9 maand…
Dit weekend is de papa van een kindje van mama’s werk plots omgekomen in een accident, aangereden met de fiets. Toen ik merkte dat er “iets” was op het werk, moest ik meteen weten wat! Voelde dat het geen leuk nieuws zou zijn en wou het onmiddellijk weten. Ik kreeg al vlug een antwoord. Vreselijk nieuws… het blijft serieus hangen… heb een goed contact met de mama ook al zit haar dochtertje niet bij mij dit jaar…
Kleine jongen,
Een week is weer voorbij. Dikwijls willen schrijven maar vond niet altijd het goede moment. Veel dingen kwamen terug naar boven met het overlijden van de papa van het kindje op mama’s werk. Zeker toen ik mama zag. Zo moe, zo veel verdriet,… ik dacht, zagen wij er dan ook echt zo uit toen? Heel de week mee bezig geweest. Twijfelend of ik al dan niet naar begrafenis zou gaan. Hoorde hier en daar dat collega’s gingen. Mama en papa vertrokken normaal vrijdag op weekend dus dat kon dan niet. Tegen het einde van de week wist ik het zeker: ik zou gaan! Die gevoelens van toen, ik ken ze nog te goed, weet nog te goed hoe deugddoend de steun van bekende mensen bij het afscheid was. Dus, ik zou gaan! Collega’s spraken af aan het MPI. Ik ging alleen dan kon ik doorgaan wanneer ik wou. Zaterdag was het dan zover. Had wat zenuwen want ben nog niet naar een begrafenis geweest sinds jij er bent Stan. Ik weet wel hoe moeilijk ik het al heb, door gewoon een kist te zien binnen-of buitengedragen worden aan de kerk van Nazareth. Er was veel volk waardoor ik helemaal achterin de kerk stond samen met enkele collega’s. toen ik hoorde dat de kist er was heb ik niet gekeken. Kon dat niet op dat moment. Mijn hart ging tekeer en dacht: “ai dit hou ik niet lang uit”. Ik luisterde naar de muziek en was “gelukkig” niets bekend. Het lukte… tot M. de kerk binnenkwam. Ze weende zoals zij weent: het gaat door merg en been en zeker met de weergalm van de kerk. Bij de offerande hoopte ik mama te kunnen aankijken ook al weet ik maar al te goed dat je op zo’n moment niet “echt”kijkt, dat je niemand ziet. Ik naderde en mama keek naar beneden. Eerst even goeiedag gezegd aan M. Ze lachte als ze me zag. Ik bleef mama’s richting uitkijken en plots als ik net bij haar was kijkt ze op, recht naar mij. Ik knik even naar haar. Haar blik zei genoeg. Pijnlijk voor mezelf ook. Moet dan ook langs de papa passeren, maar heb niet gekeken, kan de kist niet zien. Wou het echt, nee echt niet zien! Dan door die middengang waar iedereen naar je kijkt. Ik denk terug aan het einde van de mis bij ons, door die middengang, wetende dat we je nooit meer zouden zien. Kreeg het echt moeilijk! Toch terug achteraan in de keer gaan staan bij een collega. De mis ging verder tot bij de communie. Wat ik even in de auto onderweg had gedacht: mss spelen ze Marco Borsato want ik weet dat mama er zo’n grote fan van is. En ja, daar kwam het “Afscheid nemen bestaat niet…”. Nee, nu kon ik niet meer. Ik zei tegen collega dat ik wegging. Hij ging even mee naar buiten. Nog efkes staan babbelen en naar huis op het moment dat ik zag dat ze alles in gereedheid brachten om de kist naar buiten te brengen. Vlug weg en zei tegen F. dat ik dit niet wou zien. Met de auto moest ik nog even langs het kerkplein rijden en het werd juist daar rood aan de verkeerslichten. Ik wou niet kijken maar deed het toch even. Het plein voor de kerk vol paarden en ruiters, ontzettend veel bloemenkransen, ontzettend veel mensen overal,…doet wel iets.
Blij dat ik geweest ben, blij dat het lukte, speciaal voor M., voor mama. Want het is zo moeilijk.
