maandag 25 augustus 2008
9 maand...
9 maand…
Dit weekend is de papa van een kindje van mama’s werk plots omgekomen in een accident, aangereden met de fiets. Toen ik merkte dat er “iets” was op het werk, moest ik meteen weten wat! Voelde dat het geen leuk nieuws zou zijn en wou het onmiddellijk weten. Ik kreeg al vlug een antwoord. Vreselijk nieuws… het blijft serieus hangen… heb een goed contact met de mama ook al zit haar dochtertje niet bij mij dit jaar…
Kleine jongen,
Een week is weer voorbij. Dikwijls willen schrijven maar vond niet altijd het goede moment. Veel dingen kwamen terug naar boven met het overlijden van de papa van het kindje op mama’s werk. Zeker toen ik mama zag. Zo moe, zo veel verdriet,… ik dacht, zagen wij er dan ook echt zo uit toen? Heel de week mee bezig geweest. Twijfelend of ik al dan niet naar begrafenis zou gaan. Hoorde hier en daar dat collega’s gingen. Mama en papa vertrokken normaal vrijdag op weekend dus dat kon dan niet. Tegen het einde van de week wist ik het zeker: ik zou gaan! Die gevoelens van toen, ik ken ze nog te goed, weet nog te goed hoe deugddoend de steun van bekende mensen bij het afscheid was. Dus, ik zou gaan! Collega’s spraken af aan het MPI. Ik ging alleen dan kon ik doorgaan wanneer ik wou. Zaterdag was het dan zover. Had wat zenuwen want ben nog niet naar een begrafenis geweest sinds jij er bent Stan. Ik weet wel hoe moeilijk ik het al heb, door gewoon een kist te zien binnen-of buitengedragen worden aan de kerk van Nazareth. Er was veel volk waardoor ik helemaal achterin de kerk stond samen met enkele collega’s. toen ik hoorde dat de kist er was heb ik niet gekeken. Kon dat niet op dat moment. Mijn hart ging tekeer en dacht: “ai dit hou ik niet lang uit”. Ik luisterde naar de muziek en was “gelukkig” niets bekend. Het lukte… tot M. de kerk binnenkwam. Ze weende zoals zij weent: het gaat door merg en been en zeker met de weergalm van de kerk. Bij de offerande hoopte ik mama te kunnen aankijken ook al weet ik maar al te goed dat je op zo’n moment niet “echt”kijkt, dat je niemand ziet. Ik naderde en mama keek naar beneden. Eerst even goeiedag gezegd aan M. Ze lachte als ze me zag. Ik bleef mama’s richting uitkijken en plots als ik net bij haar was kijkt ze op, recht naar mij. Ik knik even naar haar. Haar blik zei genoeg. Pijnlijk voor mezelf ook. Moet dan ook langs de papa passeren, maar heb niet gekeken, kan de kist niet zien. Wou het echt, nee echt niet zien! Dan door die middengang waar iedereen naar je kijkt. Ik denk terug aan het einde van de mis bij ons, door die middengang, wetende dat we je nooit meer zouden zien. Kreeg het echt moeilijk! Toch terug achteraan in de keer gaan staan bij een collega. De mis ging verder tot bij de communie. Wat ik even in de auto onderweg had gedacht: mss spelen ze Marco Borsato want ik weet dat mama er zo’n grote fan van is. En ja, daar kwam het “Afscheid nemen bestaat niet…”. Nee, nu kon ik niet meer. Ik zei tegen collega dat ik wegging. Hij ging even mee naar buiten. Nog efkes staan babbelen en naar huis op het moment dat ik zag dat ze alles in gereedheid brachten om de kist naar buiten te brengen. Vlug weg en zei tegen F. dat ik dit niet wou zien. Met de auto moest ik nog even langs het kerkplein rijden en het werd juist daar rood aan de verkeerslichten. Ik wou niet kijken maar deed het toch even. Het plein voor de kerk vol paarden en ruiters, ontzettend veel bloemenkransen, ontzettend veel mensen overal,…doet wel iets.
Blij dat ik geweest ben, blij dat het lukte, speciaal voor M., voor mama. Want het is zo moeilijk.
Ook voor de gasten op t werk moeilijk. E. begon tijdens de maaltijd over M. en Stan. Ze mixte de feiten door elkaar en stelde vragen: gaat M. papa ook in een kist”je” liggen? Wat is een begrafenis? Gaat hij ook in Nazareth begraven worden?..pff ook niet makkelijk voor mij.
Na de begrafenis onmiddellijk vertrokken naar de bezoekdag van het kamp van de KSA. Nog helemaal onder de indruk en voelde dat ik niet echt in de stemming was. Maar het ging wel. Niet te veel contact gezocht en wat op mezelf terug op mijn plooien proberen komen. Bij het einde van de bezoekdag, als de mama’s en papa’s afscheid namen van de kindjes bij het begin van het kamp, legde de leiding plots “afscheid” van Marco b. op! Toeval! Maar dat ging niet voor me, dat was er even te veel aan. Niet nu, niet vandaag nog eens…ik ging weg en hoorde dan dat het liedje middenin afgezet werd. Toch niet voor mij? Waarschijnlijk wel… oei, dan vind ik het toch wel weer steeds moeilijk. Bleef serieus hangen . Me dan wat herpakt voor de avondactiviteit.
Ook genoten van de vele sterren bij het kampvuurtje. Ik moest dan plots denken aan wat men zegt: Stan is nu een sterretje aan de hemel. Maar welk sterretje dan!? Ik bleef kijken telkens opnieuw met die gedachte. Tot het bewolkt werd en alle sterretjes verdwenen waren. Dag Stan!
Op zondag gingen we naar Bokrijk! Grappig, ;-)! Wat gewandeld, iets gedronken, veel gelachen. Er was oa ook een film over de opstart van Bokrijk. Kwam daar toch geen fragment van de film de “Boerenpsalm” in voor: “hij is nu een engeltje” en dan een beeld van een schep aarde dat op een wit kistje in een put wordt gegooid. Mijn hart kromp ineen op dat moment. Hét moment dat ik bij Stan niet wou zien! Het énige moment waar we niet bijStan wilden zijn. Zomaar plots in die film. Wou dit niet zien, maar ja… van die momenten waarop anderen niet doorhebben wat jij dan binnenin voelt… Gelukkig zet ik me daar dan steeds weer snel overheen. Maar waarom, om de sfeer niet te verpesten? Om jezelf een “leuke” dag te gunnen? Kan me er suf over denken!
Hoop alleszins deze week wat beter te slapen. Al meer dan een week slaap ik niet goed. Wordt zomaar wakker. Een weekje verlof zal (hopelijk) deugd doen.
Zoen!
Kleine jongen,
De bloemetjes bij jou staan heel mooi. Je bloemenperkje is mooi dichtgegroeid en je windmolentjes draaien bij dit winderig weer op volle kracht. Je ligt ook mooi beschut achter het kerkmuurtje waardoor het altijd zo heerlijk warm is als de zon schijnt, de hele dag door! We komen elke dag langs en geven de bloemetjes tijdig water. Geen verwelkte bloem zal je grafje ontsieren want we verwijderen ze onmiddellijk.
Lieve jongen, je giraf in hout die papa voor je maakte is bijna aan vervanging toe. Papa begon vrijdag aan je nieuwe giraf. Een giraf in klei! Papa probeerde dit en het resultaat is heel mooi! Ongelooflijk hoe echt hij nagemaakt is uit je voorleesboekje. Het is zo leuk hier mee bezig te kunnen zijn. Geen definitieve steen voor altijd! Maar iets veranderlijks. Iets dat groeit samen met ons en van ons. Daar voelen wij ons het beste bij. Papa kan van alles maken en we hebben ideeën genoeg. En worden we een dagje ouder of lukt het ons niet meer om zelf iets te maken kan er nog altijd een “steen” opkomen of iets dergelijks. We zien wel. Nu willen we er zelf zijn voor jou!
Lieve vriend, een weekje verlof en voel dat ik weer veel aan je denk. Denk aan je verjaardag. Wat gaan we doen, hoe zal het zijn? Pfff je bent al meer dan 8 maand oud en toch nog steeds dat kleine ventje.
Gisteren was een collega op bezoek. Zij is nu ook zwanger in juist dezelfde periode als bij ons. We hebben veel gebabbeld over de zwangerschap en ja dan voel ik toch terug dat zalig gevoel van jou in mijn buik. Dat genieten en nog niet wetend wat ons te wachten stond…
Mis je!
X!
Lieve Stan,
Het weer werkt een beetje op mijn gemoed en ben in de bib massa’s boeken over “het” onderwerp gaan halen. Niet echt “happy” lectuur maar heb er weer eens nood aan andere verhalen te lezen. Heb ook Brother Bear en Winnie The Pooh meegebracht op DVD. Zo kan papa die kopiëren en heb ik de films voor altijd in mijn bezit. naar 2 liedjes van Pooh geluisterd en gekeken in de film. Enkel naar die 2 liedjes, niet naar de rest van de film. Had ook cd van stef bos mee waar liedjes opstaan waarvan ik de tekst had maar het nummer zelf nog niet hoorde. Alles aan jou gelinkt…
Mijn gemoed wisselt heel de tijd tussen lachen om gisteren en denken aan jou. Heb op de computer tussen mijn documenten ontdekt dat ik eens een dagboekfragment afgehaald heb van internet van een mama in dezelfde situatie als ons en zag dat ik dit nog nooit gelezen had. Was er aan begonnen en heb alles gelezen. Man! Echt zo een gelijkend verhaal! wij hadden net hetzelfde kunnen schrijven. Raar…
Woensdag had ik afgesproken met L. We gingen een fietstocht maken langs alle mooie plekjes langs de Leie. We hebben ons weer eens super geamuseerd net als ons dagje aan zee in juli. Plots kreeg ik het weer: “fladder-fladder” vanalles zeggen maar van de hak op de tak. Overvalt me soms en raar dat ik dat toen ook had… ik kan dat dan echt nie doorbreken of denk dat ik het doorbroken heb en betrap mezelf er dan weer op toch nog bezig te zijn… zucht… Maar we hebben ons echt wel geamuseerd en dat doet eens deugd!
