Verder na het afscheid: Opname

Dag Stan,

Hier is mama alweer. Vreemd…neen je verjaardag komt er alweer aan he jongen. En nog meer dan anders tel ik iedere week af, onbewust, omdat je verjaardag maar een klein weekje verwijdert is van de uitgerekende datum van je kleine broer of zus. Daar ben ik vannacht opgekomen, toen ik vanaf 2h wakker lag in bed, in Maria Middelares. Mama werd maandag opgenomen. Ik was ziek en had dringend extra hydratatie nodig. Zo ben ik in het ziekenhuis op de afdeling materniteit gaan aansterken. Ik voelde deze nacht dat het geen dag langer moest duren. Om 2h werd ik wakker gemaakt door het alarm van de baxter, en was klaarwakker omdat er pas na 35 min iemand kwam. Het is er momenteel heel druk, alle kamers zijn bezet. Ik lag dus wakker en er kwamen (te) veel herinneringen aan de periode met jou daar naar boven: het lege bedje op de kamer, het geluid van de wieletjes van baby-bedjes in de gang (zo kwam jij iedere dag naar ons toe), iemand die “Hilde” roept (de vroedvrouw die jou hielp geboren worden), het horen wenen van pasgeboren baby’s midden in de nacht zonder dat je er zelf eentje naast je hebt, en zoveel meer. De vraag waarom, en het besef dat dat geen zin heeft die vraag te stellen. Gelukkig hebben we een schat van een gynaecologe en kon ik haar deze morgen via via toch even over jou hebben. Ik zei dat ik er wel mee bezig ben dat jij verjaart in de periode dat ik moet bevallen, dat ik dan niet in het ziekenhuis wil zijn, of mss juist wel, dat het een heel dubbel gevoel zal geven heel die periode en dat dat niet gemakkelijk is.
Wat zou ik graag met haar eens voluit over jou willen praten, zij die jou ook heeft gekend, zij die erbij was en alles met ons meemaakte, deelde,... maar dat doe je niet zomaar eens op 20 min consultatie. Wat zou ik graag met haar jouw foto's eens doornemen, dat kan ik alleen met papa en graag ook eens met haar. Maar of dat ooit zal kunnen weet ik niet. De tijd zal het mss uitwijzen?
Maar kijk, we zijn weer thuis en ik hoop pas over ten vroegste 2 maand terug te keren om je kleine broertje of zusje te verwelkomen. Hij/zij heeft trouwens geen last gehad van mama haar ziek-zijn. In tegendeel, deze morgen aan de monitor stampte hij-zij er lustig op los, wat voor voor veel pieken zorgde op de uitprint. Ik heb er ook een filmpje van zo kan papa thuis ook eens meeluisteren naar het hartje en kan mama nog eens herbeluisteren. Mama heeft er wel ook deugd van gehad om daar even te zijn: de verplichte rust en begeleiding in eten/drinken en medicatie,… thuis zou ik niet zo kunnen aansterken zijn. Ook de dagelijkse monitor vond ik steeds zo’n leuk half uurtje. Dan hoorde ik het hartje kloppen en hoorde dat het goed was. Toen de vroedvrouw het geluid wat stiller wou zetten zei ik meteen dat dat niet hoefde dat ik hem/haar goed wou kunnen horen.

Verder alles goed. Ben gaat maandag voor het eerst naar school! Spannend!

Mama heeft zich in de kliniek wat bezig gehouden met het testen van het fototoestel in haar GSM, kijk maar.

Hele dikke knuffel!

Mama

PS: ik kom thuis en lees een bericht van iemand die ook deze week bevallen is van ene Cis. Toevallig las ik die naam op een kaartje in de gang en het blijkt haar te zijn! Ook mama van eens sterretje met nu een kindje dat er anders niet geweest zou zijn, zoals jouw toekomstig broertje/zusje….