Hier terug enkele fragmenten uit mijn brieven aan Stan:
…Vandaag moeilijk bij het zien van de kalender: 17 februari. Vandaag was jouw babyborrel gepland. Wat hadden we je graag “geshowd” vandaag aan iedereen in combinatie met lekkere hapjes en drankjes! Ook dit zat al grotendeels ineen! Maar weet kleine vriend, dat we je eigenlijk aan iedereen hebben kunnen tonen die wilden. Gewoon eerder dan gepland en ook eenmalig… je grafje ligt nu mooi in het zonnetje nu de zon al wat hoger aan de hemel prijkt! We kochten al mooie kipjes voor rond Pasen bij jou te zetten. Papa heeft een kadertje van je geboorte-attenties vernist en dat mag nu bij jou staan met een foto erin! Eindelijk! Eerst wilden we geen foto! Jij was voor ons alleen. Nu wil mama wel dat iedereen je kan zien. Dat ze zien wat voor een flinke baby jij al was! Onze liefste vriend!
…Gisteren was normaal je babyborrel. Mama had weer moeilijke momenten. Gaan wandelen in de Brielmeersen: spelende kinderen, wandelende mama’s met baby’s…
Bezoek aan het kerkhof van Sleidinge om een zerkje in keramiek (bloem) van Sylvie te zien: een grafje van een tweeling met foto. 2 prachtige kinderen een tekstje zoals wij die ook schreven echt raar dat mensen dingen hetzelfde verwoorden en voelen,…
…Juist bij jou geweest. Er stonden ijsbloemen op je foto/gezichtje…vlug afgeveegd. Een streep onder je neusje in ijs. Het deed me terugdenken aan het bloed dat we onder je neusje wegveegden in het ziekenhuis. Heel even leek je weer écht en een heel dicht bij mij. Zo moeilijk jongen nog steeds…
Papa zei gisteren dat hij zich nog steeds niet goed kan voorstellen dat jij er niet echt bent. Mama was blij dat hij dat zei. Want zo voel ik het ook nog steeds. Waar ben je jongen? Waarom ben je niet bij ons? Je plekje hier bij ons was al ingevuld voor je er echt was, dat voelen we nog steeds heel goed. Waarom is het zo anders??? Wat kunnen we doen???
Zonet naar Maria Middelares geweest bij de orthopedist. Daarna liep ik naar het derde verdiep waar de gynaecologe zit. Nog twijfelend of ik al dan niet zou aankloppen (hoogstwaarschijnlijk zou ze toch in de materniteit zijn aangezien er geen consultaties zijn) , kwam ik haar tegen in de gang. Ze verschoot me te zien. Ik vroeg haar om het dossiertje dat ze ging opsturen … het ligt nog bij haar thuis, ze was een week in verlof geweest. Ze zegt dat ik mag binnenkomen. Ik vraag haar eens na te kijken of ze geen bloedresultaten vindt van bij het begin van de zwangerschap ifv het parvo-virus. Ze zegt dat parvo toen niet gecontroleerd is. Toch vraag ik de resultaten van de arbeidsgeneesheer op te zoeken ook al liet zij dat onderzoek niet uitvoeren. Ze vindt ze en ziet dat ik imuun was toen! Parvo was dus ook niet de oorzaak! Oef, weer een opluchting. Maar ook zo pijnlijk weer te horen dat er geen oorzaak is. Ik ga dan door en het grote verdriet komt weer naar boven. Heb gelukkig nog wat tijd voor ik naar het werk moet en ga wat uitwaaien in ’t stad. Natuurlijk kom ik weer enkele zwangere vrouwen tegen. Ik kijk hier en daar naar baby-kleertjes en -spulletjes. Zo mooi en schattig allemaal! Ik wou dat ik er kon kopen.
…13 weken vandaag! De tijd gaat zo ontzettend vlug!
Moeilijke week achter de rug! Bij gynaecologe, het nieuws over het parvo dat toch geen oorzaak is, moeilijk op het werk! Al die tranen! Ik vraag me nog steeds af waar ze vandaag komen! Het gemis wordt met de dag groter.
… Er zijn teveel mensen van 2 kanten nu: mensen die verwachten dat alles al goed gaat en mensen die echt nog meeleven en begrijpen dat het moeilijk is. Ik wordt er gek van!
… Ik heb zo dikwijls het gevoel gewoon eens luid te willen schreeuwen. Ik zal het niet doen maar het voelt zo. Gewoon die machteloosheid en kwaadheid afschreeuwen!
Tegenwoordig ook veel last van hoofdpijn; opgekropte emoties tijdens het werk en het nadenken heel de tijd!
…3 maanden was je gisteren, onvoorstelbaar! Je zou al beginnen lachen, denk ik. Je meter zette gisteren terug een witte roos bij giraf! Speciaal omdat je weer een maandje ouder bent. Die momenten blijven zowiezo het moeilijkst.
Maandag een gesprek met de arbeidsgeneesheer. Ik hoop dat dat wat meevalt. Heb er geen goed gevoel bij maar ik voel dat ik dat gesprek moet doen. Ze moet weten wat ik denk over het blijven werken en alle risico’s die daaraan verbonden zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten