Een beetje kerstsfeer…
zaterdag 20 december 2008
5 december 2008
Tijd voor enkele nieuwe frisse plantjes!
Ja, het wordt weer winter…veel kleur kan je niet vinden tussen de buitenplantjes in tuincentra...
Maar des te groot is de uitdaging om een frisse look te proberen te voorschijn toveren!
maandag 24 november 2008
12de maand
Lieve jongen,
Een lange nacht...we waren ook pas om 6h thuis na Stuntnacht, dus 5h nieuw uur. De tijd vloog voorbij!
We kwamen toe op de fuif en voelde me zo onwennig. Vreemd hoe snel je er "uit" bent. We kwamen niet onmiddellijk veel mensen tegen die we kenden maar alvast één persoon waarvan ik hoopte ze te zien. Gebabbel over van alles en nog wat. Ondertussen kwamen heel wat bekende gezichten toe en voelde ik me al rap terug vertrouwd.
Op een gegeven moment begon x over jouw giraf! Hoe lang we dan gebabbeld hebben weet ik niet meer goed, maar alleszins lang want toen ik even op mijn gsm keek
was het al bijna 2h! Maar deed zo deugd. Ik durfde er niet over beginnen omdat ik twijfelde: is dit hier wel het moment?Ik was blij dat zij begon. Toen ze zelf zei: het doet zo deugd eens te kunnen babbelen met iemand die het écht begrijpt, wist ik echt dat het goed was. Nooit gedacht dat deze fuif ooit zo zou passeren. Dansen? Nee, dat lukte niet. Niet nu, in deze periode van het jaar en na alles wat er al gebeurd is. Maar heb wel genoten van de muziek.
Ze vertelde ook heel veel over hoe ze haar voelde tijdens de tweede zwangerschap en nu nadien. Gaf me even hm-gevoel maar ergens weet ik ook dat het nooit meer zo onbezorgd en ontspannen zal zijn als bij Stan. Dat ook daarna niet alles zomaar "over" zal zijn, en dat de momenten waarop het wel goed gaat dan extra-mh-zijn.
Veel mensen terug gezien en gelukkig, niet té veel vragen gekregen, enkel 10-tallen keren: hoe is het nog met jullie? waarop wij steeds antwoorden "goed" en x af en toe stilletjes toevoegde als ze weg waren "naargelang de omstandigheden..." en dan knipoogden we even naar elkaar. Grappig, en maakte die "hoe is het -vraag" minder grgrgrgr...
Kleine jongen,
Vandaag was papa thuis. Ik vroeg of we samen je grafje eens wilden veranderen. Met je verjaardag in aantocht en Allerheiligen, willen we wat plaats maken om nieuwe dingen bij je te zetten. En zo gezegd zo gedaan. Die mooie zonnebloemetjes deden we weg want die bloeien niet mooi meer nu de zon niet meer zo lang en fel schijnt. We zetten wat extra klim-op tegen het rekje zodat dat al wat groener ziet.
We maakten plaats voor andere dingen. Nu ziet het er wat kaler uit maar daar komt snel verandering in!
Dikke zoen, mama en papa
Lieve jongen,
Het is niet te doen op het kerkhof momenteel. Het lijkt er wel een markt. Iedereen komt toe met potten chrysanten en slaan een babbeltje met iedereen. Het is er één en al over en weer geloop. Geen enkele periode in het jaar heb ik het al zo druk en kleurrijk geweten op het kerkhof. Vreemd hoe mensen met Allerheiligen plots zoveel moeite kunnen doen voor de graven: kuisen, schrobben, bloemen planten,…en de rest van het jaar… kaal en verkommerd. Niet overal maar toch bij velen. Kan me niet inbeelden dat wij dit ook ooit zullen doen…nog steeds komen we iedere dag. Wat is die moeite in vergelijking met de tijd die je met je kind doorbrengt als het echt bij je is…
Vandaag is het een jaar geleden dat de gynaecoloog voor het eerst de hartritmestoornis hoorde. Vanaf dan begon het allemaal, ook al is dit nooit als oorzaak bekend gemaakt. De onderzoeken bij specialist en in UZ… daarna je geboorte...nog een 3-tal weken en je bent jarig. Vorig jaar op dit moment nog allemaal zo mooi…
Gisteren kreeg je van L. een mooi lichtje. Een deeltje zelf gemaakt, echt super. Nu hebben mama en papa steeds een lichtje als we in het donker bij jou komen. Het staat nu nog thuis, maar het komt bij jou op je verjaardag!
Morgen ga ik met oma een bloemstukje afhalen voor 1 november. Ben benieuwd, zal zeker heel mooi zijn!
Deze week kreeg je ook een bloempotje van een tante van mama, zoals ook een grote steen met een mooie tekst van mijn doopmeter. Amai, al dat bezoek bij jou de laatste tijd… vindt mama wel goed hoor! Zoveel momentjes dat je niet alleen was. Maar dat ben je eigenlijk nooit met Rafje bij je.
Heb vandaag al de kalenders al op november gezet. Ik dacht achteraf: waarom heb ik dat nu al gedaan, het is nog 2 dagen oktober. Alsof de tijd daardoor rapper vooruit zal gaan…
Opstaan: grijze lucht. Mama gaat op stap met oma en maakt zich klaar, eerst de brievenbus legen: rekening van UZ? Op mijn naam? Vlug openmaken!: een rekening nog van jouw hartonderzoekje… pfff voel me kwaad worden en denk: “onnozelaars moeten jullie daar nu nog mee afkomen???” Kwestie van weer eens zwart op wit met de neus op de feiten gedrukt te worden…!!
grgrg!!
