Dag Stan,
Je kleine broer is ondertussen al 11 weekjes. Wat gaat het weer veel te snel. En hij is ook zo groot! Ongelooflijk hoe hij groeit! Hij lijkt soms minder op Ben dan in het begin, soms is hij dan weer sprekend Ben! Jullie hebben toch allemaal iets gemeenschappelijk. Dat hoop ik althans, want van jou weet ik dat natuulijk niet. Toch zei iemand vorige week: "Amai hij lijkt goed op Ben!" "Ja, zei ik".En dan vroeg ze "lijkt hij ook op Stan"... Tja daar sta ik dan. Wat moet ik zeggen? Ik heb geantwoord dat dat moeilijk te zien is gezien jij nog prematuur was en je oogjes nooit open waren... Ik vond het niet erg, het feit dat naar jou eens gevraagd werd (uit zeer onverwachte hoek!) primeerde!
Volgende week is het broers feest. Mama bereid alles goed voor: de juiste kleuren, de lekkerste dessertjes, ... zo hoort het. Een feestelijke dag waarop iedereen mooi gekleed is, zij blij, wij fier zijn. Maar waarom kan ik voor jou niet de mooiste kleren uitzoeken? Niet blij en fier zijn op jou? Wanneer is het voor jou feest? Wanneer kan ik eens blij zijn omdat je na een lange schooldag thuiskomt? Wanneer kunnen wij eens samen door de dreef wandelen? Waarom kon jij geen sneeuwman maken de afgelopen dagen? Wanneer mag je nog eens op de foto?
Geen "complete" gezinsfoto ook voor ons. Er ontbreekt altijd iemand. En toch weet ik dat ik volgende week blij en fier zal zijn, en dat jij er ook ergens een stukje van zal meegenieten. Mama heeft toch zoveel trucjes om jou erbij te hebben, zichtbaar en ontzichtbaar of alleen door sommigen zichtbaar,altijd en overal!
Dikke knuffel!
Je mama die je ontzettend mist, meer en meer! Want ook met Stef erbij zijn we niet compleet, nooit compleet...
X
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten