Verder na het afscheid: april 2009

Maandag 2 maart

Kleine vriend,

een hele poos geleden dat ik schreef. Voel me dan ook al 2 weken zeer ontspannen en ben aan week 3 bezig zonder druppeltjes. Dit voelt goed! dit is weer ok! Hoop dat het zo blijft.

Stilaan beginnen we nu ook het paasweekend met “ons bendeke” voor te bereiden en voel nu al dat het weer niet makkelijk wordt. Alles staat in teken van de kinderen natuurlijk en toch doet juist dit precies weer zo’n pijn. Hm, hoop echt dat het mee zal vallen en niet zoals vorig jaar zo lastig…

…

Ondertussen ben ik zeer benieuwd naar het mailtje dat ik uit Nederland verwacht!

Wel afspraak gemaakt met een collega, dat heb ik nog niet verteld van vorige week.

Als ik wou wegrijden hield die collega (X) me tegen op de parking van het MPI. had eerst niet door dat ze me echt nog iets wou vragen en draaide dan zo stom raampje open.
toen ik merkte dat het eigenlijk wel "serieus" was, vlug even auto terug geparkeerd en uitgestapt.
Ze vroeg of we eens konden afspreken omdat ze zo graag jouw foto's eens wil zien en eens tot bij jou wil komen. Ik vond het zo super en stond daar écht met tranen in de ogen dan. We zijn dan al beetje aan de babbel geraakt. … En ik dacht: nog eens het bewijs dat mensen die "iets" meemaakten elkaar vinden... of beter: op een andere manier meer vinden dan "anders." Dat was mijn super-moment van vandaag en dit nu jij 15 maand werd... mijn confrontatie was vandaag het feit dat de badkamer op het werk vergeleken werd met een lijkhuisje en het woord “autopsie” daarbovenop ook werd uitgesproken. Heb dan gelukkig kunnen vragen om over dit onderwerp te stoppen. gelukkig had ik een “goede dag” en kon ik blijven, dit lukt me niet altijd.

Vanmorgen als ik dan om 7h bij je kwam was het al half klaar! Echt leuk nu de dagen lengen! Toen ik dan deze avond nog eens bij je langskwam rond 17h10 scheen de zon nog beetje bij jou. Dit is echt leuk en kijk al uit naar de nog langere dagen en nog meer zon! Je grafje is echt “lente” nu. Van je meter kreeg je dit weekend ook weer 2 bloemen, roze. Zo staat er steeds iets fris bij jou!

Dinsdag 10 maart 2009-

Kleine jongen,

Ik voel dat ik je moet schrijven en ik doe dat dan maar meteen. Ik voel de laatste dagen ook weer meer drang om écht naar jou toe te komen. Zo kom ik nu al verschillende dagen 2x/dag bij je: ’s morgens en ’s avonds. Het komt sinds zaterdag geloof ik, toen ik iets langer bij je bleef met een muziekje erbij (wat ik de laatste tijd niet meer deed). Op die manier werden mijn bezoekjes bij jou ook korter , zo zonder muziek, en minder écht bij jou. Snap je? Ik weet niet goed hoe dit gevoel uit te leggen.

Zaterdag kwam ik dus een vroegere buurvrouw tegen die me aansprak op het kerkhof. En ze vertelde dat ze mensen dikwijls in stilte bij jou ziet komen en ik weet niet hoe het komt maar plots waren daar tranen. Het deed haar ook wat, want ze verwachtte dit wslk niet (meer). Bij het weggaan draaide ze zich nog eens om en zei “sterkte he”

Waarop ik echt doorreed naar huis door de dreef en mijn tranen even de vrije loop liet. Ook dat was een tijdje geleden en voelde ook echt zo.

…

Daarna naar Aldi in Voskenslaan. Doordat we van Maria Middelares kwamen moest ik zo aan jou denken, want jouw boekjes van het afscheid werden daar gekopieerd. Toeval dat we daarna naar Carrefour gingen, waar ook steeds herinneringen aan jou naar boven komen want die week dat jij er was, aten we daar ons enige deftige maaltijd. In de Carrefour kochten we 2 fleurige deco-boxen om je kaartjes “van toen” in op te bergen want mama zocht al een tijdje naar een idee om ze deftig op te bergen en gemakkelijk te kunnen herlezen. Dit sinds bleek dat een foto-album niet volstond.

…

Zondagvoormiddag dan onverwacht een overlijdensbericht via mail. De persoon zelf ken ik niet maar het is de schoonvader van L, papa van P…ik wil meteen naar begrafenis gaan. Ik vond het bizar om te lezen, zo’n onverwacht overlijden.

Dan ’s namiddags bij vrienden op bezoek. Eerst veel gebabbel over en rondleiding op de werf. …Ook x. voor het eerst in ons handen kunnen houden: zijn definitieve urne. Voor het eerst kreeg ik het besef wat het gevoel moet zijn te weten dat hij (x) écht thuis is. Voor het eerst besef ik nu dat dit ook een rust-gevoel kan geven, hoe belangrijk tastbaar dit is, en hoe “ver” Stan eigenlijk wel is van ons. Maar ik besef ook nog meer dat dit cremeren bij ons echt geen optie was/is. Toen we x’s urne bekeken en de foto’s erop kreeg ik echt tranen in mijn ogen. Plots alles even zo dichtbij, alles kwam beetje naar boven, gevoel van gemis,… Daarna bij ’t naar buiten gaan, zag ik aan de heldere lucht zo mooi de maan al aan de hemel terwijl het nog klaar was! Nog geen volle maan maar wel al over de helft. Ook gisteren viel het mij op aan de hemel, die mooie witte maan aan de heldere lucht.

Kleine Stan, ook voor hen zitten er al 6 maand op. Het gaat zo snel.

…

Vrijdag (de)13(e) maart 2009

Lieve schat, vandaag naar MM geweest voor opnieuw een eerste bloedafname. Alles ging vlot. Nu 17h30 gebeld naar maternitiet voor resultaat. Gynae was er niet meer. En toen de telefoon in ziekenhuis werd opgenomen was het een vroedvrouw, Hilde… mss wel “jouw/ons Hilde” was even de kluts kwijt bij het horen van die naam…wou nog iets extra zeggen, vragen of zij het écht was, maar het ging niet. Herkende haar stem niet… straks belt gynae me terug…spannend!

Vandaag sms van L. dat ze nog wat “lente “ bij je bracht: een mooi schaapje met geel bloempje in de hand! Bedankt!