Vlug klaarmaken want moet op tijd bij oma zijn. We gaan samen naar een beurs maar eerst om bloemetjes voor jou. Dit maakt me wat zenuwachtig…een bloemstuk afhalen voor jou...net als toen… voel me even weer als toen… hm….
We halen het bloemstuk af: heel fris met witte rozen en ranonkels. Oma en ik zetten het samen bij jou. Papa en mama maakten al plaats. Oma heeft er ook opnieuw een tekstje bij. Zo mooi. Ik zie bij jou een klein bloemstukje staan waar ik net in de winkel ook naar keek en tegen oma zei dat ik dat ook nog wel mooi vond voor bij jou…en nu staat dat hier plots. Ik kijk maar geen kaartje. Van een onbekende…vind dat altijd jammer want wil altijd wel even bedanken…maar goed.
Ik trek vlug een foto van de nieuwe bloemetjes want in dit weer zijn ze soms zo snel verwelkt. Gelukkig regent het niet en vriest het nog niet iedere dag.
Er was veel volk op het dorp: allemaal mensen op het kerkhof en plots heel veel kleur. Papa zei vanavond: het heeft wel iets. Ik zei: ja, maar jammer dat dit maar 1x per jaar “kan”. De geur van bleekwater over heel het kerkhof want ja, nu plots moet een graf mooi zijn en na en jaar is dat natuurlijk schrobben! Goh, ik mag er mij niet druk in maken..wie weet over x-aantal jaar…maar kan me nu niet inbeelden dat wij ook zo zullen zijn dan….maar goed deed wel deugd dat een kindje die 2de in de rij ligt en gestorven is in 1992 nu plots ook een kruisje en vooral een naam (!) kreeg! Toen jij er pas was Stan, had ze niets. Nu een kruis met naam, een afgeboord grafje en zelfs een bloempje! Super! Alsof ze er in mijn beleving nu ook bij hoort. Maar vooral die naam! Niet meer gewoon “dat lege plekje waar ook een kindje ligt”.
Samen met oma naar de beurs dan. De bloemetjes bij jou deden me terug glimlachen en gaven me terug een goed gevoel. op de beurs voelde hoe ik meer en meer ontspande…oef!
Toen ik dan ’s avonds thuiskwam hadden papa en ik het over je nieuwe bloemetjes. Hij zei dat er zo’n mooi bloemstuk bij was. Dat derde? Het waren er twee deze morgen. Weet je van wie het is vroeg papa? Van Katrien en An! Mijn collega’s! was totaal verast en wou het meten zien ook al was het al donker. Wij terug in de auto naar jou want de dreven zijn nu zo donker…. En ja het is een prachtig stuk! Mama trok al enkele foto’s in het donker, maar morgen doe ik het opnieuw!
Wat een dag…
Heb ik al verteld dat ik onlangs “ontdekte” dat “giraf” en “graf” slechts 1 letter verschillen…ontdekte dit onlangs doordat ik het fout las….hm….
Morgen 1 november…pfff we proberen er een “gewone” dag van te maken…
Lieve vriend, ik begin je weer extra te missen…de maand november start morgen…pfff hoop dat het wat gaat lukken de komende weken…
Lieve Stan, de dagen worden als maar donkerder en vooral kouder. De winterjas is uit de kast gehaald, het wordt winter.
De blaadjes op je grafje beginnen iets te minderen maar bedekken je nog dagelijks.
Vorig weekend was 1 november. De dag waarop iedereen plots naar het kerkhof gaat. Ik vond dit echt hatelijk. Nog nooit zoveel bloemen op het kerkhof, nog nooit zoveel volk,…het leek wel een bloemenmarkt. Een ontmoetingsplaats,… ik vond het verschrikkelijk dit weekend. En nu staan ze daar die bloemen, niemand die er nog naar omkijkt, ze verdorren en wachten tot de mensen van het onderhoud ze uiteindelijk wegnemen omdat niemand er meer naar omkijkt,…want het is weer een jaar wachten voor er iemand naar de graven komt… en toch ook blij om te zien dat graven die al lang vergeten leken toch nog niet echt vergeten zijn… ook bij de kindjes rondom jou Stan, heel veel bloemen en opgekuiste zerkjes. Ik weet niet of ik het je al vertelde: je kreeg een klein bloempotje van oma en opa Ouwegem, een hartenbloemstuk van je meme en een bloemstuk van 2 collega’s van mama. Voor je verjaardag kreeg je ook al iets van L. maar dat hou ik tot dan.
Die zaterdag 1 november waren mama en papa uitgenodigd voor een mis voor de overledenen. We moesten dan een kaarsje naar voor brengen als je naam werd afgeroepen. Mama en papa gingen er niet naar toe. Zagen het niet zitten omdat we niet geloven en ook omdat we niet nog eens publiekelijk ten toon wilden gesteld worden als “ouders van een overleden kindje”. We hoorden achteraf dat je naam werd afgeroepen zonder meer. Ben ergens wel blij dat ik weet hoe het er aan toe ging, maar anderzijds …
Het was toch een rare dag, die zaterdag. Had heel de tijd het gevoel om naar jou te komen, om te zien of er toch niemand bij je kwam die er niet moest zijn. Een gevoel je te willen beschermen…papa en mama kwamen ‘s middags en ‘s avonds op de minst drukke momenten eens langs en zagen dat alles ok was.
