Hey Stan,
Mama is vandaag even bij je langs geweest. Alles is ondergesneeuwd en je bloemetjes zijn allemaal hard bevroren.
3 jaar geleden namen we fysiek afscheid van je: in de voormiddag een laatste bezoekje, een laatste blik, een laatste zoen. Die laatste zoen ligt vast op foto, maar ook zonder deze foto vergeet ik die nooit! Hoe je daar lag, hoe je rook,...mama weet het nog ontzettend goed.
Vandaag ook even een blik in de kerk geworpen, want daar mochten we je voor het laatst in ons armen dragen. wat was dat hard, en ik ben precies nog steeds niet akkoord. ik wou je niet achterlaten, ik wou je niet alleen laten, ik wou je niet laten begraven,...maar het moest, we hadden geen keus, ... toen we dat bloemetje op je kistje moesten leggen wou ik je nog zoveel zeggen, ik wou je uit dat kistje halen, ik wou je nog een zoen geven,...maar dat kon niet. dat moment vergeet ik nooit en valt me nog steeds heel zwaar als ik eraan terugdenk. zo machteloos....
maar kleine man, ik weet ook dat we in die ene week heel veel voor je konden doen. dat je bij ons kon zijn wanneer wij het wilden en aankonden en dat we je echt ontelbaar veel gezegd hebben hoe graag we je zien, dat je heel vaak in ons armen lag, warme knuffels kreeg hoe koud jij het ook had. Want we waren en zijn nog steeds zo fier op je.
een hele dikke zoen want nog eens: we zien jou heel erg graag!
PS: vanavond gaat het weer sneeuwen, wat leuk! Ik lees dan zeker ook nog eens het boekje dat je nu voor je 3e verjaardag kreeg: Stanneke het sneeuwmanneke!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten