeg nu, ik moest het even kwijt …
Nu kan ik na vanmorgen weer gerust verder met het heden, een stukje verleden en de toekomst.
Hele dikke zoen!!
X!