Juist bij je langs geweest en wat zag ik… de vernis is beginnen barsten op verschillende plaatsen! Giraf moet mee naar huis! Ben bang dat hij helemaal kapt zal gaan! Zeker nu het zo’n regenweer is! Vanavond vragen aan papa wat we er mee zullen doen. Lijkt wel symbolisch, nu de giraf in klei er is, begeeft de houten giraf het…
Kus van mama!
Dag Stan,
Vandaag namen mama en papa je giraf mee omdat de vernis te veel begint te barsten. Het was als thuiskomen met jou. We maakten dit voor jou zoals we ook zouden gedaan hebben als je bij ons kon zijn. We zouden giraf dan aan ons huisje gehangen hebben ipv een ooievaar. Nu krijgt giraf hier een droog plekje in huis! We proberen iets in de plaats te zetten tot de giraf in klei klaar is. We plantten vandaag ook wat extra zonnebloemetjes bij je uit onze tuin. Wij hebben er nu niet veel aan omdat ze helemaal achteraan staan en bij jou zien we ze elke dag.
Veel aan je gedacht deze week. Vooral over je verjaardag. Wat gaan we doen, met wie,…
Ook terug eens naar je foto’s gekeken. Allemaal, behalve de allerlaatste…
Kleine vriend,
Vandaag hebben mama en papa ter vervanging van je giraf die we gisteren meenamen een plantenklimrekje en plantje bij je gezet . weer zo moeilijk voor mij. Ben altijd heel blij met het resultaat maar het plaatsen zelf valt me altijd zo moeilijk. Een week thuis zijn doet me echt geen deugd. Veel denken aan jou . vooral nu je verjaardag zoals ik al schreef. Heb het gevoel alsof het al morgen is. Tranen prikken regelmatig in mijn ogen en “moet” me dan steeds weer herpakken, bezig blijven,… gelijk met wat. Ben nog eens het boek van Manu Keirse aan het lezen.
Raar, dacht ik deze week, hoe een maand voor mij nu steeds de 23ste begint. Ik zeg dan pas altijd: weer een maand voorbij, zoals je normaal doet op de 1ste. Tis zoals m’n schrijft, alles is nu gelinkt aan voor en na 23/11/07, is iedere plaats waar we komen een plaats zonder jou, een moment zonder jou en niet meer gewoon dat moment … weet niet goed hoe te zeggen wat ik bedoel.
Gisteren zagen we onverwacht een koppel die gelijk zwanger was met ons. Wou hun zoontje onmiddellijk zien maar had het zo moeilijk als hij zo lief in ons richting lachte… 5 maand is hij, jij bent al 3 maand ouder, wat zou jij al allemaal niet kunnen…
Goedemorgen Stan,
Mama heeft weer niet zo goed geslapen. De laatste tijd komt dit vaker en vaker voor. Weet zelf niet wat het is. Vannacht ook maar na 00h in slaap geraakt. Luisteren naar muziek helpt dan wel. Om 3h00 was ik alweer wakker, ook om 4h00 en rond 6h. dan stond papa op rond 7h en ben dan zelf maar om 8h opgestaan. Sms dat er veel vallende sterren verwacht worden vannacht en ze schreef dat er mss wel een voor ons zou bijzijn. Als ik er één zie vanavond wordt dat een super-denk-a-jou-momentje want het enige dat ik dan wil wensen is jou hier dicht bij mij te hebben. Kleine vriend, waarom heb ik het weer zo moeilijk. Ligt het echt aan “het thuis zijn” of is dit toeval. Of gewoon weer vanalles samen?
Gisteren viel me in dat deze week weer de verjaardag is van een jongen die een 3-tal jaar geleden overleed. Er zal over gepraat worden… zal merel er zijn? Zal ik de mama van L. nog eens zien die in MM-labo werkt? Zal ik haar dan iets kunnen vragen over Stan? Allemaal vragen die door mij hoofd spoken…
Gisterenavond viel me plots te binnen dat jij nu gewoon geen naamkaartje meer hebt nu we dat plantenrekje plaatsten!! Ook daar kon ik dan niet van slapen. Ik probeer er eentje te maken deze voormiddag en het tot bij jou te brengen!
Voel me net alsof ik straks een zeer belangrijk examen moet gaan afleggen: zenuwen gieren door mijn lichaam, mijn hoofd staat niet stil en heel chaotisch alsof ik vanalles wil doen maar door de chaos uiteindelijk tot niets kom…. Waarom luister ik dan ook weer naar al die denk-a-jou-muziek…verergert het alleen maar maar het is de enige muziek waar ik dan naar kan luisteren. De rest interesseert me niet, kan ik nu niet naar luisteren…
Goed, we gaan eens in actie schieten!
Dikke zoen!
Dag Stan,
Een weekje geleden dat ik iets schreef… wel een redelijk bewogen weekje en soms gewoon zodanig dat ik geen zin heb om te typen… stap zetten om weer te gaan werken na een week verlof, moe door verstoorde nachtrust, veel linken naar waarin ik me onrustig voel, dromen,..…
Waar ik het meest van genoot deze week is gewoon de natuur! Door dit kwakkelweer zijn de luchten, zonsopgang en ondergangen zo mooi! Verschillende regenbogen en prachtige zonnestralen die door de donkere wolken breken! Hm…!
Zaterdag dan vroeg op om naar de rommelmarkt te gaan in Grammene. Het zonnetje scheen en alleen dat al deed me ook stralen. Heel wat leuke dingen gezien maar ja, je kan niet alles kopen e. ben meest blij met de ringmap van Winnie The Pooh die we voor jou meebrachten. Om al je papperassen in op te bergen: papieren van voor de geboorte (erkenning, voorbereidingen,…) als facturen van ziekenhuis en begrafenisondernemer ed. verder kochten we nog ons huisnummer (gegoten in inox of zo) een theepot,… het allereerste dat we kochten was een oud kinderboekje getiteld: “Raffie en de 9 aapjes”. Een kinderboekje over een giraf dus. Het viel me meteen op (net als alle andere 10 000-en giraffenfiguren ed achteraf) en ook papa had direct iets van “dit kopen we!”.
Lieve Stan,
Mama beseft heel goed dat ik je zo ongelooflijk hard mis!! Ondertussen draait de wereld maar verder… wie zijn wij zo klein op deze grote bol?
Ik lees nu een boek over een verpleegster van een kinderkankerafdeling. Allemaal verhalen over het verloop van het ziekteproces zowel voor de ouders als voor de kinderen. Waarom lees ik dat? Ik weet het niet goed. Eigenlijk heeft het geen enkele link met ons als het over kanker gaat. Maar het uiteindelijke resultaat is hetzelfde: de kinderen sterven. Uit de reacties van ouders leer ik veel over mezelf. Er worden dingen gezegd die ik herken. Het helpt me wel te blijven weten dat ik niet alleen ben met zo’n verdriet, met bepaalde reacties en gevoelens. Ik heb verdriet bij het lezen van al die dingen maar het helpt me ook een stuk te weten dat het “normaal” is. Ik zou uren en dagen lang die boeken kunnen lezen. Het is een moment dat ik weer heel dicht bij je ben, dat ik weer alles voel van “toen”. Ik wil heel graag eens terug naar kamer
Het “lezen over” evolueert ook mee met de tijd. In het begin wou ik alles lezen over het moment van bevalling. Nu over het afscheid nemen en vooral de tijd nadien. Automatisch lees je over de meest herkenbare situaties. Sommigen zeggen, ik zou het niet kunnen, ik heb zoiets van; het moet… kijk nu zit ik hier weer te wenen… of ben ik gewoon te moe?
Lieve jongen,
9 maand werd je gisteren. 9 maand… de periode dat jij bij mij kon zijn. Moeilijk telkens weer. Slapen gaat niet goed, “denken aan” des te beter… voel me draaierig en heb last v buikpijn. Pff
We breken de stallingen van ons huisje af. Helpt zinnen te verzetten.
Je meme zette terug een roosje bij je en een heel mooi kaartje van Winny The Pooh. Ook van L. prachtige oranje bloemen. Het maakt je plekje af! Ik zou er foto’s kunnen blijven trekken!
Zoen!
maandag 4 augustus 2008
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
8 maand
Vrijdag 4 juli 2008:
Lieve jongen,
Ondertussen is het al juli,
Lang geleden dat mama nog eens iets schreef. Dit is alleen maar een goed teken! Want ik schrijf enkel als het me moeilijk gaat. Nu schrijf ik je omdat het lang geleden is. Ondertussen is de vakantie begonnen. De laatste loodjes op het werk waren relatief “zwaar”. Ik wou vakantie, keek er naar uit thuis te kunnen zijn want we gingen verhuizen. Dit is zaterdag 28 juni gebeurd. Het is daardoor ook wat drukker geweest dan normaal waardoor schrijven er ook niet van kwam. De verhuis is goed verlopen! Jouw meubeltjes staan bij opa en oma in Ouwegem. We moeten hier “jouw” kamertje nog afwerken. Al je kleine spulletjes staan hier wel. Alles uitgestald op je kastje zoals in het vorig huisje. Zoals Leen op een kaartje schreef: jij bent zeker meeverhuisd. Mama en papa vinden het zalig om weer zo dicht bij jou te kunnen wonen! We gaan via de dreven naar jou. Een zalig gevoel. Een vakantiegevoel dat er altijd zal zijn, ontspannen jouw richting uit fietsen of wandelen. Super!! momenteel is het echt genieten!
We richten nu ons huisje in en hebben nog heel wat werk! Voorlopig is het hier wat kamperen maar dat maakt het vakantiegevoel nog groter.
We zijn niet mee naar Werchter dit jaar… zoals ze vorig jaar tegen ons zeiden toen jij op komst was: volgend jaar geen Werchter! Wij zeiden: jawel hoor! Ons kindje zal wel elders kunnen logeren. Zie nu… inderdaad geen Werchter…maar we zijn wel bij jou, je “achterlaten” zou me nog steeds moeilijk vallen dus vandaar is dit ook een grote troost voor mij dat ik niet mee ben naar Werchter. Nu blijf ik dicht bij jou! Ik was er natuurlijk wel graag bij geweest want als ik de sfeer op de radio hoor…maar goed, in ons huisje hebben we ook meer dan dingen genoeg te doen en da t heeft nu prioriteit!
Mama is de vakantie gestart met een dag aan zee met Liesbeth: met de trein naar Oostende! Een prachtige dag! De zon scheen, het was zeer warmen we hebben genoten van de zeelucht! Dat bewijzen de vele mooie foto’s! wandelen op de dijk, een picknick in de “duinen”, een duik in het water, een ijsje,... en vooral véél gelachen! Zalig! Mama kocht een windmolentje voor je in de vorm van een bijtje. Heel mooi en draait volop in de wind. Ik hoop het vandaag bij jou te kunnen zetten!
Papa heeft nu ook vakantie. Voornamelijk werken in ons huisje maar ook een uitstapje hier en daar. We zien wel. ’t Is vakantie en dat geeft me energie!
Lieve vriend, ik mis je nog steeds en denk heel veel “wat als Stan er geweest was” dan zou alles zo anders geweest zijn. We zouden hier niet wonen, ik zou niet naar zee geweest zijn, jij zou al een flinke vent zijn,….hm…niet te veel aan denken, jij bent er sowieso, altijd!! Dikke zoen!
maandag 7 juli 2008:
Lieve Stan,
Vandaag weer zoveel aan je gedacht alleen al door de dingen die rondom ons gebeuren. Zo las ik bij oma vandaag in de krant dat ergens een jongen van 21 zijn stiefzoontje van 2 j mishandelde met de dood tot gevolg. Verschrikkelijk dit te lezen. Verschrikkelijk hoe dit kan. Met een moeder die ook schuldig is, niet ingreep en haar kind met hoofdwonden een week liet rondlopen tot het kind vanzelf bezweek. Vreselijk! Had tranen in mijn ogen en voelde de kwaadheid opborrelen! Hoe kan dit?!
In ons vorig huisje geweest om nog iets te regelen met de nieuwe huurders, vrienden van ons. Vreemd de gedachte dat zij nu op jouw kamer slapen. Zouden ze iets veranderen aan je kamertje ? Ik denk het niet maar blijf het me afvragen.
Deze namiddag Nele op bezoek. Ze had een geboortegeschenkje voor je mee. Een kersenpittenkussentje: voor jou… Bedankt!
Woensdag 8 juli 2008
Sinds gisterenavond komen je neefjes hier logeren: Arne en Jelle. Ze blijven 2 nachten slapen. Ze slapen hier nu op wat jouw kamertje had moeten worden. Die gedachte deed wat vreemd toen ik hun bedje opmaakte. Maar maakt eigenlijk niet uit. Ben blij dat ze hier kunnen komen logeren. Vandaag met hen alleen naar de winkel. In en uit de auto, in de winkel,…voor het eerst met kindjes de gewone dingen doen. Leuk met hen bezig te zijn en voor hen te zorgen maar roept ook wel een aantal dingen op. Logisch natuurlijk .
Vandaag kwam Liesbeth bij jou; ze bracht een schelpje mee voor jou van aan zee vorige week. Mama en papa kregen een mooi schilderij …!
Donderdag 9 juli
Lieve vriend,
Heb ik eigenlijk al verteld dat jij onlangs een roos kreeg van de “kerk”?? De eerste ochtend dat mama en papa hier in ons nieuwe huisje ontwaakten ging de deurbel. Het was de vroegere overbuurvrouw met een mooie volle witte roos voor jou en een kaartje aan jou geadresseerd. Blijkbaar was er een soort vriendenviering geweest en ben jij er vermeld of zo. Ik moet nog altijd eens vragen wat dit precies geweest is. In ieder geval, jij kreeg een mooie roos en een kaartje met een mooi tekstje “Alles gaat voorbij, alleen de liefde maakt een leven onuitwisbaar”. We hebben het onmiddellijk bij jou gebracht!
We kwamen ook met Arne en Jelle tot bij jou. Arne keek gefascineerd naar alle hebbedingetjes bij jou: het schelpje, de smurf, de kaartjes, het krabje dat hij “knuffeltje” noemde,… plots vroeg Arne wat er gebeurd als er een slak op zit. Ik vroeg hem wat hij bedoelde. Hij vroeg dan wat er gebeurd als de slak in je knuffeltje bijt… vreemde vraag…wat bedoelde hij echt? Moest juist lukken dat er op dat moment weer een begrafenis was. Zagen net de kist niet binnengedragen worden maar zag ze wel nog aan de ingang staan. Niet leuk om zien ook al was dit geen overduidelijke gelijkenis met jou Stan. Jij lag in onze armen maar wel ook op dat verschrikkelijke plekjes in de kerk. Het momentje dat niet voorbereid was door mama en papa en waar alle ogen ons aankeken bij het binnenkomen. Waar mama de tranen niet kon bedwingen en recht in de ogen van de directeur van mijn werk keek. Genoeg nu…
Vrijdag 11 juli 2008
Kleine vriend,
Papa kreeg gisteren te horen dat hij “hernia” heeft. Veel rugpijn en moet nu veel rusten. Het is iets dat blijvend is dus waar papa altijd op zal moeten letten. Daar zien we al heel wat plannen in het water vallen…er moet hier nog zoveel gebeuren in ons huisje en nu dit. Beide even van slag gisteren en er duiken weer eens vele vragen op over de toekomst.
