Soms...

Soms is het daar weer: dat gevoel dat alles je overvalt, alles samen komt of het besef dat je weer aan het opstapelen bent en of je de juiste keuzes hebt gemaakt. Dan plots kan één iets alles naar boven laten komen en moet je toegeven dat alles toch niet altijd zo goed gaat als je zelf altijd zegt. Het doet je beseffen dat je toch nog iedere dag een stuk doet alsof, vanuit een verlangen dat alles écht goed gaat, dat je écht wil genieten en je verdriet loslaten. Nu 27 weekjes zwanger, pas echt gaan genieten na 20 weken omdat er lang geen beweging voelbaar was wegens voorliggende moederkoek. Spanning tot de 24 weken, want die grens wou ik echt bereiken: de grens van levensvatbaarheid, de grens waarop de wet bepaald dat je kind een kind mag zijn, een naam krijgen, begraven worden indien het fout loopt,… Nu 27 weekjes, de 34 weken komen dichterbij. Weer een grens waar ik over moet, de grens van Stan tussen leven en dood. En wat dan: niet willen bevallen op 1 november, niet willen bevallen na 18 november, om op 23 november zeker thuis te kunnen zijn. De vraag of we de maand november om te bevallen toch niet beter gemeden hadden. Maken we het onszelf zo niet extra moeilijk? Maar het zal ook wel weer lukken, op ons manier.
En zo verlopen 9 maanden toch net iets minder ontspannen dan gedacht. Dan nog opletten dat ik niks voorheb met mijn ontstoken schouder want ie kan nu niet geopereerd worde, hopen dat ik geen toxo-infectie krijg aan mijn oog, opletten dat ik me niet forceer ifv bekkeninstabiliteit,… Ook al gebeurt dit alles meer onbewust, ik ben er toch mee bezig. Woensdag terug op controle, alles voelt goed, ik ben er gerust in…denk ik.
Over 2 weekjes start Ben dan op school. Ook wel een beetje spannend. Hij is een gemakkelijk kind dus verwacht niet echt problemen, toch is het allemaal zo nieuw voor hem, en hoop dat hij iedere dag zo enthousiast gaat vertrekken als hij nu naar de kinderopvang gaat. Hij is alleszins al goed voorbereid, ziet het volledig zitten en is ook meer open gebloeid de laatste maand wat me ook een meer gerust gevoel geeft.
Ondertussen Stan, kan ik ook niet meer zo goed zelf voor je plekje zorgen omdat ik toch moet opletten met harde buiken. Ook deze winter zal ik weer minder kunnen langskomen denk ik als kleine broer of zus er is. Maar dat zien we dan wel. In ieder geval zullen we er altijd voor je zijn!
Dikke zoen,
mama