Zaterdag 14 maart 2009

14h50: aankomst materniteit Maria Middelares, blijf even in de auto zitten om moed bijeen te rapen om "er" binnen te gaan
14h55: uitstappen en naar de verpleegpost. Ik zie meteen Hilde maar iemand anders spreekt me aan. Ik zeg waarvoor ik kom en die vroedvrouw vraagt aan Hilde of zij dit kan opnemen.
Spannend want welk kamertje zal ze binnengaan: oef, het eerste rechts: niet waar ik aan moni lag, niet waar ik bevallen ben, niet waar ik laatste echo kreeg die bewuste donderdagavond! ik denk dat ik daar dus wel bijna alle kamertjes gezien heb nu.
Terwijl we binnengaan vraag ik: “jij bent toch Hilde he”? Ze kijkt me aan en zegt, ” Ja, ik herken jou ook maar kan je niet plaatsen.”
ik zeg: “15 maand geleden is mijn zoontje hier geboren maar hij was al gestorven”. Ze trekt haar ogen open en zegt: "Stan!". Waarop ik echt tranen in mijn ogen kreeg en ze bijna niet kon inhouden. Ze vraagt hoe het met me is en informeert waarvoor ik kom. Ik vertel.
Dan even wachten terwijl ze materiaal voor bloedafname klaarzet, ik kijk rond. Voor mij een bevallingstafel, naast mij echo-apparaat waar “STAN II” op stond... een merk of zo?
Herinner me vaag dat ik dit ooit al eens tegenkwam bij opzoekingswerk rond “de oorzaak”. Ik denk dat het een monitor was die zo noemde. Even “hm” dus en nog meer tranen in de ogen.
Ik vertelde haar ook hoe moeilijk ik het had daar te komen voor “dit”.
Ze vroeg ook meteen of ik het was die ze gisteren ook aan de lijn had en ik zei "ja". Ik zei haar ook dat ik toen even in de war was bij het horen van haar naam en dat ik iets meer wou
zeggen maar dan niet kon omdat het me zo onverwacht overviel.
Na de bloedafname vroeg ik bij buitengaan van (arbeids)kamertje: ik zou je graag nog iets vragen maar het zal mss vreemd klinken. Ze bleef staan en keek me weer zo aan, zelf ook wat met “glanzende” ogen.
Ik vroeg: “Zou kamer 18 bezet zijn nu? Ik zou er zo graag al heel lang nog eens binnengaan“ Ze gaat het navragen in verpleegpost en als iemand van de collega's vroeg "waarom" hoorde ik haar zeggen, “dat vertel ik je mss achteraf wel”. ik werd beschaamd en stelde me vlug al beetje richting gang.
Het kamertje was vrij! Ik was zo blij en de tranen begonnen te rollen terwijl we er samen naar toe stapten. Ze vroeg of ik alleen wou binnen gaan of niet. ik zei: “eventjes wel”.
ze liet me er eventjes alleen en kwam dan zelf binnen. Nog een tijdje gebabbeld over Stan en ze vroeg of hij begraven was of gecremeerd en vroeg hoe zijn grafje er uit zag. Ik wou bijna mijn foto's tonen die ik steeds bij me heb, maar deed het niet. ik zei haar wel dat ik haar nooit zal vergeten en dat ik zo dankbaar was om alles wat zij en de anderen voor ons deden toen.
Het voelde zo goed! En ondanks al die tranen voelde ik me zo opgelucht.
De kamer leek niet "van ons". Dat is het ook niet meer. Het zag er ook zo niet uit met dat kinderbedje erin en maar 1 groot bed ipv 2.
Dat voelde ook goed, mss was het dat wel wat ik wou, niet die herkenning van “ons kamer” maar van “ze is niet van “ons”, het is gewoon “een kamer”.

Hilde was zo super toen ze op mijn zeker wel 2 x bijna verontschuldigen voor die vraag antwoordde: “je mag dit vragen en altijd bellen, dit hoort bij het afscheid nemen.”
Ik vond dit schitterend. Ik voelde me er weer zo op mijn gemak, en het echt zo goed, dat ik echt het goede deed, wat ik al zo lang wou.

Ze zei dan: “ik werk tot 18h en ik (met de nadruk op “ik”) zal jou terugbellen voor resultaat om 17h, indien niet bel jij mij om 17h30.
Ik belde om 17h30, er werd gezocht naar Hilde want haar collega zei me: zij wou dit verder voor je afhandelen. Mh!
Na zoeken en roepen (kon ik horen door de telefoon) kwam ze eindelijk en zei dat de resultaten er al waren van 17h15 maar dat gynae was gaan winkelen en ging me bellen als ze thuis kwam…wachten dus…!

Dan rond 18h telefoon dat ik morgen terug “mag” gaan... maar dat resultaten al goed waren, dat het zeker goed zal zijn!
Dus dubbel blij: goede results ondanks extra bloedafname morgen, maar ook blij Hilde wslk morgen nog es te zien!

Wat een dag wat een dag: heel de tijd flitsgedachten v begrafenis en MM door elkaar. Maar ben zo blij met het verloop van deze namiddag!

Maandag 16 maart 2009

Kleine man,

Om even verder te gaan op voorafgaande schrijfsels: Vrijdag had mama bloedafname 1, op vrijdag de 13^e…voorspelde niet veel goeds en idd: ik moest zaterdag en zondag opnieuw gaan!

Vandaag maandag 16 maart nogal zenuwachtig naar het werk vertrokken ifv CPR-opleiding in de voormiddag. Als ik in de auto stapte was het “Why does my heart feel so bad” van Moby op de radio. Hm…maar dan zag ik de maan, de mist en de opkomende zon en dat maakte me beetje rustig. Even tot bij jou nog wat extra rust opdoen en foto van de opkomende zon getrokken vanuit jouw standpunt! Jij kijkt er recht op uit nu!