Moet dit nu echt allemaal? Waarom dit er nu ook nog eens bij? Hopelijk gaat het vlug beter…het wordt anders allemaal een beetje te veel… hoe hou je alles vol? Er kan blijkbaar altijd nog wel een beetje bij…pfff
Ben zo kwaad en heb zoveel verdriet. Waar kan dit allemaal vandaan blijven komen en waar moet dit altijd naar toe. Ik kom dan bij jou Stan en vertel het je allemaal . Veel moeilijke gedachten terug de laatste dagen en nu dit er nog eens bij. Hoe kan dit blijven duren?
Kleine vriend, je grafje is nu zo mooi zomers: zonnebloemen van je meter, windmolentjes van mama en papa, een schelpje en smurfje van Liesbeth, kaartjes van meme, mama en papa, … leuk om bij jou te zijn, altijd. Dikke zoen, want we zien je zo ontzettend graag!
Dinsdag 15 juli 2008
Stan,
Vandaag moest ik glimlachen als ik bij je kwam. Het windmolen-bijtje dat ik meebracht van zee draaide op volle kracht, “dag Stan” zei ik.
Vandaag een actieve dag. Vanalles gedaan want had energie met hopen. Hm wat betekent dat? Had het zelf niet door maar merkte het wanneer ik gedaan had met iets dat ik het nodig had weer “bezig “ te zijn. Gisteren op bezoek geweest bij een collega en hun 1ste kindje nu 4 weken oud. Was op het moment zelf daar ook nogal emotieloos en afstandelijk, kon het niet goed, wist niet hoe me te gedragen, bang om dan ook verkeerde dingen te zeggen, maar ging toch en… ik weet niet.
Vandaag in Makro werd het echt even te veel. Overal baby’s, buiken, babyschreeuwtjes (want echt gehuil kan je dat niet noemen e) pfff maakte er constant opmerkingen over en bleef er weer naar kijken ipv te negeren. Kon er echt nie goed tegen. Weer veel te veel baby-gedoe na elkaar. Overal linken naar jou: slabbetje met daarop “Fragile”, bal met giraf, gordijnen met giraf, overal baby’s en maxi-cosy’s, … Amai ze, mijn hartje…
Maar goed, ’t is weer voorbij.
Dikke zoen!
Donderdag 17 juli 2008
Lieve Stan,
Gisteren was het even “crashen”. Had het al een aantal dagen voelen aankomen. Kon niets verdragen wat met baby’s te maken had, ergerde me aan alles, stelde me weer talloze vragen waar (nog) geen antwoorden op bestaan,… en alles stapelde zich op. Gisterenavond vroeg papa of we nog eens tot bij jou zouden wandelen. Daar zal ik nooit “nee” op zeggen. Het was al avond, 20h30 ongeveer, en het was zalig wandelen hier door de dreven richting jou. We waren de dreef nog niet uit of ik voelde de tranen al komen. Eens bij jou kwamen ze dan echt. Er brak iets in mij en de tranen kregen de vrije loop. Ik kon ze zelfs niet meer stoppen. Mijn gedachten sloegen even tilt en alle herinneringen kwamen weer glashelder naar boven. Ik kon niets zeggen voelde me totaal geblokkeerd. Pas wanneer we de 2de dreef insloegen richting ons huisje voelde ik me even rustiger worden. Maar bij het binnenkomen en het zien van je foto, je spulletjes,… waren die tranen er terug. Wenen en wenen, waar blijven die tranen vandaan komen dacht ik dan. Kon mijn gedachten ook niet doorbreken, moeilijk toch…
Lieve jongen,
Ondertussen is het al juli,
Lang geleden dat mama nog eens iets schreef. Dit is alleen maar een goed teken! Want ik schrijf enkel als het me moeilijk gaat. Nu schrijf ik je omdat het lang geleden is. Ondertussen is de vakantie begonnen. De laatste loodjes op het werk waren relatief “zwaar”. Ik wou vakantie, keek er naar uit thuis te kunnen zijn want we gingen verhuizen. Dit is zaterdag 28 juni gebeurd. Het is daardoor ook wat drukker geweest dan normaal waardoor schrijven er ook niet van kwam. De verhuis is goed verlopen! Jouw meubeltjes staan bij opa en oma in Ouwegem. We moeten hier “jouw” kamertje nog afwerken. Al je kleine spulletjes staan hier wel. Alles uitgestald op je kastje zoals in het vorig huisje. Zoals Leen op een kaartje schreef: jij bent zeker meeverhuisd. Mama en papa vinden het zalig om weer zo dicht bij jou te kunnen wonen! We gaan via de dreven naar jou. Een zalig gevoel. Een vakantiegevoel dat er altijd zal zijn, ontspannen jouw richting uit fietsen of wandelen. Super!! momenteel is het echt genieten!
We richten nu ons huisje in en hebben nog heel wat werk! Voorlopig is het hier wat kamperen maar dat maakt het vakantiegevoel nog groter.
We zijn niet mee naar Werchter dit jaar… zoals ze vorig jaar tegen ons zeiden toen jij op komst was: volgend jaar geen Werchter! Wij zeiden: jawel hoor! Ons kindje zal wel elders kunnen logeren. Zie nu… inderdaad geen Werchter…maar we zijn wel bij jou, je “achterlaten” zou me nog steeds moeilijk vallen dus vandaar is dit ook een grote troost voor mij dat ik niet mee ben naar Werchter. Nu blijf ik dicht bij jou! Ik was er natuurlijk wel graag bij geweest want als ik de sfeer op de radio hoor…maar goed, in ons huisje hebben we ook meer dan dingen genoeg te doen en da t heeft nu prioriteit!
Mama is de vakantie gestart met een dag aan zee met Liesbeth: met de trein naar Oostende! Een prachtige dag! De zon scheen, het was zeer warmen we hebben genoten van de zeelucht! Dat bewijzen de vele mooie foto’s! wandelen op de dijk, een picknick in de “duinen”, een duik in het water, een ijsje,... en vooral véél gelachen! Zalig! Mama kocht een windmolentje voor je in de vorm van een bijtje. Heel mooi en draait volop in de wind. Ik hoop het vandaag bij jou te kunnen zetten!
Papa heeft nu ook vakantie. Voornamelijk werken in ons huisje maar ook een uitstapje hier en daar. We zien wel. ’t Is vakantie en dat geeft me energie!
Lieve vriend, ik mis je nog steeds en denk heel veel “wat als Stan er geweest was” dan zou alles zo anders geweest zijn. We zouden hier niet wonen, ik zou niet naar zee geweest zijn, jij zou al een flinke vent zijn,….hm…niet te veel aan denken, jij bent er sowieso, altijd!! Dikke zoen!
maandag 7 juli 2008:
Lieve Stan,
Vandaag weer zoveel aan je gedacht alleen al door de dingen die rondom ons gebeuren. Zo las ik bij oma vandaag in de krant dat ergens een jongen van 21 zijn stiefzoontje van 2 j mishandelde met de dood tot gevolg. Verschrikkelijk dit te lezen. Verschrikkelijk hoe dit kan. Met een moeder die ook schuldig is, niet ingreep en haar kind met hoofdwonden een week liet rondlopen tot het kind vanzelf bezweek. Vreselijk! Had tranen in mijn ogen en voelde de kwaadheid opborrelen! Hoe kan dit?!
In ons vorig huisje geweest om nog iets te regelen met de nieuwe huurders, vrienden van ons. Vreemd de gedachte dat zij nu op jouw kamer slapen. Zouden ze iets veranderen aan je kamertje ? Ik denk het niet maar blijf het me afvragen.
Deze namiddag Nele op bezoek. Ze had een geboortegeschenkje voor je mee. Een kersenpittenkussentje: voor jou… Bedankt!
Woensdag 8 juli 2008
Sinds gisterenavond komen je neefjes hier logeren: Arne en Jelle. Ze blijven 2 nachten slapen. Ze slapen hier nu op wat jouw kamertje had moeten worden. Die gedachte deed wat vreemd toen ik hun bedje opmaakte. Maar maakt eigenlijk niet uit. Ben blij dat ze hier kunnen komen logeren. Vandaag met hen alleen naar de winkel. In en uit de auto, in de winkel,…voor het eerst met kindjes de gewone dingen doen. Leuk met hen bezig te zijn en voor hen te zorgen maar roept ook wel een aantal dingen op. Logisch natuurlijk .
Vandaag kwam Liesbeth bij jou; ze bracht een schelpje mee voor jou van aan zee vorige week. Mama en papa kregen een mooi schilderij …!
Donderdag 9 juli
Lieve vriend,
Heb ik eigenlijk al verteld dat jij onlangs een roos kreeg van de “kerk”?? De eerste ochtend dat mama en papa hier in ons nieuwe huisje ontwaakten ging de deurbel. Het was de vroegere overbuurvrouw met een mooie volle witte roos voor jou en een kaartje aan jou geadresseerd. Blijkbaar was er een soort vriendenviering geweest en ben jij er vermeld of zo. Ik moet nog altijd eens vragen wat dit precies geweest is. In ieder geval, jij kreeg een mooie roos en een kaartje met een mooi tekstje “Alles gaat voorbij, alleen de liefde maakt een leven onuitwisbaar”. We hebben het onmiddellijk bij jou gebracht!
We kwamen ook met Arne en Jelle tot bij jou. Arne keek gefascineerd naar alle hebbedingetjes bij jou: het schelpje, de smurf, de kaartjes, het krabje dat hij “knuffeltje” noemde,… plots vroeg Arne wat er gebeurd als er een slak op zit. Ik vroeg hem wat hij bedoelde. Hij vroeg dan wat er gebeurd als de slak in je knuffeltje bijt… vreemde vraag…wat bedoelde hij echt? Moest juist lukken dat er op dat moment weer een begrafenis was. Zagen net de kist niet binnengedragen worden maar zag ze wel nog aan de ingang staan. Niet leuk om zien ook al was dit geen overduidelijke gelijkenis met jou Stan. Jij lag in onze armen maar wel ook op dat verschrikkelijke plekjes in de kerk. Het momentje dat niet voorbereid was door mama en papa en waar alle ogen ons aankeken bij het binnenkomen. Waar mama de tranen niet kon bedwingen en recht in de ogen van de directeur van mijn werk keek. Genoeg nu…
Vrijdag 11 juli 2008
Kleine vriend,
Papa kreeg gisteren te horen dat hij “hernia” heeft. Veel rugpijn en moet nu veel rusten. Het is iets dat blijvend is dus waar papa altijd op zal moeten letten. Daar zien we al heel wat plannen in het water vallen…er moet hier nog zoveel gebeuren in ons huisje en nu dit. Beide even van slag gisteren en er duiken weer eens vele vragen op over de toekomst.
Moet dit nu echt allemaal? Waarom dit er nu ook nog eens bij? Hopelijk gaat het vlug beter…het wordt anders allemaal een beetje te veel… hoe hou je alles vol? Er kan blijkbaar altijd nog wel een beetje bij…pfff
Ben zo kwaad en heb zoveel verdriet. Waar kan dit allemaal vandaan blijven komen en waar moet dit altijd naar toe. Ik kom dan bij jou Stan en vertel het je allemaal . Veel moeilijke gedachten terug de laatste dagen en nu dit er nog eens bij. Hoe kan dit blijven duren?
Kleine vriend, je grafje is nu zo mooi zomers: zonnebloemen van je meter, windmolentjes van mama en papa, een schelpje en smurfje van Liesbeth, kaartjes van meme, mama en papa, … leuk om bij jou te zijn, altijd. Dikke zoen, want we zien je zo ontzettend graag!
Dinsdag 15 juli 2008
Stan,
Vandaag moest ik glimlachen als ik bij je kwam. Het windmolen-bijtje dat ik meebracht van zee draaide op volle kracht, “dag Stan” zei ik.
Vandaag een actieve dag. Vanalles gedaan want had energie met hopen. Hm wat betekent dat? Had het zelf niet door maar merkte het wanneer ik gedaan had met iets dat ik het nodig had weer “bezig “ te zijn. Gisteren op bezoek geweest bij een collega en hun 1ste kindje nu 4 weken oud. Was op het moment zelf daar ook nogal emotieloos en afstandelijk, kon het niet goed, wist niet hoe me te gedragen, bang om dan ook verkeerde dingen te zeggen, maar ging toch en… ik weet niet.
Vandaag in Makro werd het echt even te veel. Overal baby’s, buiken, babyschreeuwtjes (want echt gehuil kan je dat niet noemen e) pfff maakte er constant opmerkingen over en bleef er weer naar kijken ipv te negeren. Kon er echt nie goed tegen. Weer veel te veel baby-gedoe na elkaar. Overal linken naar jou: slabbetje met daarop “Fragile”, bal met giraf, gordijnen met giraf, overal baby’s en maxi-cosy’s, … Amai ze, mijn hartje…
Maar goed, ’t is weer voorbij.
Dikke zoen!
Donderdag 17 juli 2008
Lieve Stan,
Gisteren was het even “crashen”. Had het al een aantal dagen voelen aankomen. Kon niets verdragen wat met baby’s te maken had, ergerde me aan alles, stelde me weer talloze vragen waar (nog) geen antwoorden op bestaan,… en alles stapelde zich op. Gisterenavond vroeg papa of we nog eens tot bij jou zouden wandelen. Daar zal ik nooit “nee” op zeggen. Het was al avond, 20h30 ongeveer, en het was zalig wandelen hier door de dreven richting jou. We waren de dreef nog niet uit of ik voelde de tranen al komen. Eens bij jou kwamen ze dan echt. Er brak iets in mij en de tranen kregen de vrije loop. Ik kon ze zelfs niet meer stoppen. Mijn gedachten sloegen even tilt en alle herinneringen kwamen weer glashelder naar boven. Ik kon niets zeggen voelde me totaal geblokkeerd. Pas wanneer we de 2de dreef insloegen richting ons huisje voelde ik me even rustiger worden. Maar bij het binnenkomen en het zien van je foto, je spulletjes,… waren die tranen er terug. Wenen en wenen, waar blijven die tranen vandaan komen dacht ik dan. Kon mijn gedachten ook niet doorbreken, moeilijk toch…
Abonneren op:
Posts (Atom)
