Opname

Dag Stan,

Hier is mama alweer. Vreemd…neen je verjaardag komt er alweer aan he jongen. En nog meer dan anders tel ik iedere week af, onbewust, omdat je verjaardag maar een klein weekje verwijdert is van de uitgerekende datum van je kleine broer of zus. Daar ben ik vannacht opgekomen, toen ik vanaf 2h wakker lag in bed, in Maria Middelares. Mama werd maandag opgenomen. Ik was ziek en had dringend extra hydratatie nodig. Zo ben ik in het ziekenhuis op de afdeling materniteit gaan aansterken. Ik voelde deze nacht dat het geen dag langer moest duren. Om 2h werd ik wakker gemaakt door het alarm van de baxter, en was klaarwakker omdat er pas na 35 min iemand kwam. Het is er momenteel heel druk, alle kamers zijn bezet. Ik lag dus wakker en er kwamen (te) veel herinneringen aan de periode met jou daar naar boven: het lege bedje op de kamer, het geluid van de wieletjes van baby-bedjes in de gang (zo kwam jij iedere dag naar ons toe), iemand die “Hilde” roept (de vroedvrouw die jou hielp geboren worden), het horen wenen van pasgeboren baby’s midden in de nacht zonder dat je er zelf eentje naast je hebt, en zoveel meer. De vraag waarom, en het besef dat dat geen zin heeft die vraag te stellen. Gelukkig hebben we een schat van een gynaecologe en kon ik haar deze morgen via via toch even over jou hebben. Ik zei dat ik er wel mee bezig ben dat jij verjaart in de periode dat ik moet bevallen, dat ik dan niet in het ziekenhuis wil zijn, of mss juist wel, dat het een heel dubbel gevoel zal geven heel die periode en dat dat niet gemakkelijk is. 
Wat zou ik graag met haar eens voluit over jou willen praten, zij die jou ook heeft gekend, zij die erbij was en alles met ons meemaakte, deelde,... maar dat doe je niet zomaar eens op 20 min consultatie. Wat zou ik graag met haar jouw foto's eens doornemen, dat kan ik alleen met papa en graag ook eens met haar. Maar of dat ooit zal kunnen weet ik niet. De tijd zal het mss uitwijzen?
Maar kijk, we zijn weer thuis en ik hoop pas over ten vroegste 2 maand terug te keren om je kleine broertje of zusje te verwelkomen. Hij/zij heeft trouwens geen last gehad van mama haar ziek-zijn. In tegendeel, deze morgen aan de monitor stampte hij-zij er lustig op los, wat voor voor veel pieken zorgde op de uitprint. Ik heb er ook een filmpje van zo kan papa thuis ook eens meeluisteren naar het hartje en kan mama nog eens herbeluisteren. Mama heeft er wel ook deugd van gehad om daar even te zijn: de verplichte rust en begeleiding in eten/drinken en medicatie,… thuis zou ik niet zo kunnen aansterken zijn. Ook de dagelijkse monitor vond ik steeds zo’n leuk half uurtje. Dan hoorde ik het hartje kloppen en hoorde dat het goed was. Toen de vroedvrouw het geluid wat stiller wou zetten zei ik meteen dat dat niet hoefde dat ik hem/haar goed wou kunnen horen.

Verder alles goed. Ben gaat maandag voor het eerst naar school! Spannend!

Mama heeft zich in de kliniek wat bezig gehouden met het testen van het fototoestel in haar GSM, kijk maar.

Hele dikke knuffel!

Mama

PS: ik kom thuis en lees een bericht van iemand die ook deze week bevallen is van ene Cis. Toevallig las ik die naam op een kaartje in de gang en het blijkt haar te zijn! Ook mama van eens sterretje met nu een kindje dat er anders niet geweest zou zijn, zoals jouw toekomstig broertje/zusje….

 Baxtertje

 "Mooi" ( katholiek) zicht

 Stampjes registreren...

 ... aan de monitor

 Mijn verblijfje, nogal wat anders dan in de oude materniteit he waar jij geboren bent!

 Lectuur

 En nog een zakje

 Jij was ook mee

 Sterretje in mijn water

 bedje voor toekomstig broertje-zusje

 Ben amuseert zich op bezoek bij mama

 Bijna volle maan, zoals toen jij geboren werd, 1 dag voor volle maan

Soms...

Soms is het daar weer: dat gevoel dat alles je overvalt, alles samen komt of het besef dat je weer aan het opstapelen bent en of je de juiste keuzes hebt gemaakt. Dan plots kan één iets alles naar boven laten komen en moet je toegeven dat alles toch niet altijd zo goed gaat als je zelf altijd zegt. Het doet je beseffen dat je toch nog iedere dag een stuk doet alsof, vanuit een verlangen dat alles écht goed gaat, dat je écht wil genieten en je verdriet loslaten. Nu 27 weekjes zwanger, pas echt gaan genieten na 20 weken omdat er lang geen beweging voelbaar was wegens voorliggende moederkoek. Spanning tot de 24 weken, want die grens wou ik echt bereiken: de grens van levensvatbaarheid, de grens waarop de wet bepaald dat je kind een kind mag zijn, een naam krijgen, begraven worden indien het fout loopt,… Nu 27 weekjes, de 34 weken komen dichterbij. Weer een grens waar ik over moet, de grens van Stan tussen leven en dood. En wat dan: niet willen bevallen op 1 november, niet willen bevallen na 18 november, om op 23 november zeker thuis te kunnen zijn. De vraag of we de maand november om te bevallen toch niet beter gemeden hadden. Maken we het onszelf zo niet extra moeilijk? Maar het zal ook wel weer lukken, op ons manier.
En zo verlopen 9 maanden toch net iets minder ontspannen dan gedacht. Dan nog opletten dat ik niks voorheb met mijn ontstoken schouder want ie kan nu niet geopereerd worde, hopen dat ik geen toxo-infectie krijg aan mijn oog, opletten dat ik me niet forceer ifv bekkeninstabiliteit,… Ook al gebeurt dit alles meer onbewust, ik ben er toch mee bezig. Woensdag terug op controle, alles voelt goed, ik ben er gerust in…denk ik.
Over 2 weekjes start Ben dan op school. Ook wel een beetje spannend. Hij is een gemakkelijk kind dus verwacht niet echt problemen, toch is het allemaal zo nieuw voor hem, en hoop dat hij iedere dag zo enthousiast gaat vertrekken als hij nu naar de kinderopvang gaat. Hij is alleszins al goed voorbereid, ziet het volledig zitten en is ook meer open gebloeid de laatste maand wat me ook een meer gerust gevoel geeft.
Ondertussen Stan, kan ik ook niet meer zo goed zelf voor je plekje zorgen omdat ik toch moet opletten met harde buiken. Ook deze winter zal ik weer minder kunnen langskomen denk ik als kleine broer of zus er is. Maar dat zien we dan wel. In ieder geval zullen we er altijd voor je zijn!
Dikke zoen,
mama