Lieve Stan,

Een nieuw mooi bloemetje voor jou van je meter!

De viooltjes staan mooi in bloei!

Enkele vergeet-me-nietjes want welk plantje past er beter?

En natuurlijk de meiklokjes die zo heerlijk ruiken!

’t Is lente!

Smurf zacht...

Een blijvend bloemetje voor jou Stan van…

Bedankt!

“…If there is a bond between us nobody can explain

It’s a celebration of life

We see our friends again

I’ll be there for you

I know you’ll be there for me too…”

Ons verhaal...

Onverwachte attenties van mensen die we goed kennen of van mensen die we minder goed kennen, zoals dit kaartje plots in de bus...
mensen die we minder goed kennen maar met een zelfde verhaal...

Bedankt!

5 maand met Stan

… Al 2 dagen loop ik op de toppen van mijn tenen. Aanleiding: het veranderen van je grafje. Dit maakte terug heel wat los! Het verwijderen van de plantjes en het harken in de aarde: kon ik maar graven en graven tot ik jou zag! Je meenemen naar huis en voor altijd bij me houden. Gevoel van machteloosheid! Enorm! Pijnlijk! Daar was het molentje weer vertrokken. Ik probeer veel aan ons nieuwe huis te denken en alles wat daarbij komt kijken. Het verzet je gedachten maar het doet je ook bewust niet denken aan het geen waar je eigenlijk het meest mee bezig bent: jij!

… Vandaag is het 18 weken geleden dat jij geboren bent! Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat en wij toch nog een beetje zijn blijven stilstaan op de dag van toen. Ik zie hier dat het 21h20 is: jouw uur op jouw dag!

… Gisteren was mama’s verjaardag. Weer zo’n moment waarop het extra moeilijk is. Een moment waarop je iets extra doet met het gezin, en dan missen we jou het meest! Maar het werd wel een leuke dag.

… Zaterdagavond zijn mama en papa samen iets gaan eten voor mijn verjaardag. Een leuk restaurantje in Gent. Het moest weer lukken: we kregen een tafeltje toegewezen aan het raam. Ik zet me neer en kijk naar buiten. We hebben zicht op een begrafenisondernemer…!!! Een grote etalage vol kisten en bloemenkransen… tja, zo was jij er ook weer even bij! Als we naar huis reden vroeg ik papa nog even bij jou te stoppen. Het was 22h30. ik wou je nog eens zien. Even 5 minuutjes maar….
’s Namiddags waren we op babybezoek geweest in Maria Middelares bij Nina. Het eerst kindje van Leen en Pieter. Eerst naar Dreambaby aan het UZ voor een cadeautje van de geboortelijst. Spannend weeral. Toch weer leuk om tussen al die babyspulletjes te kunnen snuisteren naar een leuk cadeautje! Toch ook weer pijnlijk al die “buiken” te zien en ook mensen die naar jouw buik kijken om te zien of je zelf zwanger bent… dan denk ik weer: “ze moesten eens weten”.
Dan naar de materniteit… ik voel dat mijn hart hevig bonkt… bij het binnenkomen zoek ik al onmiddellijk naar bekende gezichten bij de verpleegkundigen. Het is er echter rustig en één van de verpleegkundigen zegt ons de kamer. Gelukkig is het niet kamer 18! “ons kamer"! Het is kamer 23 op het einde van de gang. We stappen dus even het ”trajectje van toen” naar de douche… vreemd… dan in de kamer. Er is niemand op bezoek. Oef! Gezellig en rustig. Nina mag na het drinken even bij mij op de arm. Een prachtig meisje en zo klein: 2750kg. Net ietsje zwaarder dan jou Stan. Die handjes zo fijn, en dat neusje…lijkt zo op ‘t jouwe… genieten… dan mag Nina even bij papa. Papa twijfelt even en doet het dan toch. Het valt toch nog moeilijk voor ons hoor jongen…
Dan komt plots een verpleegster binnen: mijn hart staat even stil, mijn adem stokt: het is Hilde. De vroedvrouw die bij jouw geboorte was. Ze ziet of herkent ons niet. Ik voel dat ik haar iets wil zeggen maar hou me in want ik voel dat ik zal wenen. Nu denk ik: had ik toch maar iets gezegd… maar wat dan? En dan weeral die tranen…?

Nina liet toch weer een diepe indruk na. Ze had van die witte stipjes op haar neusje. Haar neusje deed me echt aan het jouwe denken… jij was dan ook ongeveer zoals zij qua lengte en gewicht… dat neusje blijft me echt bij… Leen vertelde ook dat onze gynaecologe bij de bevalling was. Weer een gelijkenis…

Bij de baby’tjes die ik tot nu toe zag, zag ik enkel gelijkenissen met jou bij Nina en Rune. Zo klein en lief!

…Het zonnetje schijnt vandaag en geeft veel warmte. Echt gezellig bij jou te zijn. Er kwam ook een bijtje en een vlieg langs bij jou. Leuk dat er wat meer leven rond jou is! En die zon…die doet zo’n deugd!

…Gisteren (1 april) deed papa een “vondst” bij jou aan je grafje. Er zat een envelopje tussen de steentjes met jouw naam erop. Op het eerste zicht zaten er vreemde knipsels in en dacht papa aan een grap. Gelukkig zat er een “begeleidend” briefje bij. Het waren tekeningen en knipsels van Tijl en Zita. Ze maakten dit voor jou, Stan! Heel lief! Bedankt!

… moeilijk vandaag. Al die tranen al. Waarschijnlijk weer een tranenbom die barste van de voorbije week. Bezoek bij Nina, gasten op het werk die weer het één en ander gezegd hebben, gesprek met collega, gesprek met de mama van X op het werk, daarnet sprak de mama van Y me aan op het dorp, …
Had daarnet dan ook weer de drang om in de kerk te gaan. Heb dat gedaan maar kon niet anders doen dan wenen! Wou nog eens door die middengang maar het was te pijnlijk dus niet gedaan. Die kerk leek zo’n vreselijke plek!

Na het gesprekje met de mama van X woensdag ben ik deels opgelucht maar heb deels ook weer heel wat vragen doen ontstaan. Enerzijds opgelucht omdat de mama vertelde dat de dokter die de autopsie gedaan heeft (waarmee zij samenwerkt) écht een goede dokter is en zeer respectvol te werk gaat ed. Dat was ook de indruk die we na ons enige gesprek met die arts hadden en waarna we dan toestemming gaven voor de autopsie. Ik ben blij dat ons gevoel nu bevestigd is uit betrouwbare bron.
Anderzijds kriebelt het nu enorm om meer te weten te komen via de mama van X : wat heeft ze precies onderzocht? Is alles echt wel onderzocht? Waarom hebben stalen tot in het UZ van Leuven gezeten? Is dit de normale gang van zaken of was er iets twijfelachtigs opgedoken? Enz enz;… Grrrrrrrrrrr!

…. Lieve vriend, 19 weken ben je nu bij ons! We missen je!

… Dan vroeg x plots of ze een foto mocht hebben van Stan om op de kast te zetten! Natuurlijk! Ik vond dit superlief en natuurlijk kwamen dan de tranen! Ik vind het super! Ze wou het al een hele tijd vragen maar had niet gedurfd omat ze ons nog horen zeggen had dat we “de” foto’s voor ons wilden houden. In het begin was dit zo, maar nu willen we enkel de foto’s van bij de geboorte zelf zelf houden! Andere foto’s mag iedereen vragen.

… Een goeie dag tot ik van het werk naar huis ging. Ik stap op de trein en schuin voor mij zit een (hoog-)zwangere vrouw. Ze zit niet echt comfortabel met zo’n dikke buik en duwt zich nu en dan wat op de handen. ..zo herkenbaar…Plots legt ze vlug haar hand op haar buik …stampjes…weer zo herkenbaar… ik voelde het zelf ook terug. Die stampjes, de pijn aan mijn rib waar jouw voetjes zaten… ik voelde plots de tranen prikken achter mijn ogen… heb me dan maar rechtgesteld en ben aan de deur van de trien gaan staan. Ik wou uit de trein zijn! Weg van wat zo herkenbaar is en zo’n pijn losmaakt! Ik begon als maar meer gelijkenissen te zien: de bewegingen van de vrouw, de kleur van haar trui, de wolletjes op haar buik van het wrijven op de buik,…grgrgrgrgr!

… Dan van Gent met de bus naar huis. Ik stap af op het dorp en ga eerst bij Stan. De zon schijnt en het is zalig warm aan jouw zerkje! Ik leg mijn rugzak plat op de grond en zet mij op mijn gemak, MP3-speler op. Ik neem me voor naar huis te gaan als de kerkklok half 4 slaat. Ik verwacht papa vroeger thuis omdat we vandaag voor het eerst in ons huisje kunnen nu de huurder weg is.
Met mijn MP3-speler aan ben ik diep in gedachten verzonken. Plots staat een oudere dame naast mij. “Heb jij zoveel verdriet” vraagt ze, omdat ze mij hoort snotteren en hoesten, eigenlijk heb ik gewoon een enorme verkoudheid! Maar door haar onverwachte aanwezigheid en haar bezorgdheid begin ik natuurlijk te wenen!! Lap! “Wie ligt er hier??” vraagt ze. Als ik zeg dat het mijn zoontje is (en dan voel ik me zo ontzettend fier!), kijkt ze verwonderd en vraagt hoe oud ik ben. Ze dacht dat ik jonger was. Ze zegt dat ik niet moet wenen daarom, dat de volgende kindjes “die plek vlug innemen” "ze heeft het ook meegemaakt". Ik zeg onmiddellijk dat Stan er toch ook geweest is!! Maakt me wat kwaad…maar begrijp de redenering voor iemand van die leeftijd.
Die vrouw blijft maar herhalen dat ik niet zoveel verdriet moet hebben omdat “het toch overgaat”…tja… vreemde redeneringen soms toch….maar je er vooral niet aan ergeren en laten passeren…de intentie is wel lief bedoeld.
Ik luister nog wat verder naar muziek daar dicht bij jouen geniet van de zon die zoveel warmte geeft, van de bijtjes die op je bloemetjes komen zitten en me aankijken (zo lijkt het toch…), … de liedjes op de playlist van mijn MP3-speler voor jou zijn al veel uitgebreid en plots bedenk ik me dat dit half uur precies zo lang duurt en ik zie dat het al 15h50 is! De klok van 15h30 dus gemist. De tijd bij jou, Stan, gaat zo vlug! Diep in gedachten verzonken raast de tijd voorbij! Ik vertel je in gedachten hoe mijn dag was…

…Een vroegdienst vandaag. Ben zwaar verkouden en dat begint zijn tol te eisen. Slecht slapen-denken-vermoeid-wenen-… maar goed. .. een goede dag achter de rug. Ik kom nog steeds heel vroeg bij jou als ik om 7 uur moet werken. Heel kort maar het voelt goed te weten dat ik ’s namiddags ook nog eens kan komen. ‘s Namiddags dan terug bij jou! De tijd gaat ontzettend snel bij jou en voor ik het weet is er alweer meer dan een half uur gepasseerd! Je grafje is nu al een4-tal dagen droog! Het begint beter weer te worden en dat is veel plezanter! Ik heb vandaag je bloemetjes zelfs voor de eerste keer moeten water geven omdat ze er wat slapjes bij hingen van de warmte! Ik zie me deze zomer al zitten zo ‘s avonds nog bij jou!

Papa moest deze avond naar een informatieve vergadering op het gemeentehuis. Omdat het zo’n mooi weer was had ik zin om nog eens bij jou te komen! Zo gezegd zo gedaan! Half 8, het is nog klaar, het is nog niet koud, het zonnetjes schijnt nog maar niet meer bij jou. Dat geeft niet. Ik placeer me bij jou en “verdwijn”. Op het dorp is het terug rustig. Iedereen is thuis. Net als ’s morgens vroeg hebben we ons ik-en-jij-momentje en niemand die ons stoort. Deze namiddag was er wéér een koppel die gewoon eens kwam kijken naar de kindergrafjes. Ik ging bijna vragen of ze familie waren toen ze zelf weggingen. Er lopen toch veel “curieuzeneuzen” rond op het kerkhof! Eigenlijk ben je er overdag zelden alleen.

… Het viel me ook in dat als we je grafje aangelegd hebben met die omboording dat papa bij het harken een bot opgegraven heeft. Griezelig was dat en een vreemde gedachte dat jij…. Je weet wel… ik wil er niet aan denken….

…Zit met veel onzekerheden momenteel en dat maakt mij ONTZETTEND onrustig, verward, vergeetachtig, doet me stomme dingen zeggen en doen, slecht slapen, vermoeid, wenen,...enzovoort en zoverder....
Denk ook te veel in termen van "wat als...", "zal het lukken of niet", "ben ik er klaar voor of niet", "zijn WE er klaar voor of niet", welles nietes welles nietes,...iedere dag denk ik er anders over…
Is dit "gek" worden misschien? is dit rouwen? is dit verwerking? is dit normaal? wie zegt het me?

Dikke knuffel Stan en tot morgen lieve vriend dan wordt jij 20 weken!

… 5h45:vlug nog even bij jou Stan. Ik zet mijn muziek aan en het is “Altijd heb ik je lief” van Clouseau. Die eerste tonen bij een daglichtklaar-wordend-grafje gaan door merg en been. Plots voel ik me helemaal anders: tranen op de fiets, willen roepen, rennen, schreeuwen,…wat overvalt me plots? Juist, het is vrijdag. Zou het dat weer zijn? Toch vreemd hoe het onbewust steeds weer toeslaat. Oei, een lange werkdag en vermoeidheid zullen er geen deugd aan doen. Komt het mss door dat kalenderblaadje? Bij “naamfeest”é stond “Stan” erbij. Dit onverwachts gegeven heeft me blijkbaar weer dieper geraakt dan ik op dat moment voelde…

…“I Feel Thunder in my heart” of zoiets op de wekkerradio vanmorgen. Ik dacht: niets van! Ik voel me goed vandaag!

Alles op ’t gemak: boodschappen doen, bij jou komen, ik kom Arne en Ilke tegen op het dorp,…

Op de trein begin ik te denken aan de CPR –opleiding die straks doorgaat op ’t werk. Ik probeer me te herinneren wat ik er nog allemaal van weet en kom tot het besef dat daar een (kinder)pop op de grond zal liggen, dat het over “hartslag” zal gaan en ik krijg een vreemd gevoel. Ik luister naar “pictures of you” en mijn collega stapt ook op de trein. Shit! Kan niet verder luisteren! Dan op het werk. Ik zet me op de 2^de rij juist achter L. Wat gebabbel en “gemaakt” opgewekt doen.

Plots zie ik die pop liggen! Midden op tafel recht voor mij! Ik vraag aan L. of ze zich breed wil maken en snapt onmiddellijk wat ik bedoel. Ik zie al de woorden op het scherm verschijnen: hartslag, bewustzijn,…KNAP! Te laat! Daar zijn de tranen. Ik loop weg uit het lokaal! OG passeert en ik vraag of ik aub de CP R mag overslaan? Het is goed. Dan de tranen laten komen, rustig worden en vlug door weer die ellenlange lange gang naar ons lokaaltje. Naar OG om het uit te leggen maar die is er niet. Hier zit ik dan! Vlug MP3 genomen en mijn schriftje. Oef ik heb het mee. Schrijven schrijven aaah ’t doet deugd. Niet eens een pop kunnen zien? Hoe moeilijk! Waarom weeral? Het doet me zoveel pijn! Hoe zielig zit ik hier nu?! Op ’t werk waar zoveel van je wordt verwacht..alleen…

Ik ben weg moeten gaan nog voor het begonnen was. Ik wou dit kunnen! En ’t is niet gelukt!

Ik wil weer roepen, buiten in de gietende regen gaan lopen! Maar je doet dat niet.. wat zouden de mensen zeggen? En dan loop je daar ook kletsnat voor de rest van de dag.

Help! Waar moet ik heen? Wat kan ik doen? Wanneer houdt dit op?

Ja lap! Komt OG hier binnen. Zit hier met MP3 en foto van jou Stan. Slecht indruk? Hij begint vanalles mee te delen ifv uurroosters ed. ik moet me serieus inhouden en bedenk dat hij dit toch wel moet zien? Dan daarna (alles maar half genoteerd) vertel ik het hem. Geen probleem zegt hij. Hij vindt zelf dat ik het al veel beter doe dan in het begin en vindt het goed dat ik doorgebeten heb. Tja wat kan je anders???

Kleine vriend, ik wou nu heel dicht bij je zijn. Ik moet hier stoppen want onze stagiair is binnengekomen. Aan het werk dus!

Dikke zoen!

… Gisteren gaan slapen en zei: ik zit precies nog vol energie… eigenlijk ben ik ontzettend moe maar er ging een adrenaline stroom door mij waarvan ik intussen wel weet dat dit niet “positief” is. Het betekent dat er mij “iets” serieus bezig houdt en er geen weg mee weet.

… Ik kom bij jou Stan en lap! heb geen aansteker mee! Hier gaat ons gezellig momentje! Toeme toch! Soit, de spot van de kerk verlicht al gauw je grafje en bij het horen van de eerste noten van “ Altijd heb ik je lief” van CLouseau vind ik terug wat rust. 1 liedje en dan terug op de fiets. Ik betrap mezelf erop dat ik veel harder trap dan nodig is. Daar is die energiestroom weer. Dit is niet nodig maar het moet! Tranen in de koude ochtendlucht brbrbr…ik zeg tegen mezelf “Hou daarmee op! Je moet gaan werken! Dit komt anders niet goed!” lukt niet… Ik hoor Koen Wouters zingen: “...je komt er wel doorheen, jij redt het wel alleen”… ja zal wel moeten! Meteen bedenk ik dat dit niet klopt wij staan niet alleen. Integendeel… er komen alleen maar mensen bij…en toch, je moet het toch zélf doen e! mt hulp van…

… Vrijdag afgesproken met 3 vriendinnen uit het middelbaar. Ik wou hen nog een kadertje geven van jou maar had er maar ééntje meer. Moest er één bijmaken. Vreemd was dat, maar met je verstand op nul, lukt alles.

… Ik werd wakker en had niet direct zin om op te staan. Voelde al direct dat het mindere dag ging worden. Direct erin gevlogen om niet “stil te blijven staan” maar toen ik ’s middags naar de winkel ging en even naar jou kwam, kwamen die tranen dan toch vanzelf. Er was de avond ervoor te veel opgerakeld. Ook het feit dat toen ik voor het eerst over jou begon, dat het zo stil werd aan de tafel. Vindt dit zo erg en moeilijk maar te verstaan. Ook voor hen geen evident onderwerp.

…