Mama kijkt nog steeds niet in de krant en zo. Het interesseert me echt niet kan me er niet op concentreren. Ook de radio gaat niet aan, enkel cd’s. Ik luister wel naar vanalles maar dat getater op de radio steekt tegen. Zal nog wel terug komen e.
Vandaag een reclame in de bus van Dreambaby die opent in Gent op… 04/01/2008: wat jouw dag moest worden volgens de berekening van de gynaecoloog… Het was even verschieten als ik de enveloppe opende want er stond iets in de trant van : wordt verwacht op 04/01/2008. Ik dacht direct aan jou en deed me echt verschieten. Toen zag ik dat het maar om de opening van de winkel ging, toevallig 04/01/2008. Zo blijkt nog eens dat onverwachte dingen die naar jou linken me nog steeds overdonderen…”
Vandaag is het vijf weken geleden dat papa en mama het slechte nieuws vernamen. Ik tel nog steeds in weken. Ik denk dat geen enkele donderdag meer gewoon zal kunnen verlopen en zeker niet een vrijdag. Het zijn 2 dagen die nu altijd aan jou gelinkt zullen zijn. Alles begon en eindigde die dagen voor ons. Verdriet om dat jij overleden bent en hoopvol uitkijken naar hoe je er uit zal zien. Je zou geboren worden. Ook de pijn van het moeten loslaten. Voor mama letterlijk: de navelstreng die doorgeknipt wordt. Je loslaten, je niet bij ons kunnen houden hoe graag we dat ook hadden gedaan. Mama en papa denken vaak aan je en zeggen “konden we hem nog maar één keer bij ons hebben” nog eens vasthouden, knuffelen, een zoen geven, je nog eens volledig bewonderen en al je kleine details in ons opnemen: je vingertjes , je rimpeltjes overal, je oogjes nog eens bekijken,…je alles….
Kleine Stan, meer dan een maand zijn nu verstreken. Mama en papa komen dagelijks bij jou op het kerkhof. We zorgen ervoor dat er geen afgevallen blaadjes blijven liggen op je grafje en dat de bloemetjes op tijd ververst en verwijderd worden. Zo blijft jouw plekje een fris en aangenaam plekje om naartoe te gaan.”
“Mama leest nu een dagboek van een mama die ook een kindje verloren is maar op 41 weken. Vreemd hoe in veel verhalen dingen zo gelijkend zijn qua emoties, rituelen die je opbouwt, de zorg om het kindje,…”
“Vanmorgen al om 8h bij Stan, het was eigenlijk wel gezellig hoor jongen. Het is nog donker en mama had een theelichtje meegenomen en een glazen potje zodat de wind de vlam niet kon uitblazen. Er staat een koude, gure wind vandaag maar dat trok ik me niet aan. In het dorp was het nog muisstil, ik zette het lichtje op het kruisje en dat flakkerde zo mooi in de wind. Alles stil en donker alleen wij twee dicht bij elkaar. Kon er wel uren zitten mocht het niet zo koud zijn.”
“Ja en het is terug vrijdag vandaag. Lastig. Tel alle uren af en herbeleef de dag weer. Heb sindsdien nog niet teruggelezen in het schriftje dat we die week van je geboorte bijhielden. Begin er wel nieuwsgierig naar te worden ook al weet ik dat het moeilijk wordt dit alles terug te lezen…”
“29/12/2007: 9h15 gaat de deurbel. Bakkerij aan de deur met een enorme broodmand gevuld met lekkers. De buurvrouw werkt daar. Dit kregen we als steun van al onze buren!! Echt een verrassing en heel attent. Heel lief, kreeg tranen in mijn ogen. Gelukkig deed papa de deur open of ik zou daar staan wenen hebben, ben ik zeker!