Tussen alle huizen en bomen door probeerde ik de hele weg naar Landegem de zon te zien!

… Dan vlug terug naar de leefgroep want moest naar CPR. Ik zag dit écht niet zitten en zei dit stuntelig aan een collega toen die net op dat moment onverwacht de leefgroep binnenkwam.

CPR viel dan redelijk mee. ½ theorie gevolgd maar vanaf het deel “kinderen <8jaar” style=""> Eens in de leefgroep even op adem komen en dan stond X er plots met foto’s. Achteraf keek ik in de spiegel en zag mijn rode ogen en wangen…

Dinsdag 17 maart,

Vandaag kreeg je van oma een mooi e lente-kaars en van mijn meter een theelichtje en een tekst en je kreeg ook bloemetjes vandaag: narcisjes! Echt lente dus!

Ik ben ook al bezig met een nieuw idee om je rekje wat op te fleuren ! hopelijk kan ik het weldra uitvoeren ook!

Woensdag 18 maart 2009

Lieve Stan

Zalig opstaan al aantal dagen met een stralende zon! Het doet echt veel die zonne-energie! En maar goed ook nu want we kunnen die afleiding meer dan gebruiken! Het voelt echt weer “bewust gedachten verzetten” om de dag rond te komen en dat voelt niet zo goed. Gelukkig veel om handen op het werk, dus weinig tijd om te blijven stil staan. En toch… overal linken, soms groot, soms klein. Een meisje die me vraagt of ik al een kindje heb, na mijn ja-antwoord wil ze weten waar mijn kindje is. In de opvang? Bij oma? Bij opa? Neen… en ik vraag haar of ik het haar na de maaltijd mag vertellen. Zo kwam ze nadien het verschuldigde antwoord vragen. Ze schrok precies wel want dat verwacht je natuurlijk niet. Als ik dan daarna bij de leerkracht ging om het te zeggen, bleek ook die leerkracht het nog niet te weten. Dit leidt tot zeer vervelende situaties voor mij persoonlijk…blijft wel hangen zoiets. Vandaag dan kleine link bij aanzetten van de radio ging het net over theater “Stan” dat 6 jaar bestaat en vanalles organiseert. Toeval.

Bij verlaten van de leefgroep deze avond viel mij direct op dat het een heldere hemel was met zoveel stralende sterren. Dit vind ik super en doet me innerlijk stralen!

Ik hoop dat het nu efkes zo een mooi weertje blijft want ik voel dat ik die buitenlucht kan gebruiken om gedachten te verzetten!

…

… op dat moment, na het telefoontje wou ik echt naar huis! Ik kon niet meer maar ben toch gebleven. En achteraf vraag ik me steeds af: waarom?

Echt weer afwachten vol angst!
als een mini-kans ons bereikt in de dingen die we totaal niet willen, moet dat ook lukken in omgekeerde richting.
of is dit te optimistisch?

wil gelijk vanalles vertellen maar hoofd is te chaotisch.

Maandag 23 maart

16 maand ben je vandaag.

Vrijdag gingen we normaal deelnemen aan een quiz, afgebeld want zagen het beide niet zitten, beide op van het vele denken, beide op van het slechte nieuws dat we deze week kregen.

En wat met het paasweekend?? Goh, blijft moeilijk want bloedafnames vallen net dan….eerst afwachten …

En nu iets leuks:

Papa heeft contact genomen met iemand uit Nederland waar ze zeer mooie urnen, naamplaatjes,… ed maken. Zeer mooi dus wij informeerden daar voor je naamplaatje. Ze vroeg hoe je grafje er zou uit zien dus…kwamen we gisteren met Giraf helemaal tot bij jou! Echt leuk was dat! Echt mooi! Het is gewoon schitterend! Wslk gaan we giraf nu ook zodanig zetten dat hij met zijn kop in de richting van de andere kindje kijkt en zo kunnen we hem ook makkelijker bevestigen. Papa had gisterenavond zelfs al een idee! Het zal zo super zijn eens Giraf voor echt bij jou kan zijn! Hij is zo mooi! En hopelijk blijft hij lang!