25/12/2010

Dag Stan,

Vandaag vieren we de verjaardag van Ben. Alles staat klaar: tafels gedekt, ballonnen, slingers,...net als we voor jou al 3 jaar na elkaar gedaan hebben. Straks komen de oma's en opa en tante, neefjes,...een stukje taart eten en als ik naar buiten kijk, en zie hoe de zon de sneeuw doet blinken, weet ik dat jij er ook weer bij bent!
Een hele dikke knuffel want het is toch weer zo'n dag waarop we je extra missen!!
Jij zou alle cadeautjes willen opendoen, daar ben ik zeker van. Ik zie het al voor me!
Hm...
Laat het zonnetje maar wat extra schijnen vandaag!
X!

onderweg tot bij jou!

onderweg naar jou...(onderste foto eerst)

13 december 2010

Dag Stan,

Het is berenkoud! En het gaat weer sneeuwen, mama is daarom gisteren je bloemetjes komen opruimen. De bloemen die bij de vorige sneeuw hun blaadjes verloren, zijn nu weg. Ik heb ook 2 stoffen kerstmannetjes bijj e gebracht en een rode ster met een kleine belletje. Ik moet er weer aan denken dat ik steeds een kaarsje en lucifer bij je meeneem want je lantaarntje staat er ook terug!

Vandaag ben ik naar het grafje geweest van één van de kinderen van mijn werk. Het is toch steeds een apart gevoel. Even "dag" gaan zeggen, zien hoe mooi de grafsteen gelukt is, maar tegelijk ook beseffen dat dit niet had hoeven zijn. Het is oneerlijk en wij staan er machteloos tegenover.
Ik liep ook eens langs de grafjes vn de andere kindjes. Achter iedere steen zit een verhaal, een klein mensje, een groot verdriet,... er was een grafje van een kindje die ongeveer zo oud was als Ben nu, echt raar, kan het mij niet voorstellen,...niet nog een keer... dat is Stan, denk ik nu onze grootste angst.

Mama is nu haar 3de week thuis, en veel tijd om te denken. Dicht bij jou en dicht bij Ben. Vorig jaar was ik vandaag 37 weken zwanger, en zette Ben zijn park uit. Eigenlijk jouw park, maar jij kreeg nooit de kans om er in te spelen...

Hier ook een mooie foto van deze morgen als ik de rolluik omhoog trok: de opkomende warme zon en een mooi fonkelende ster (op de foto lijkt het meer een lijntje)

Hele dikke zoen!
x

1 december 2010

Hey Stan,

Mama is vandaag even bij je langs geweest. Alles is ondergesneeuwd en je bloemetjes zijn allemaal hard bevroren.
3 jaar geleden namen we fysiek afscheid van je: in de voormiddag een laatste bezoekje, een laatste blik, een laatste zoen. Die laatste zoen ligt vast op foto, maar ook zonder deze foto vergeet ik die nooit! Hoe je daar lag, hoe je rook,...mama weet het nog ontzettend goed.
Vandaag ook even een blik in de kerk geworpen, want daar mochten we je voor het laatst in ons armen dragen. wat was dat hard, en ik ben precies nog steeds niet akkoord. ik wou je niet achterlaten, ik wou je niet alleen laten, ik wou je niet laten begraven,...maar het moest, we hadden geen keus, ... toen we dat bloemetje op je kistje moesten leggen wou ik je nog zoveel zeggen, ik wou je uit dat kistje halen, ik wou je nog een zoen geven,...maar dat kon niet. dat moment vergeet ik nooit en valt me nog steeds heel zwaar als ik eraan terugdenk. zo machteloos....
maar kleine man, ik weet ook dat we in die ene week heel veel voor je konden doen. dat je bij ons kon zijn wanneer wij het wilden en aankonden en dat we je echt ontelbaar veel gezegd hebben hoe graag we je zien, dat je heel vaak in ons armen lag, warme knuffels kreeg hoe koud jij het ook had. Want we waren en zijn nog steeds zo fier op je.
een hele dikke zoen want nog eens: we zien jou heel erg graag!

PS: vanavond gaat het weer sneeuwen, wat leuk! Ik lees dan zeker ook nog eens het boekje dat je nu voor je 3e verjaardag kreeg: Stanneke het sneeuwmanneke!