We maakten bedankingskaartjes en proberen deze week bij ieder eens langs te gaan met je geboorteattentie. Die zijn nu af en willen we nog aan iedereen uitdelen…”
“…Ik voelde me zo kwaad: zelfzeker zijn zeggen ze dan, doorbijten, niet opgeven,…jaja sterk zijn moeten we! Dat doen we ook maar ik vind het toch wel heel moeilijk. Het voelt of ik me hele dagen “forceer”, ben mezelf niet, wat ik doe is tegenovergesteld aan hoe ik me voel. Je moet lachen, de gewone dingen doen…anders ga je ten onder maar ik vind het echt niet evident, niet altijd… lijkt of tegenovergestelde emoties gemixt worden en dat voel heel raar…”
“…maar de titel van het boek dat we hier hebben “Met lege handen” dat gevoel blijft en zal altijd blijven. Het voelt echt zo aan. Je bereidde je voor op een drukke periode maar dat is nu totaal niet zo. Je staat hier nu echt met lege handen…
“Deze voormiddag dan al je kamertje op opgeruimd. Spulletjes opgeborgen zodat ze niet zouden bestoffen. Het voelde raar dit te doen. Ik betrapte me erop dat mijn hartslag nogal te keer ging ...Het was echt niet leuk om te doen jongen, maar het is nu achter de rug en we zien wel weer…
“
Lieve schat, een nieuw jaar is begonnen. Papa en mama hadden hier enorm naar uitgekeken, want het zou een spannende periode worden. Zou ons kindje al geboren zijn of niet? Hoe zou oudejaarsavond er uit zien? Nog niet bevallen, in het ziekenhuis of al terug thuis? Helaas was alles anders. Het was een rustige avond. Maar mama was niet echt op haar gemak, kon er niet echt van genieten. Jij spookte constant in mijn hoofd… om 24h kwamen dan weer de tranen. “gelukkig nieuwjaar”, niet voor ons, wij hadden jou erbij gewild en dat was nu niet zo. Lieve vriend toch…
“Voor het eerst terug in het stad sinds de laatste keer dat we er spulletjes voor jou gingen kopen. Ik had nog steeds de neiging naar de babyspullen te gaan. Het is alsof ik nog steeds alles in orde aan het brengen ben. Zag overal leuke jongenskleren in solden, spotgoedkoop en “kon” ze niet kopen… vreselijk hoe mijn hart dan te keer gaat en een benepen gevoel krijg, tranen in de ogen… ’s avonds als we thuis kwamen moest ik naar jou komen, het was een drang. Daarboven kwam nog dat het vrijdag was (onze moeilijke dag) en 4 januari, je uitgerekende geboortedag. ..
Daarnaast ook de spanning van E. die ook elk moment moet bevallen. Was ongeveer op dezelfde datum uitgerekend als wij. Een feestje met de papa’s samen op de gang zal er nu niet van komen…”
“Een dag die mooi begon, door één berichtje op zijn kop: E. is bevallen van een flinke dochter, Lotte. En dan nog net op de dag dat jij geboren zou worden, de dag die voor ons uitgerekend was: 4 januari, dit is net wat mijn dag zo overhoop gooit! Mama had het nog gezegd toen we voorbij het ziekenhuis passeerden vrijdag “E. is mss nu mama geworden…” … echt raar. Een kindje dat nu zeker altijd aan jou gelinkt zal worden. Heel vreemd…
Na het horen van het berichtje ben ik naar jou gekomen. Tranen stroomden over mijn wangen. Ben blij voor E. en B. maar het haalt toch weer veel verdriet naar boven om jou. Wat had ik je ook zo graag meegenomen naar huis, in mijn armen hier in de zetel knuffelen, tegen je praten, je alles geven. Het doet nog zo’n pijn… Waarschijnlijk gaan ze vandaag naar huis. Net als bij ons: vrijdag bevallen, maandag naar huis…”
“Mijn emoties slaan precies tielt van dag tot dag, of is het dat wat men rouwen noemt? Ik snap er niets van.”
“20h45: ik moet gewoon naar jou komen, ik voel het moet gewoon. Dus doe ik het. Het waait en het is koud. Alles is nat van de regen van deze avond maar dat trek ik me niet aan! Ik kom terug bij jou. Heb terug een theelichtje mee want het is pikkedonker en het is gewoon gezelliger. En zie me daar zitten, koud, wind, donker, het dorp is verlaten en ik zit daar bij jou. Wie had dat ooit gedacht …
“Papa heeft gisteren trouwens het voorlopig monumentje dat hij voor jou gemaakt heeft, geschilderd. De giraf uit het boekje dat we je voorgelezen hebben. Echt heel mooi hoor! Nu nog vernissen en je naam er op en dan kan het bij jou staan. Het is echt heel mooi!
“09/01/2008: Vandaag wordt Arne 1 jaar. Ik herinner me nog goed die dag van vorig jaar. Vol spanning had ik er naar uitgekeken en groot was de ontlading, wist met mezelf geen blijf. Zo keek ik dan ook uit naar jouw komst, Stan. Een jaartje schelen jullie maar, wat zou dat mooi geweest zijn jullie twee samen spelen, voetballen, naar school, naar de KSA,…
“terug op consultatie bij de gynaecolog: …We moesten in de wachtzaal een tijdje wachten. Spannend was dat. Mama en papa hun hart ging wild te keer.
Hieronder alle info van de consultatie:
De resultaten van de autopsie hadden we al op 18 december gekregen en daaruit bleek dat je volledig normaal ontwikkeld en gevormd was alsook de placenta en de navelstreng. Er was dus niets gevonden.
Nu was er in tussentijd toch nog een resultaat binnengekomen en bleek dat er op de placenta een kiem gevonden was van de urineweginfectie die ik in september/ oktober had. Maar aangezien er bij jou geen infecties gevonden zijn, zal die kiem niet de oorzaak geweest zijn. Toch raar dat die kiem daar zat want dat kan normaal niet zei de gynaecologe. Mogelijks is die daar pas bij de bevalling terecht gekomen of bij het breken van de vliezen. Maar is dus geen oorzaak.
De resultaten van het chromosomenonderzoek waren helaas nog niet binnen en het kan nog 2 weken duren. Ze werken nu met een nieuwe methode waarmee ze in 90% van de gevallen daadwerkelijk een geno-type kunnen bepalen en al dan niet de afwijkingen kunnen opsporen. Ook kleinere afwijkingen kunnen met dat nieuw systeem gezien worden. Dus nog even afwachten….
Ik heb ook mijn bloed nog eens moeten laten trekken om antistoffen voor parvo-virus op te sporen. Dat dit de oorzaak zou zijn is zeldzaam maar je weet nooit en aangezien ik op medisch vlak altijd rariteiten heb….
Conclusie: wachten wachten wachten… enorm hoeveel spanning en onrust je hiermee opbouwt maar ja goed dat alles al zo goed onderzocht kan worden! Wel kleine ontgoocheling dat we vandaag nog niet alle resultaten te weten gekomen zijn. Hadden er ons zo op voorbereid een spannende periode te kunnen afsluiten maar het wordt een beetje uitgesteld…
We hopen aan de ene kant dat alles ok zal zijn dat er op chromosomaal vlak geen afwijkingen zullen zijn want anders wordt dit nog een lange medische weg. Dan moeten wij ook elk ons genotype laten bepalen om te zien vanwaar “het defect” komt. Dus weer weken en weken wachten ed. plus dat dat dan ook te veel consequenties zou inhouden naar een volgende zwangerschap toe. We hopen dus dat er niets gevonden wordt op dat vlak.
Blijkbaar gingen Stan zijn papieren in het labo ook de ronde als van “Lars Wuytens” ipv “Stan Weytens”. Ik versta niet hoe dat allemaal kan, maar wat heb je er op te zeggen… Zolang we de juiste gegevens krijgen is het goed!
De gynaecoloog belt me op als ze de resultaten binnen heeft. Terug zeer spannend want we weten niet precies wanneer dit zal zijn… Echt om gek van te worden!!
Daarna gingen we nog eens langs in de materniteit. Toen we daar bij de hoofdverpleegkundige stonden passeerde er plots een bedje met een kindje in. Even verschieten en daar waren de tranen al terug. Dit was het beeld hoe ze jou ook tot bij ons brachten en het geluid van die wieltjes in de gang…. Alleen was jij volledig ingewikkeld en kwam jij uit de andere gang. Dit kindje was niet dood, het had nl. een wiegendoodbakje bij zich liggen. Oh, wat was dat verschieten! Moet er juist om doen dat het kindje passeert als wij daar staan!”
Mama heeft vandaag eindelijk het schriftje, dat we in het ziekenhuis als dagboek gebruikten, terug durven inlezen. Ik wil alles uittypen om te bewaren. Maar emoties kwamen er niet. Het is alsof ik onbewust emotie soms kan uitschakelen en andere momenten overvalt je dat dan plots. Vreemd!
“Jaja, over 2 weken terug aan het werk. Wel met gemengde gevoelens…leuk terug onder collega’ te zijn maar …”
“Daarnet weer heel intens aan jou gedacht om 21h20. ik voelde je heel dichtbij, precies of je weer in mijn armen lag. Soms eng de gedachte dat je precies nog zo aanwezig bent terwijl het gewoon herinneringen zijn die je je nog haarscherp kan voorstellen. Maar ik ben blij dat die er zijn. Hopelijk blijven ze ook zo scherp!”
“Zondag zijn we begonnen met het ontwerp van je defintief zerkje. Het wordt iets prachtig, iets levendig! Met veel bloemen én jouw giraf!
