De eerste maand na het afscheid

Sinds de eerste dag van mijn zwangerschap hield ik dagelijks een kalender bij. Ik noteerde hoe ik me voelde, wat er veranderde, waar we mee bezig waren. Dit is nu een zeer waardevol document!

Tot nu hou ik nog steeds een dagboek bij. Sinds het afscheid van Stan schrijf ik brieven aan onze kleine jongen. Het is mijn manier van verwerken, ik schrijf alles van me af.

Hieronder vinden jullie steeds een samenvatting en enkele fragmenten.

“Lieve Stan,

Mama staat op en kijkt uit het raam: regen, regen, regen,… dit is zo al een 10-tal dagen, behalve gisteren. Gisteren scheen het zonnetje, speciaal voor jou. Daar lijkt het echt op. Gisteren was er blauwe lucht en een warme zon. Pas ’s avonds na jouw afscheidsviering zijn terug de regenwolken komen opzetten! Het lijkt wel symbolisch, voor jou! In de kerk scheen de zon ook recht op jouw kistje…

Vandaag komen mama en papa je zeker een bezoekje brengen. Je grafje is mooi met alle witte bloemetjes versierd die de mensen als afscheid bij jou hebben gelegd bij het verlaten van de kerk.

Stan het was zo’n mooie viering, kort maar krachtig, net als jouw naam, net als jouw leventje,… mama en papa hebben het nog steeds moeilijk maar hopen dat jij snel een plaatsje krijgt in ons leven die het draaglijker maakt voor ons. “

…

“Lieve jongen,

2 volle weken zijn zo vlug voorbijgegaan sinds jouw geboorte. De eerste week was intens genieten van jouw aanwezigheid en voorbereiden op jouw afscheid. Mama en pap hadden het druk, er was heel wat te regelen. De week nadien was er dan de leegte. Heel moeilijk dat jij niet meer bij ons bent en dat ook nooit meer zal zijn. We bezoeken je iedere dag bij je grafje en zorgen dat het proper ligt. Maar het is zo moeilijk jongen! We missen je zo! Eigenlijk kan je denken dat ons leven weer al s voorheen is, mama en papa met zijn tweetjes, je zou denken er is geen verschil. Maar nu voelen we eigenlijk hoe jouw plaatsje hier al was ingevuld! Alsof je hier echt al was en er nu een leegte is. Je had hier echt al je plekje in huis en dat missen we echt! Het zal nooit meer zijn als voorheen…”

…

“Het blijft moeilijk, echt… Het is alsof het nu echt pas meer en meer begint door te dringen. We missen je zo. Kon je nog maar even bij ons zijn…

Ik wil ook meer en meer de oorzaak weten. Ik bekijk grondig de kalender die ik over jou bijhield tijdens de zwangerschap. Heb ik echt niks gemerkt? Ben je woensdag of dinsdag al overleden? Ik begin te twijfelen maar kan dat nooit echt met zekerheid weten… waarom heb ik niks gevoeld…al die vragen komen meer en meer…”

…

“Het vriest maar dat voel jij niet daar in je warme bedje. Je hebt je warme pyama aan en een lekker warm dekentje. Mama heeft soms zin om alle aarde boven jou weg te scheppen en je mee te nemen naar huis hier in je warme bedje. Helaas kan en mag dat niet maar het zou nog kunnen nu. Zo ver weg ben je eigenlijk niet…”

…

“Tis zo raar jongen, mama heeft nog steeds de neiging om bepaalde dingen te doen zoals toen jij nog dicht bij me was. De manier waarop ik rechtsta van lig naar zit, de neiging om overdag te rusten in de zetel, ter wijl dit nu niet meer nodig is. Vreemd, net alsof je nog steeds bij me bent. Ik moet je lijfelijk maar ook geestelijk bepaalde gewoontes leren loslaten. Vreemd maar iedere keer weer confronterend ook. “

…

Na een bezoek bij de gynaecoloog:

“We kregen ook meteen de resultaten van de autopsie. Blijkt dat jij volledig ok was! Niks gevonden. Aan de ene kant een opluchting, jij was écht zo volmaakt als je er uitzag! Aan de andere kant wat is er toch verkeerd gegaan? Je had hier nu in ons armen kunnen liggen als er dan toch niets verkeerd was? Er moet iets geweest zijn maar de dokters weten niet wat. Ik ga er vanuit dat jij zachtjes bent ingeslapen zonder pijn zo zal het wellicht gegaan zijn. De aanhoudende harde buiken zouden normaal geen oorzaak kunnen geweest zijn en de hoofdpijn die mama soms had was wslk ook onschuldig want mijn bloeddruk was goed en mijn bloed ook… tja nog vele vragen maar die blijven onbeantwoord. Mama trekt zich op aan de vele mooie momenten samen in die week dat je écht bij ons was. Het was zo mooi, maar ook zo moeilijk. We missen je daardoor enorm! Maar zijn blij met alle mogelijkheden die we gekregen hebben om geleidelijk afscheid van jou te kunnen nemen… mama heeft alweer heel wat tranen gelaten vandaag. Het moment dat de gynaecoloog de uitslag verwoordde, het moment dat ze met de echo begon te kijken. Daar was een lege baarmoeder op het scherm: geen Stan meer om van te genieten, geen hartje meer om naar te luisteren,… vreemd hoor jongen. Echt vreemd…”

…

“Ik voel dat mijn dag pas rustig kan starten nadat ik bij jou ben geweest. Bij jou aan je grafje voel ik de rust die ik nodig heb om mijn dag goed door te komen. Vele tranen hebben al op je buikje gedruppeld jongen. Wat missen we je toch. Als mensen me onverwacht over jou aanspreken is het nog het moeilijkst van al. Raar e, want mama heeft wel graag dat er nog over jou wordt gepraat. Maar het is zo moeilijk.

“Je metertje heeft gisteren nieuwe plantjes bij jou gebracht. Rotsplantjes die winter en zomer mooi zijn! Nog steeds vragen mensen waar je nu bent, de plaats van je grafje. Waarschijnlijk krijg jij meer bezoek dan mama weet...

…

Zo zie je maar Stan dat er echt wel veel mensen zijn die je hadden willen leren kennen. Bijna iedereen kreeg de kans. Vele hebben die gegrepen maar we horen nu hier en daar ook mensen die spijt hebben de kans niet gegrepen te hebben. Maar gelukkig hebben we zoveel foto’s dat we je nog altijd heel fier kunnen showen. Want fier dat zijn we wel hoor Stan, amai, je moest het eens weten!

Mama voelt nog steeds je handje, wangetjes, je kleine (koude) neusje. Echt, het is net alsof ik je nog iedere dag kan aanraken.”””

…

Dit is een greep uit mijn vele brieven aan Stan uit de eerste maand na het afscheid.

Ondertussen is papa ook terug aan het werk gegaan. 10 dagen vaderschapsverlof en 3 dagen voor het overlijden van je kind. Niet echt de moeite dus moeilijk om de draad al terug op te pikken…

Ook de confrontatie rond de naamgeving: omdat wij niet gehuwd zijn, zijn wij in september een officiële erkenning moeten gaan aanvragen op de burgerlijke stand van de gemeente. Heel raar om te doen maar heel belangrijk! Ik moest zeggen dat ik Kristof als papa van mijn kind erken en dan krijg je een blaadje papier waarmee Kristof de dag na de geboorte zelf de aangifte kan gaan doen op de burgerlijke stand zonder dat ik mee moet. Zonder dat blad kon enkele ik de geboorte-aangifte doen.

Nu blijkt dat een kind dat “ mors in utero” geboren wordt, niet de naam mag krijgen van de papa!!! Ondanks de erkenning… Met de erkenning is Kristof officieel erkend als vader maar toch mag Stan niet zijn naam hebben… De erkenning geldt enkel bij levend geboren kinderen! Stan staat dus officieel ingeschreven als Stan Dhont… Wij zijn er beiden echt niet gelukkig mee maar ja wat doe je tegen wetgeving…? Het belangrijkste is natuurlijk dat Kristof wel erkend is als papa…

Mama en papa krijgen nog veel bezoek, telefoontjes en mails,… van vrienden, collega's en onze ouders. Dit hebben we echt nodig en gelukkig komt iedereen vanzelf. Blijven vertellen en praten doet deugd en helpt echt! Bedankt iedereen!

Ondertussen kregen we ook bezoek van een consulente van Kind en Gezin voor een gesprek. Goed dat ze het doen maar wij persoonlijk hadden er niet veel aan.

Dan nog een hele rompslomp met papieren ed. Stan gaan inschrijven bij de mutualiteit want we hebben recht op de premies ed. We krijgen ook een houten kinderstoel als geboortecadeau… tja broer of zus zal er later wel blij mee zijn zeker?

Verder blijven de vrijdagen, de dag dat Stan geboren is, zeer moeilijk…

De eerste echo terug bij de gynaecoloog was zeer moeilijk. De leegte die we voelen werd visueel bevestigd… waar is dat kleine ventje naar toe…?

Dagelijks gaan we bij Stan. Het is winter en er waaien dikwijls blaadjes van de bomen op zijn grafje. We nemen die blaadjes iedere dag weg en zorgen dat Stan zijn naamplaatje steeds leesbaar blijft wanneer het geregend of gevroren heeft.

Ook bij de andere kindjes kijken we of alles in orde is. Ik vraag me af of de andere kindjes ook nog bezoek krijgen… misschien zien we ooit wel eens iemand…

We kijken uit naar 10 januari dan krijgen we meer nieuws over het genetisch onderzoek…