Maandag terug aan het werk na een weekje verlof. Mama had geen zin, is steeds een grotere stap nu om terug te gaan werken. Niet meer naar jou kunnen wanneer ik het wil en niet meer denken aan jou wanneer ik het echt wil. Maar eens ik er ben lukt het wel steeds.
Heb soms zo het gevoel zoveel liefde te voelen voor jou Stan, liefde die ik je niet écht kan geven, dat ik ze gewoon verdeel over de mensen rondom mij die elk een stukje kunnen gebruiken. Het voelt ook “goed” dit te kunnen doen, maar voel ook dat er een groot stuk voor jou blijft hangen waar ik niets mee kan doen want die liefde voor jou kan je niet aan anderen kwijt. Die is er en zal er altijd blijven, geen uitweg vinden…
Dinsdag gingen we op bezoek bij vrienden wiens kindje ook gestorven is. Keek er eigenlijk wel naar uit. Nu in deze periode van het jaar waarin we het zelf wat moeilijker krijgen, weer eens te kunnen praten over jou met mensen die het volledig snappen, en hen hun verhaal laten doen aan ons die hen volledig snappen. En toch weet ik dat ik me hun situatie ook niet 100% kan inbeelden. Beide zo hard, dat wel. Kijken naar de foto’s ging goed, maar hoe meer het einde van het album naderde hoe confronterender het werd.
Deze week via facebook ook bericht van iemand waar ik mee in 6de leerjaar zat. Ze wist van jou Stan en schreef dat ze ook een kindje verloor. Ik schreef terug en liet direct weten hoe oud jij al was want vermoedde al dat het bij haar anders zou zijn; en idd, zij was amper 3 maand ver… wil me nog altijd verdedigen als mensen “ook” zeggen, als ik dan hoor hoe pril die zwangerschap nog was in vergelijking met ons. Ook al weet ik dat ook op 3 maand het verlies al moeilijk moet zijn… ik vind het toch nog anders…
Kleine Stan, ‘t wordt weer iets moeilijker , voel het al. Het woord “november” wordt veel gezegd nu we in die maand zijn, er wordt veel gepland en heb altijd schrik dat ze jouw geboortedatum gaan uitspreken…hoop dat de komende 2 weken nog goed verlopen…
Dikke zoen!
Lieve Stan, mama is nu 4 dagen na elkaar thuis ifv 11 november. De “doden-sfeer” blijft hangen na 1 november. Dagelijks wordt je wel met iets geconfronteerd. Heb nooit gevoeld hoeveel aandacht er in de maand november uitgaat naar het thema “dood-zijn”. Alleen al op de scheurkalender bijna dagelijks een tekstje dat er mee te maken heeft. Dingen die zo confronterend zijn owv het feit dat ze soms zo fout klinken. Zoals er vorige week iets opstond: “wat geboren wordt zo meegevend en soepel, wat sterft zo stram en stijf…” wij hadden direct iets: FOUT! Stan was niet stram en stijf in tegendeel, hij bleef ons soepele ventje zoals bij de geboorte. Zo van die dingen waar papa en mama toch steeds commentaar op geven, dingen die we niet willen lezen, dingen die er dan toch zijn op dat moment.
Het kerkhof is nog steeds mooi met al die bloemen. Zie er eigenlijk nu wel al het mooie van.
Voel dikwijls tranen opkomen bij het horen van een liedje of iets anders maar de tranen komen niet. Ze stapelen weer op voor op ik-weet-niet-welk-moment… we zien wel.
Mama zou nu heel graag eens bellen naar Dr Degroote van UZ Kindercardiologe. Zij nam heel veel beeldmateriaal van jou toen we er vorig jaar op consultatie gingen. Ik wil vragen of wij dit niet kunnen krijgen. Het is trouwens van jou…van ons dus…
Ben benieuwd. Zou ook wat meer gegevens willen van je genetisch onderzoek. Mss toch nog eens contact opnemen…
Heb maar onmiddellijk getelefoneerd naar het UZ. Onmiddellijk dokter Degroote aan de telefoon. Heb gesprekje gehad met haar en... ze gaat ons al het beeldmateriaal van toen toesturen!! Ben zo blij maar ook zo bang om het te zien. Had gelijk verwacht dat ze dat niet zou doen... en plots zei ze gewoon: ok! Had het echt niet verwacht...
Ze was echt vriendelijk en vroeg of ze een afspraak voor me kon maken om het er nog eens over te hebben. Een zeer onverwachte vraag.. . wist plots niet wat zeggen, een gesprek??? Heb maar gezegd dat we er ons bij neergelegd hebben, dat het ok is.
Ze wist nog perfect wie ik was en dat ons gynaecologe haar had gebeld om nog eens extra te bevragen of dit toch zeker niet de doodsoorzaak was! Amai, zij wist dat nog allemaal!! En het klopt ook want zo vertelde ons gynaecologe het ons ook....
Waarom doe ik dat nu? Maar ben zo blij dat het waarschijnlijk nog bestaat!
Hoop nu echt wel dat ik binnen dit en 2 weken zeker een cd-rom krijg toegestuurd....
net nu... binnen dit en 2 weken zei ze... dat is dus voor de 23ste...
Wat doe ik nu weer allemaal? Ik mocht haar zeker terugbellen mocht ik niets ontvangen hebben.
pfff mijn hartje...
Ontbijten met Coldpplay nummer “Talk” op de radio, bericht op het nieuws van de vondst van een babylijkje…hm de dag begint..
Ik betaal je rekening van het UZ dat we onlangs kregen toegestuurd. Ik steek het blad in jouw map met alle documenten en vind er ook het Libelle-tijdschrift dat ik kocht vorig jaar op 22 november. Heb er nooit in gelezen… ik blader er nu toch even in en…zie dat er een gans artikel instaat over een mama wiens kindje gestorven is en x-aantal jaar later een kinderboekje uitgeeft. Gedurende al die tijd bracht tekenen haar tot rust in al haar verdriet. Een redelijk herkenbaar verhaal. Bij mij wel is waar niet tekenen, maar schrijven… raar dat dit verhaal toen juist in die Libelle stond, dat ik het nooit las, maar er toen wel was, de dag dat wij te horen kregen dat jij gestorven was…
Lieve Stan,
Eergisteren trok ik foto’s van de boom die op het kerkhof staat. Door de zon die er op scheen viel het me plots op hoe mooi die boom geworden is. Van een groene boom met beginnend afvallende bladeren naar een prachtig oranjekleur-getinte boom die schittert in de zon ook gisteren viel het me weer zo op omdat het zonnetje scheen. Ik heb gezien dat als ik rond 10h kom de zon dan mooi op je grafje schijnt. Beschut uit de wind, in de zon, is een heerlijk momentje bij jou. Je bloemstukjes die je kreeg voor 1 november beginnen nu wel hun blaadjes te laten hangen. Eigenlijk mogen ze weg maar dan is je grafje weer zo leeg. Het wordt weer winter en moeilijk om het kleurrijk te houden. Natuurlijk komt het lichtje van L. er nog bij en bloemetjes van mama en papa voor je verjaardag. Maar nu is het zo kaal… zou er een soort reuze bloemstuk van willen maken of mini-tuintje met alle plantjes die er zijn voor ’s winters. We zullen wel zien na je verjaardag wat we doen.
Gisteren viel het me onderweg naar huis op dat het terug volle maan is. Doet me altijd aan herinneren dat de maand bijna om is, dat het bijna de 23ste is, want ook bij jouw geboorte scheen de volle maan. Heb het niet kunnen laten en er toch weer een foto van getrokken, dit keer zelfs met enkele sterren erbij!
Gisteren was ik zo superzenuwachtig, heel de tijd. Had weer energie te veel en deed maar door en door. ‘s avonds deden mijn benen pijn en onderrug, en kon niet slapen ervan. Lang wakker gelegen, maar uiteindelijk goed doorgeslapen. Tot er vroeg in de morgen iets in de bus werd gestoken. Ik dacht meteen aan je cd-rom (van de kindercardiologe) die apart geleverd werd en kon niet meer slapen. Dan maar opgestaan en gekeken, neen, het waren gewoon de reclameblaadjes. Ik denk toch dat die ongerustheid er wat komt door die cd-rom en je verjaardag natuurlijk. Toch voel ik sinds de begrafenis van het kindje uit onze vriendenkring een zekere rust rond jouw verjaardag. We hebben zodanig alles herbeleefd toen, dat het nu wat rustiger kan op je verjaardag zelf…denk ik…
Lieve Stan, vorige week ging papa naar de pottenbakker om je giraf te kleuren. Papa mocht toen naar je giraf gaan kijken en zag dat hij toch wat gebarsten is: vooraan aan de kop…hij wou hem kleuren maar dat kon niet, want je moet een workshop volgen daarvoor, als je het nog nooit eerder deed. Even een ontgoocheling, maar papa schreef zich onmiddellijk in voor die workshop en het zal wel lukken. Alleen niet meer tegen je verjaardag…dat hadden we zo graag gewild. Maar uiteindelijk geeft dat niet, we hebben alle tijd om er een pracht-giraf van te maken, dus moeten ons geen zorgen maken.
Ondertussen werken we hier voort aan ons huisje en Stan, het kriebelt enorm om je spulletjes hier weer naar huis te laten komen. Ik heb het er al van in het begin moeilijk mee dat deze niet hier staan, en voel meer en meer dat ik ze terug bij me wil. Papa gaat deze winter dat kleine kamertje hier op de trap opknappen en als het klaar is komt alles van jou eindelijk naar hier! Kijk uit naar dit moment ook al weet ik dat het nog niet voor onmiddellijk is. Maar dan ben jij hier ook helemaal!
Lieve jongen, nog een weekje en je bent jarig…een jaar voorbij... zo snel…
Het schijnt dat het gemis ooit betert, ik heb het gevoel dat het nu nog als maar groter wordt…
En ze zeggen dat het het eerste jaar het moeilijkste is, dat als alle pijnlijke momenten eens verjaart zijn, dat het ook beter gaat… we zullen zien…geloof er niet in, maar we zien wel…
Zie je graag!
Lieve jongen, deze week is zo moeilijk… maandag de dag dat we vorig jaar je laatste echo kregen, de laatste…waar je nog leefde althans. Fier stuurden we hem door naar verschillende mensen. Gisteren was dan de laatste dag van je leven toen… in de prenatale les voelde ik je nog stampen…de laatste keer… vandaag was de dag dat ik opstond zonder je te voelen en me al bedenkingen maakte.
Lieve jongen de linken naar jou zijn deze week zo dubbel hard. Een collega die foto’s zit te tonen in personeelsruimte, ik kon er echt niet tegen… gisteren vond ik een kaartje voor mij op het werk van een collega. Ze zei nog niets tegen mij over jou maar in dat kaartje iets ze weten dat ze maar al te goed weet welke 2 weken wij nu doorspartelen.
Lieve jongen, waarom moet dit weer zo moeilijk?
Zoen!
Intussen zaterdag, mama had het donderdag en vrijdag het moeilijkst. Die dagen ben jij geboren vorig jaar ondanks het nu niet op 22 en 23 november viel. Lopen op de toppen van mijn tenen en gewoon alleen willen zijn. Mensen ontwijken maar toch confrontaties tegenkomen: 2 geboortekaartjes in onthaal op het werk, kaartje via email ontvangen, wachtend op cd-rom van UZ die deze week niet kwam, Pff
De directeur die gisteren kwam vragen hoe het was: beginnen wenen… het weer dat hier zo omslaat: nu plots heel koud en vriestemperaturen, ook hagel en ontzettend veel bladeren bij jou. Zag de voorbije 2 dagen het weekend echt niet zitten maar daar is nu verandering in gekomen. Wat rust gevonden.
Gisteren mooie bos bloemen gekregen van je oma Raymonda. Ook enkele attenties: kaars, girafje, tekstjes, enz
Vandaag komen oma’s en opa wafels eten en gewoon samen-zijn.
23 november 2008
Lieve jongen, écht je verjaardag vandaag. Onrustig geslapen en vroeg wakker. Het was een zeer koude nacht want het vriest nu ook écht en er is sneeuw voorspeld. Vroeg wakker maar pas om 8h30 opgestaan samen met papa. Radio gaat af, denk onmiddellijk aan het nummer van vorig jaar “what a beautifull day”… in het donker komen wat tranen prikken in mijn ogen. Voel toch weer goed dat gevoel van vorig jaar toen… ik bedenk bij het wakker worden dat mama en papa hetzelfde uur hebben afgesproken in de bloemenwinkel vandaag, als we vorig jaar deden om naar het ziekenhuis te gaan 9h30. Uiteindelijk is het al 10h als we je bloemen gaan afhalen. We zijn benieuwd want hadden niet het gevoel bij de bestelling at ze goed verstonden wat we wilden. En idd…niet helemaal ons goesting maar beslissen toch om het bij jou te brengen. De weersverwachtingen blijven hetzelfde: sneeuw, wind, vriestemperaturen. Mama en papa hebben heel wat voor je meegebracht: ballonnen, een nieuw kadertje, verschillende kaartjes die je kreeg, girafje van oma, lichtje van L. We proberen alles bij jou te zetten, amai zo vol dat het staat! Maar het is je verjaardag dus het mag! We trekken natuurlijk ook foto’s! Het is super! écht je verjaardag!
Een 2-tal uur later is het weer volledig omgeslagen: het sneeuwt enorm, een kleine storm! Dit zien we hier niet veel in ons belgenlandje en mama vindt het wel speciaal. Speciaal voor jou? Speciaal door jou? Mh… dit ga ik niet snel vergeten.
Een sms dat er een pakje ligt bij jou. Papa beslist er snel om te rijden. Het was al volledig ondergesneeuwd! Mooie gekleurde STAN-letters! Super! Bedankt!
Deze avond komen mama en papa nog eens bij jou, om 21h20, jouw geboorte-uur. Dan nemen we ook plantjes mee die niet zo goed tegen de vriestemperaturen kunnen.
We ontvangen kaartjes en verschillende mailtjes, we zijn niet alleen, dat voelen we. Ook al kozen mama en papa er voor dit dagje met zijn 2 alleen te zijn.
Lieve Stan, ongelooflijk, een jaar is al om. We missen je nog steeds, iedere dag opnieuw. Dikwijls wordt ik wakker met de gedachte; ik had al lang wakker kunnen zijn door geween van Stan die wil opstaan. Soms probeer ik het mij voor te stellen hoe dit dan zou gaan. 1 jaar, lieve Stan, we zien je zo ontzettend graag!
zondag 23 november 2008
Citaat
Hieronder een citaat uit één van de vele lieve berichten die we deze week en vandaag mochten ontvangen, dankjewel aan iedereen!
"...Ik hoop altijd, als ik een opbeurend berichtje naar iemand wil sturen,
dat er een zonnestraaltje is buiten, zodat ik kan zeggen: 'zie, dit
straaltje is speciaal voor jou'.
Tja, vandaag (23/11/2008), hier een kleine sneeuwstorm...
Maar in feite: de sneeuw geeft ook iets speciaal. Misschien dat jullie
sterretje hiermee wil zeggen 'lieve papa en mama, kruip lekker dicht bij
elkaar, bij een winters vuurtje, en voel de liefde die ik jullie van
hierboven wil uitzenden met de mooie sneeuwvlokken' "
Mooi zinnetje want zo zie ik het ook!
Lieve Stan, gelukkige verjaardag!
We missen je zo enorm!
mama en papa
Stan is jarig!
Een bloemstuk
Een nieuw kadertje
Een mooi plantje
en natuurlijk ballonnen!
Danjewel aan iedereen voor de fijne attenties!
zaterdag 15 november 2008
11 maand
Amai, een jaar is bijna om.
Je verjaardag leeft enorm in ons gedachten. Een moeilijke maand, niet enkel om je verjaardag die nadert, maar om alles wat rondom ons gebeurt…
Maar naast dit alles ook zoveel moois tussendoor: genieten van de natuur, mensen die je zien zoals je écht bent zonder dat je iets moet zeggen, mensen die er steeds weer zijn, mijn metekindje waar ik zoveel leuke momentjes mee mag meemaken waar ik zo van geniet en nog zoveel kleine (maar) grote dingen tussendoor...
Enkele fragmenten...
…Kleine jongen, alweer heel wat te vertellen. Kan zo moeilijk de tijd maken om direct iets te schrijven heb er precies het geduld niet voor, doe gewoon maar door en door….
…Dinsdag was je 10 maand. Het was vuurwerk hier op het dorp als afsluiter van het kermisweekend. Het begon rond 21h20…hm, “jouw” uur. We keken van thuis uit. Papa en mama kwamen daarvoor eens samen bij jou. Je meter heeft een prachtige witte roos gezet en een tekstje. Er stond ook een roze heideplantje en een bos oranje rozen. We weten niet van wie deze zijn. Mama plantte het heideplantje in de grond deze week.
…Donderdag kwam ik toe op het werk: “One word” van Anouk op de radio. Ik zei: wat een muziek weeral…niemand die het doorhad. De muziek stond ook redelijk stil. Toen ik wegging ’s avonds in de leefgroep: Sting op de radio met idd Fragile…dit alles toevallig (?) op 25 september. De dag dat mama en papa 8 jaar samen zijn…vreemd…
…De zon schijnt al een hele week en vrijdagmorgen was er een prachtige maan te zien. Vaag zag je een volle maan en helder een sikkel. Ook duizenden sterren! Het was prachtig. Voor het eerst had ik een goed gevoel op vrijdag ondanks dat ik al van ’s morgens eraan dacht dat het alweer “vrijdag” is.
’s Avonds stonden papa en mama klaar om te gaan fietsen. Plots een sms uit de vriendenkring met nieuws die ons van slag brengt. Opnieuw een klein ventje (X) dat vecht voor zijn prille leven. We beslissen dan toch maar te gaan fietsen…uitwaaien maar constant denkend aan…
Vandaag ook constant denkend aan…papa zegt ook dat X zijn naam de hele tijd door zijn hoofd flitst zoals toen bij jou. Dit is bij mama ook zo…pfff ik voel weer die kwaadheid, onmacht…grggr!! verschrikkelijk..ik wil dit echt niet meer meemaken.
We vragen of we op bezoek mogen gaan. Maandag gaan we wslk. We zagen foto’s ondertussen. Zo’n schattig en mooi ventje! Voel de pijn bij het zien van de foto’s. waarom? Waarom? Waarom?
Dit wordt moeilijk…nog eens..net nu…in deze periode…
Enkele mensen die we kennen die ieder moment (opnieuw) papa en mama worden, het ermee beizg zijn dat alles toch wel goed zal gaan/zijn…pfff
Weeral veel te veel om goed te zijn…
Dag Stan,
Maandag gingen we op bezoek bij X, zijn broer en bij zijn mama en papa. We herkennen veel in wat ze vertellen over hoe alles verloopt: de angst om wat komen zal, het wachten op diagnose, tranen die “op” zijn, rustig kunnen praten over hem maar tegelijk zoveel verdriet voelen, genieten van zijn aanwezigheid niet wetend voor hoe lang nog, het voelen van de binding die er komt en waarvoor je schrikt hebt want voor hoe lang is het…
Dan gaan we rond 19h30 mee naar UZ. X zijn mama en papa doen deze weg iedere dag, bedenk ik in de auto. We passeren bordjes: verloskwartier, palliatieve eenheid, mortuarium,…en dan zijn we op de afdeling intensieve zorgen van de neonatologie. Confronterende diensten hier allemaal bij één…Een flinke jongen zien we, alles erop en eraan. Hij is wakker en kijkt met zijn grote ogen naar zijn mama. fijne handje bewegen, ook de voetjes verschijnen zachtjes. Ik kijk naar hem: zijn oogjes, zijn voetjes, zijn handjes, … daarna zie ik ook de slangetjes en buisjes en plakkers… ik neem hem volledig in me op. De gedachte dat hij, die daar zo ligt, er mss straks niet meer zal zijn, doet me het even moeilijk krijgen. Zijn mama en papa kijken fier naar hem. je ziet wel hun bezorgdheid, hun verdriet. Maar ik weet hoe trots ze zich nu tegelijk voelen. Door X te zien besef ik pas echt dat het écht is. Het is ongelooflijk, het is moeilijk en doet zo veel pijn. En wat doet pijn? De herkenning van de gevoelens en alles wat zijn mama en papa meemaken. Het ligt voor ons nog te vers in het geheugen, alles wat we niemand toewensen, alles wat zo diep gaat,… en nu terug zo dicht bij…dit willen we niet, maar niemand heeft hiervoor gekozen. We willen er samen met hen door!
We kunnen blijven kijken naar dat kleine ventje.
Stan, het is echt ongelooflijk! Het doet echt pijn, het haalt terug veel “naar boven”, voor zover het al ergens opgeborgen was. En we stellen ons opnieuw de vraag: waarom?!
Lieve jongen,
De herfst is echt begonnen. Gisteren zag ik voor het eerst heel veel blaadjes van de bomen tussen jouw plantjes. Gisteren regende het fel toen ik bij jou kwam en er was ook veel wind: herfst dus. Niet leuk om zo bij jou te komen maar ik blijf het doen. Bij jou willen zijn is nog steeds zo’n sterk gevoel dat al dat regenweer mij op dat moment niet kan schelen. Ik heb gisteren alle blaadjes bij jou weggenomen. Ook vandaag opnieuw. Ik gooide ook alle blaadjes weg die naast jouw grafje lagen zodat er mss nadien wat minder terug opwaaien. Ik weet een tevergeefs werkje maar als ik bij jou ben wil ik dat je grafje er proper bij ligt.
De zon schijnt vandaag en dat doet eens deugd. Toch blijven er sombere gedachten door mijn hoofd spoken. Alles rond X en jouw verjaardag. Ik zou precies al weer naar X zijn mama willen bellen om te horen hoe het geweest is vandaag. Ik weet dat we wel iets zullen horen eens er nieuws is. En zo is het dus wat afwachten. Ben er toch wel veel mee bezig… gisteren op het werk betrapte ik me erop dat ik een uur lang volledig op automatische piloot was bezig geweest. Ik werd precies plots wakker geschud en verschoot dat ik klaar was met hetgeen ik deed alsof ik er zelf niet bij geweest was… ik dacht aan X toen, en was ergens toch onbewust “weg”.
Vandaag begon mijn overzicht van de week als een film af te draaien en merkte ik toch dat het heel wat geweest is.
Bezoek X, gesprekje met collega, één van de kinderen op het werk die me over jou vroeg, één van de kinderen die haar verhaal deed over het feit dat ze van een tweeling is en dat “ademen toch heel belangrijk is ,hé Kimberly, anders ga je dood!”, twijfels of ik tijdelijke collega E. over jou zou vertellen, gespreksonderwerpen in middagpauze over kindjes die gestorven zijn, afwachten van het nieuws over X, E. die me een tekening bezorgde voor jou, gesprekje met nog een andere collega maandag, collega die uitgebreid over pleegkinderen en zwangerschappen staat te babbelen met een van de mama’s, confrontatie met dit en met dat…pfff echt wel ‘t een en ‘t ander. Toen ik de gasten deze week met noten en bolsters bezig zag, dacht ik: net als ik deze week: een bolster om me heen. Lijkt alsof ik tegen alles kan op het moment zelf, maar voel dat ik momenten vlucht, momenten dat ik gewoon geïrriteerd reageer of me geïrriteerd voel en niet weet hoe ik reageer, …pfff
Moet echt zoeken hoe ik mijn grgrgr-momenten kwijt kan want voel dat ik ze veel te veel opstapel. Of is het gewoon de periode van het jaar en alles wat er gebeurd…hm ‘k weet nie goed.
Een collega zei me dat ik echt naar haar mocht komen als ‘t moeilijk was. Maar is echt niet evident.
Zou eigenlijk die week van 23 nov-1 dec wat extra thuis willen zijn. Zal nodig zijn want de gedachte alleen al met me tranen in de ogen krijgen. Verlof kan ik niet nemen…op 1 december ben ik wel al zeker thuis.
Ik zie wel…
Dikke zoen voor mijn kleine vriend!
Lieve Stan,
Rustig weekend, veel denken maar blijf rustig, eerder beetje afwezig. Voel precies niets…zaterdag avond gingen we naar een optreden van Coldplay. Dat bracht een wending. Echt een super optreden met enkele kippenvelnummers. Was echt genieten en vooral ook nagenieten… twas super!
Er hangt deze week toch iets raar in mij…moet het niet ver zoeken: mogelijks diagnose van X en een geboorte op komst, … dit zijn de belangrijkste zaken denk ik… hm
Het is echt afwachten…
Muziek van Coldplay blijft nog steeds hangen in mijn hoofd. ’t Was echt super! Mh…
Deze week al 2x aan het babbelen geweest met collega op het werk. Het geeft een goed gevoel dat er mensen zijn rondom mij waarbij je niet altijd in woorden moet spreken om elkaar te verstaan of die even rust kunnen brengen ook al zijn ze op dat moment niet écht bij mij. Ik weet dat er een aantal mensen zijn waar ik steeds terecht kan, alleen is dit niet altijd evident, niet altijd mogelijk, niet altijd gemakkelijk voor mezelf,…
Een hele poos tussen… dit heeft een reden. Sinds de geboorte van X schreef ik dingen neer in een apart documentje voor hem. Ooit zou ik het hem geven…alleen niet gedacht dat ik het nu al zou gegeven hebben… nu hij net als jij Stan niet meer (fysiek) bij ons is.
Mama en papa hebben die periode na jouw geboorte voor een stuk herbeleefd. Het horen vertellen van hen…identiek… De dag dat X naar Nazareth kwam…identiek de plaats waar hij enkele dagen verbleef …identiek…de dag van afscheidsviering en uur ook…identiek
Het was een vreemd gevoel dit alles zo dicht opnieuw mee te maken. Alles was zo gelijk, alleen stonden we nu eens aan de andere kant, bekeken en beleefden we alles vanuit een ander standpunt. En die gevoelens werden terug “opgeroepen”, de pijn en het verdriet… mama en papa twijfelden even om nog afscheid te nemen van X. We zagen hem al een keer …Maar mama wou het echt. Sommigen zeiden dat we het mss beter niet deden vanuit het herbeleven van... Maar ik wou echt. Papa ging dan ook mee. We vroegen een momentje na de bezoekuren, want geconfronteerd worden met anderen zou te moeilijk geweest zijn. En zo ging het. We kwamen binnen in de inkom en werden naar het kamertje geleid…hetzelfde kamertje van jou toen Stan… Kurt en Christine liepen daar ook rond met een andere familie, deed eventjes raar hen daar ook terug te zien. En daar was kleine X dan. Het kamertje, met een grote foto, zijn knuffel, doopkaars,… hij lag daar zo mooi, zo zachtjes …helemaal anders dan bij jou Stan…de pijn kan nooit meer zo groot zijn als toen bij jou: dat was de veronderstelling waarmee ik vertrokken was en dat was ook het besluit dat we namen achteraf. Geen pijn of verdriet kan ooit nog zo diep gaan als toen bij jou, ons eigen kind. Niet tegenstaande dat we dit ook terug voelden om X. Maar het komt niet echt van ver terug naar boven, want het ligt allemaal nog zo aan de oppervlakte, het is nog niet zo lang geleden…
Mama voelde zich de hele week al: elk moment ga ik ontploffen, maar het komt er niet van. Die tranen bleven uit, maar de druk was er. Zeer vervelend. De vrijdag was het studiedag op het werk en daar kreeg ik het even moeilijk. Iemand zei toen iets “verkeerd” …de druppel was er: begon te wenen en ben naar buiten moeten gaan. Steeds moeilijk maar dacht: oef! Daar zijn eindelijk de tranen. Het was maar van korte duur want wou de sessie verder volgen en herpakte me snel. Ik dacht: de rest komt morgen wel bij de afscheidsviering.
Zaterdag dan, papa en mama waren al vroeg aan de kerk. We wilden eerst nog eens bij jou komen. Amai, wat was dit spannend… nog niemand in de kerk, even buiten wachten en toch binnengegaan, we zaten er als één van de eersten. Ik wou geen mensen zien, ik wou niet dat mensen ons linkten,… dus goed dat we daar al zaten. Tegen 13h30 kwam de kerk goed vol te zitten. De poorten gingen open en het begon. Bij het rechtstaan keek ik heel even achterom waar EH deken de eerste zegen gaf. Dat moeilijk moment voor ons waar we niet op voorbereid waren. Een zeer confronterend beeld en keek direct terug voor me. zij droegen het kistje niet zelf. Kurt deed dat. Wij weten dat dit voor hem een zeer zware opdracht is. Net zoals dit voor jezelf als ouder ook is, voor ons was…een moeilijk moment.
Toen X zijn papa zijn tekstje las, moedigde ik hem in gedachten aan en het lukte. Was zo blij voor hem want ik weet hoe belangrijk dit is!
Moeilijk om afscheid te nemen, weeral. Langs het kistje passeren op het einde, zo moeilijk…ik zag X er gewoon door in gedachten. “Dag X, ik vergeet je écht nooit! “ was wat ik in gedachten nog zei.
Lieve Stan,
Ongelooflijk dat dit weer bij ons gebeurde…het doet zo’n pijn hen zo te zien. Maar we willen hen helpen want wij begrijpen ten volle wat nu door hen heen gaat.
We schreven een boekje voor hen. Een boekje dat ik begon de dag dat X werd geboren tot de dag dat we afscheid van hem namen. Ik schreef er alles in neer zoals ik doe voor jou. dingen die ik hen zou willen laten weten maar wat ik moeilijk kan vertellen. Dingen waaraan ze voelen dat wij zo goed weten waar zij nu voor staan. Het werd een mooi boekje en gaven het af als we afscheid gingen nemen .
Ik had getwijfeld of we het gingen geven of niet. Papa zei dat het goed was en dan printten we het af. Dit ipv een kaartje want we wisten niet wat schrijven…
Het boekje vertelde alles wat we wilden zeggen en zoveel meer…
Vreemd hoe jij even op de 2de plaats belandde in ons gedachten. Net zoals toen bij jou voortdurend “Stan” door ons hoofd flitste, hadden we dat nu met “X’. Volledig ingenomen door alles wat gebeurde…
Lieve Stan, nu kan ik alleen maar zeggen dat denken aan jou onlosmakelijk verbonden is met denken aan X en omgekeerd…
Jullie 2, kleine schatten voor altijd!
Vandaag dus 23 oktober, jij bent 11 maand, bijna één jaar…wat een raar gevoel…
Mama zag in de winkel waar we ook zon’ naamkettinkje kochten voor X, een mooi girafje staan, zo ééntje om voort te trekken aan een touw. In het groot stond op de doos +12maand. Zo van die kleine toch wel zeer confronterende dingen…vanmorgen ging ik Arne terug naar opvang brengen. Supermomenten met hem! Kan er echt van genieten!
Ik kwam buiten en er was een fel licht rond de maan. Echt mooi! Er waren ook heel veel sterren aan de heldere lucht. Net op jouw23ste! Dan als ik thuis kwam, kwam de zon op: zo ontzettend mooi! Mama trok foto’s! op zo’n momenten voel ik je zo dicht bij me! Echt genieten!
Kleine vriend, ik zie je zo graag!
Één jaar is bijna om
Ik wou dat je kon weten
hoeveel ik van je hou,
hoeveel ik je mis
hoeveel blije momenten we al terug kenden ondanks al dit verdriet
ik wou dat je kon weten,
dat we nog steeds dagelijks langskomen,
dat je grafje er steeds piccobello bijligt,
dat we zo goed voor je zorgen,
ik wou dat je kon weten,
dat velen je nog niet vergeten zijn
en dat wij je nooit vergeten!
X!
dinsdag 11 november 2008
Hoe alles verandert...
1 november…deze mooie boom begint haar groene kleur te verliezen…
Maar... amper 10 dagen later:
dezelfde boom schittert prachtig oranje in de najaarszon!
Een prachtige boom, in al zijn kleuren, door alle seizoenen heen…
Abonneren op:
Posts (Atom)