“Lieve jongen, sinds vrijdag 4 januari (de uitgerekende datum) heb ik een knak gekregen, de zwangerschap definitief achter de rug… kleine jongen ik wil je niet loslaten! Kon je maar terugkomen en voor altijd blijven!”
11 januari, zeven weken na jou, werd Leonie geboren. Mama ging in de materniteit op bezoek:
“Zou ik het al wel aankunnen zo’n klein meisje te zien? ja hoor! Ik had me mentaal goed voorbereid. Enkel toen An me Leonie plots even wou geven kreeg ik het wat moeilijk maar herpakte mij onmiddellijk. Later op de namiddag heb ik haar toch even vastgenomen. Ongelooflijk zo’n kleine meid. Ze zag er kleiner uit dan jou Stan ondanks ze
Door het zien van dit kleine meisje besef je wel weer goed wat je mist…maar ja ben heel blij haar gezien te hebben! Stan kreeg ook een doopsuikertje. Een kleurrijke bloem. Die komt aan je grafje als het weer wat beter is.”
“De gedachte dat we dit weekend op weekend gaan naar de Ardennen maakt me onrustig. Zo ver weg van jou! Ik kan niet naar je toe komen! Nu doe ik dat elke dag! Zo moeilijk dat het nu lijkt om weg te gaan! We nemen wel wat spulletjes mee van jou: Raf je giraf, een foto, je kadertje,…
“Kleine vriend, enkele beelden blijven door mijn hoofd spoken: het voelen van je wangetjes die als maar kouder werden, het laatste momentje naast jou in de kerk. Mama wou nog iets doen maar kon niet. Ik wou je een zoen geven, je nog eens vasthouden,… waarom liep alles zo?! Ik kan zo kwaad zijn en me zo machteloos voelen. Het is zo oneerlijk!
“We zijn er een weekendje op uit getrokken naar de Ardennen. Het vertrek was moeilijk voor mama, je “achterlaten” vond ik verschrikkelijk. Het was dan ook geruststellend dat I. voor jou wou zorgen. Zij is iedere dag bij jou geweest. Ook je meter is vrijdag langs geweest…. Op zaterdagmorgen zaten we te ontbijten en plots klonk “Fragile van Sting” op de radio. Zo vreemd. Anders luisteren we nooit naar de franstalige radio op weekend in de Ardennen. Nu een keertje wel en dan draaien ze plots dat nummer… Mama luistert thuis elke morgen naar de cd van Sting. Ik ging dat op weekend niet doen, om je weer een beetje te proberen lossen, en zie, dan draaien ze jouw nummer op de radio… Maandagmorgen als we terug huiswaarts vertrokken belde de gynaecologe met het nieuws dat de resultaten van het chromosomenonderzoek positief waren. Dat jij geen afwijkingen had! Het onderzoek was ook volledig geslaagd. Ze hebben volledig jouw genotype kunnen bepalen en geen afwijkingen gevonden! Dit betekent veel! Net na het vernemen van het nieuws speelden ze terug Sting op de radio! Als dat geen “toeval” is! He was met een ander nummer “nothing like the sun”. Echt raar… als ware het een teken van jou aan ons… net als jouw muziekschaapje dat onlangs op een avond enkele noten speelde terwijl we het niet eens aangeraakt hadden, zomaar plots een klank vanop de schouw terwijl mama en papa in de zetel zaten…
“ de 23ste vandaag. Je bent nu 2 maanden geleden geboren. Wat doet dat raar. Het is al 2 maand geleden en toch lijkt het nog zo kortbij. Vandaag weer heel wat confrontaties achter de rug. Eerst bij de kapper vanmorgen. Een vrouw komt binnen en verteld zo fier dat ze oma geworden is. Haar dochter was wel een week overtijd gegaan en hoe erg dat wel is en blablablabla… Even slikken en (proberen) negeren.
Daarna in het CM – kantoor ook een vrouw die juist zwanger is. Ze verteld dit aan iemand die ze kent in de wachtzaal en toont fier de echo-tjes en met alle beschrijvingen van wat ze op de echo gezien heeft. Pijnlijk! En tegelijk voelde ik ook opnieuw die kriebels die ik toen had! Zo klein was je toen nog en toch waren we al zo fier op jou! Mama toonde ook de echotjes steevast aan vrienden en collega’s op ‘t werk. Op zo’n momenten mis ik je toch nog het meest hoor. Dan besef je het echt ten volle!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten