10-12-2012

Dag Lieve Stan,

We zijn weer een hele poos verder ondertussen sinds mijn laatste bericht. Je broertje Stef is ondertussen geboren en ja hij is lekker heel lang in mama's gebleven tot 39 weken en drie dagen. Dan kon het plots niet snel genoeg gaan en is hij op 1.2.3 geboren! het is weer een prachtig kereltje en ook al vonden mama en papa eerst dat hij een ander snoetje had, we zien meer en meer dat hij zo ontzettend veel op jou en Ben lijkt!
Stef is dus de 14e geboren, ongeveer een weekje voor jouw 5e verjaardag. Een verjaardag die voor het eerst sinds ton terug op een vrijdag viel. Wat heeft mama het moeilijk gehad... eerst nog bekomen van de periode in de materniteit. Het verblijf is daar fantastisch, de vroedvrouwen en personeel zo behulpzaam, vriendelijk, niets is hen te veel. Het naar huis gaan is sowieso een speciaal moment en nu in deze periode nog extra. Er waren veel traantjes bij... dan jouw verjaardag kort erop. Wat een mixmax aan emoties heel de tijd. Zo blij met kleine Stef, zo'n verdriet nog steeds om jou en je sterk houden voor Ben. Benieuwd hoe het de komende jaren zal zijn nu je broertjes verjaardag ook in november valt.
Op je verjaardag zijn mama, papa en Stef even tot bij jou geweest. In al de drukte waren we de helft vergeten, o.a. je plantjes! Maar papa en Ben zijn die nog komen nabrengen. Met Stef erbij was er amper tijd om even echt stil te staan bij jou, maar ieder rustig moment kwamen steeds weer die tranen. Echt niet makkelijk... Mama is die dag ook naar de materniteit teruggegaan. Het past amper in de planning van die dag maar het gevoel dat dit moést gebeuren was zo groot dat het toch lukte. Er was niemand die ik "kende" maar de hoofdverpleegkundige maakte wat tijd voor me vrij. ik had een klein boekje gemaakt met teksten vanop de blog. Kleine fragmenten, enkele foto's... De gedachte dat het daar gelezen wordt door wie wil, doet goed, ook al weet ik dat ik nooit een antwoord krijg, dat hoeft ook niet.
Nu is het nog aftellen naar de laatste controle bij de gynaecologe. Uiteindelijk heb je wel een band die maanden van de zwangerschap. Eens de bevalling er is, is het voorbij. Ook daar moet ik enorm aan wennen. Weer een stapje in het afscheid nemen in wat mij nog bond met jou? Ik denk het wel, ik  ben het zeker zo voelt het toch enorm... want ons gezin is nu "compleet", of toch niet... wie weet...
Kleine Stef is ondertussen beetje ziekjes maar ik hoop dat het snel beter is want we waren er vroeg bij. Hij heeft het RSV-virus te pakken en moet nu 14 dagen aan een monitor ifv verhoogd risico op slaap-apneu...pff ga blij zijn als "da bakske" weer de deur uit mag. Ik wil die extr ongerustheid niet en wil er ook niet afhankelijk van worden...
Ben heeft ondertussen ook weer zijn draai gevonden thuis want hij had het toch wat lastig met de komst van je broertje. Binnenkort, na de feestdagen vooral, hoop ik dat we allemaal weer wat rust vinden. Dat het maar snel 2013 is! Een nieuw jaar, een nieuw begin!

Dag grote vriend,
dikke knuffel,
mama mist je zo ontzettend!!
X

Dag kleine vriend,
hier ben ik weer. Bijna terug in het ziekenhuis, maar gelukkig niet. Mama heeft al veel last van "harde buiken" (= niet pijnlijke oefenweeën) en ging donderdag eens extra op controle. De monitor bevestigde mijn vermoeden: mijn baarmoeder wordt constant geprikkeld waardoor ik dag in dag uit spanning voel in de onderbuik en dikwijls harde buiken krijg bij beweging. Bukken, op mij hurkje zitten,... het gaat allemaal niet meer. Platte rust is het verdict, net als bij jou en je broer Ben! Nu "slechts" 4 weekjes, dan ben ik 36,5 week en moet kleine broer/zus niet meer in de couveuse. Toch wil ik het wat langer volhouden, tot minstens 37-38 weken. Het zal af te wachten zijn hoe mijn lichaam reageert eens de medicatie stopt. Bij Ben heeft het dan nog meer dan een week geduurd. We zien wel, rusten is de boodschap! En omdat ik alles goed kan regelen voor de opvang van Ben moest ik niet naar het ziekenhuis! Oef!
Nog eventjes volhouden dus!

Zondag ben ik dus 34 weekjes... je kleine broer/zus is dan even oud als jij geworden bent. Voelt altijd een beetje raar, ook al weet ik dat ik me daar niet onrustig over moet voelen. vanaf dan begint weer de periode van alles wat we met jou niet meer mochten meemaken... Maar het is uiteraard beter zo. Ik wil broertje/zusje zo lang mogelijk heel dicht bij me houden, zodat we zonder zorgen weer kunnen starten met zo'n ieniemini mensje erbij!

Ik vraag dan nog eens aan papa om bij jou nog eens te komen snoeien en indien nodig wat nieuwe plantjes/bloemetjes te zetten. Heb geen flauw idee hoe je plekje er nu uitziet, maar het komt in orde, daar ben ik gerust in.
Hele dikke knuffel!
x

Opname

Dag Stan,

Hier is mama alweer. Vreemd…neen je verjaardag komt er alweer aan he jongen. En nog meer dan anders tel ik iedere week af, onbewust, omdat je verjaardag maar een klein weekje verwijdert is van de uitgerekende datum van je kleine broer of zus. Daar ben ik vannacht opgekomen, toen ik vanaf 2h wakker lag in bed, in Maria Middelares. Mama werd maandag opgenomen. Ik was ziek en had dringend extra hydratatie nodig. Zo ben ik in het ziekenhuis op de afdeling materniteit gaan aansterken. Ik voelde deze nacht dat het geen dag langer moest duren. Om 2h werd ik wakker gemaakt door het alarm van de baxter, en was klaarwakker omdat er pas na 35 min iemand kwam. Het is er momenteel heel druk, alle kamers zijn bezet. Ik lag dus wakker en er kwamen (te) veel herinneringen aan de periode met jou daar naar boven: het lege bedje op de kamer, het geluid van de wieletjes van baby-bedjes in de gang (zo kwam jij iedere dag naar ons toe), iemand die “Hilde” roept (de vroedvrouw die jou hielp geboren worden), het horen wenen van pasgeboren baby’s midden in de nacht zonder dat je er zelf eentje naast je hebt, en zoveel meer. De vraag waarom, en het besef dat dat geen zin heeft die vraag te stellen. Gelukkig hebben we een schat van een gynaecologe en kon ik haar deze morgen via via toch even over jou hebben. Ik zei dat ik er wel mee bezig ben dat jij verjaart in de periode dat ik moet bevallen, dat ik dan niet in het ziekenhuis wil zijn, of mss juist wel, dat het een heel dubbel gevoel zal geven heel die periode en dat dat niet gemakkelijk is. 
Wat zou ik graag met haar eens voluit over jou willen praten, zij die jou ook heeft gekend, zij die erbij was en alles met ons meemaakte, deelde,... maar dat doe je niet zomaar eens op 20 min consultatie. Wat zou ik graag met haar jouw foto's eens doornemen, dat kan ik alleen met papa en graag ook eens met haar. Maar of dat ooit zal kunnen weet ik niet. De tijd zal het mss uitwijzen?
Maar kijk, we zijn weer thuis en ik hoop pas over ten vroegste 2 maand terug te keren om je kleine broertje of zusje te verwelkomen. Hij/zij heeft trouwens geen last gehad van mama haar ziek-zijn. In tegendeel, deze morgen aan de monitor stampte hij-zij er lustig op los, wat voor voor veel pieken zorgde op de uitprint. Ik heb er ook een filmpje van zo kan papa thuis ook eens meeluisteren naar het hartje en kan mama nog eens herbeluisteren. Mama heeft er wel ook deugd van gehad om daar even te zijn: de verplichte rust en begeleiding in eten/drinken en medicatie,… thuis zou ik niet zo kunnen aansterken zijn. Ook de dagelijkse monitor vond ik steeds zo’n leuk half uurtje. Dan hoorde ik het hartje kloppen en hoorde dat het goed was. Toen de vroedvrouw het geluid wat stiller wou zetten zei ik meteen dat dat niet hoefde dat ik hem/haar goed wou kunnen horen.

Verder alles goed. Ben gaat maandag voor het eerst naar school! Spannend!

Mama heeft zich in de kliniek wat bezig gehouden met het testen van het fototoestel in haar GSM, kijk maar.

Hele dikke knuffel!

Mama

PS: ik kom thuis en lees een bericht van iemand die ook deze week bevallen is van ene Cis. Toevallig las ik die naam op een kaartje in de gang en het blijkt haar te zijn! Ook mama van eens sterretje met nu een kindje dat er anders niet geweest zou zijn, zoals jouw toekomstig broertje/zusje….

 Baxtertje

 "Mooi" ( katholiek) zicht

 Stampjes registreren...

 ... aan de monitor

 Mijn verblijfje, nogal wat anders dan in de oude materniteit he waar jij geboren bent!

 Lectuur

 En nog een zakje

 Jij was ook mee

 Sterretje in mijn water

 bedje voor toekomstig broertje-zusje

 Ben amuseert zich op bezoek bij mama

 Bijna volle maan, zoals toen jij geboren werd, 1 dag voor volle maan

Soms...

Soms is het daar weer: dat gevoel dat alles je overvalt, alles samen komt of het besef dat je weer aan het opstapelen bent en of je de juiste keuzes hebt gemaakt. Dan plots kan één iets alles naar boven laten komen en moet je toegeven dat alles toch niet altijd zo goed gaat als je zelf altijd zegt. Het doet je beseffen dat je toch nog iedere dag een stuk doet alsof, vanuit een verlangen dat alles écht goed gaat, dat je écht wil genieten en je verdriet loslaten. Nu 27 weekjes zwanger, pas echt gaan genieten na 20 weken omdat er lang geen beweging voelbaar was wegens voorliggende moederkoek. Spanning tot de 24 weken, want die grens wou ik echt bereiken: de grens van levensvatbaarheid, de grens waarop de wet bepaald dat je kind een kind mag zijn, een naam krijgen, begraven worden indien het fout loopt,… Nu 27 weekjes, de 34 weken komen dichterbij. Weer een grens waar ik over moet, de grens van Stan tussen leven en dood. En wat dan: niet willen bevallen op 1 november, niet willen bevallen na 18 november, om op 23 november zeker thuis te kunnen zijn. De vraag of we de maand november om te bevallen toch niet beter gemeden hadden. Maken we het onszelf zo niet extra moeilijk? Maar het zal ook wel weer lukken, op ons manier.
En zo verlopen 9 maanden toch net iets minder ontspannen dan gedacht. Dan nog opletten dat ik niks voorheb met mijn ontstoken schouder want ie kan nu niet geopereerd worde, hopen dat ik geen toxo-infectie krijg aan mijn oog, opletten dat ik me niet forceer ifv bekkeninstabiliteit,… Ook al gebeurt dit alles meer onbewust, ik ben er toch mee bezig. Woensdag terug op controle, alles voelt goed, ik ben er gerust in…denk ik.
Over 2 weekjes start Ben dan op school. Ook wel een beetje spannend. Hij is een gemakkelijk kind dus verwacht niet echt problemen, toch is het allemaal zo nieuw voor hem, en hoop dat hij iedere dag zo enthousiast gaat vertrekken als hij nu naar de kinderopvang gaat. Hij is alleszins al goed voorbereid, ziet het volledig zitten en is ook meer open gebloeid de laatste maand wat me ook een meer gerust gevoel geeft.
Ondertussen Stan, kan ik ook niet meer zo goed zelf voor je plekje zorgen omdat ik toch moet opletten met harde buiken. Ook deze winter zal ik weer minder kunnen langskomen denk ik als kleine broer of zus er is. Maar dat zien we dan wel. In ieder geval zullen we er altijd voor je zijn!
Dikke zoen,
mama

11.01.2012

Dag Stan,

Een nieuw jaar is weer begonnen. Steeds een moment waarop je weer eens achterom kijkt. hoe was 2011? Bovenal genoten van Ben die zo snel veranderd en steeds wat groter wordt, anderzijds een jaar met ups en downs, want ik denk dat ik het al eens schreef dat hoe groter Ben wordt, hoe meer ik geconfronteerd word met wat we voor jou niet kunnen doen. Ik kan er niet aan doen, het voelt het voelt gewoon zo. Net daardoor geniet ik iedere dag dubbel en dik van wat Ben zegt, doet, hoe hij kijkt, lacht,... echt niks wil ik missen, maar het doet ondertussen ook zo pijn...
We zitten weer in een heuse babyboom-periode. Enerzijds ook heel leuk, anderzijds ben ik toch steeds bezorgd. Ik wens wat wij met jou meemaakten echt niemand toe, dat maakt ook dat ik echt altijd heel erg blij ben te horen dat een kindje gezond en wel ter wereld kwam.
Het zal steeds een heel dubbel gevoel blijven geven denk ik, steeds met jou in mijn achterhoofd. Zoals ook ieder bezoek bij de gynaecoloog zo dubbel is. Steeds heel blij haar terug te zien: zij die jou als enige zo goed gekend heeft als wij. Maar tegelijk ook zij die als enige samen met Hilde de vroedvrouw erbij was als jij geboren werd. Morgen...
Nu ik na 6 maand thuis met mijn schouder, terug beginnen werken ben, zal ik weer iets minder naar jou kunnen komen. Ongelooflijk hoe ik zo snel herval in het bijna dagelijks bij je langs komen als ik thuis ben. Daaraan merk ik wel dat die behoefte er nog steeds is, maar om praktische redenen lukt dit niet altijd. Toch zal ik steeds zoveel mogelijk bij je blijven komen. Soms is het maar heel even, maar het voelt zo goed, je hoort er bij, iedere dag, ieder moment... Kleine dingen laten me dit extra voelen, zoals de kaarsjes bij jou die op oudejaarsnacht en kerstnacht bij jou bleven branden, terwijl gingen "feesten".
Ik kijk al uit naar het moment dat de eerste bloembollen bij je tevoorschijn komen! Wat meer licht en zon. ook al mogen we niet klagen. En uiteindelijk maakt dat allemaal niet uit, want jij weet dat wij je zo graag zien en er steeds zullen zijn welk weer of seizoen het ook is. !
Heel dikke zoen, mis je zo...