Ook voor de gasten op t werk moeilijk. E. begon tijdens de maaltijd over M. en Stan. Ze mixte de feiten door elkaar en stelde vragen: gaat M. papa ook in een kist”je” liggen? Wat is een begrafenis? Gaat hij ook in Nazareth begraven worden?..pff ook niet makkelijk voor mij.
Na de begrafenis onmiddellijk vertrokken naar de bezoekdag van het kamp van de KSA. Nog helemaal onder de indruk en voelde dat ik niet echt in de stemming was. Maar het ging wel. Niet te veel contact gezocht en wat op mezelf terug op mijn plooien proberen komen. Bij het einde van de bezoekdag, als de mama’s en papa’s afscheid namen van de kindjes bij het begin van het kamp, legde de leiding plots “afscheid” van Marco b. op! Toeval! Maar dat ging niet voor me, dat was er even te veel aan. Niet nu, niet vandaag nog eens…ik ging weg en hoorde dan dat het liedje middenin afgezet werd. Toch niet voor mij? Waarschijnlijk wel… oei, dan vind ik het toch wel weer steeds moeilijk. Bleef serieus hangen . Me dan wat herpakt voor de avondactiviteit.
Ook genoten van de vele sterren bij het kampvuurtje. Ik moest dan plots denken aan wat men zegt: Stan is nu een sterretje aan de hemel. Maar welk sterretje dan!? Ik bleef kijken telkens opnieuw met die gedachte. Tot het bewolkt werd en alle sterretjes verdwenen waren. Dag Stan!
Op zondag gingen we naar Bokrijk! Grappig, ;-)! Wat gewandeld, iets gedronken, veel gelachen. Er was oa ook een film over de opstart van Bokrijk. Kwam daar toch geen fragment van de film de “Boerenpsalm” in voor: “hij is nu een engeltje” en dan een beeld van een schep aarde dat op een wit kistje in een put wordt gegooid. Mijn hart kromp ineen op dat moment. Hét moment dat ik bij Stan niet wou zien! Het énige moment waar we niet bijStan wilden zijn. Zomaar plots in die film. Wou dit niet zien, maar ja… van die momenten waarop anderen niet doorhebben wat jij dan binnenin voelt… Gelukkig zet ik me daar dan steeds weer snel overheen. Maar waarom, om de sfeer niet te verpesten? Om jezelf een “leuke” dag te gunnen? Kan me er suf over denken!
Hoop alleszins deze week wat beter te slapen. Al meer dan een week slaap ik niet goed. Wordt zomaar wakker. Een weekje verlof zal (hopelijk) deugd doen.
Zoen!
Kleine jongen,
De bloemetjes bij jou staan heel mooi. Je bloemenperkje is mooi dichtgegroeid en je windmolentjes draaien bij dit winderig weer op volle kracht. Je ligt ook mooi beschut achter het kerkmuurtje waardoor het altijd zo heerlijk warm is als de zon schijnt, de hele dag door! We komen elke dag langs en geven de bloemetjes tijdig water. Geen verwelkte bloem zal je grafje ontsieren want we verwijderen ze onmiddellijk.
Lieve jongen, je giraf in hout die papa voor je maakte is bijna aan vervanging toe. Papa begon vrijdag aan je nieuwe giraf. Een giraf in klei! Papa probeerde dit en het resultaat is heel mooi! Ongelooflijk hoe echt hij nagemaakt is uit je voorleesboekje. Het is zo leuk hier mee bezig te kunnen zijn. Geen definitieve steen voor altijd! Maar iets veranderlijks. Iets dat groeit samen met ons en van ons. Daar voelen wij ons het beste bij. Papa kan van alles maken en we hebben ideeën genoeg. En worden we een dagje ouder of lukt het ons niet meer om zelf iets te maken kan er nog altijd een “steen” opkomen of iets dergelijks. We zien wel. Nu willen we er zelf zijn voor jou!
Lieve vriend, een weekje verlof en voel dat ik weer veel aan je denk. Denk aan je verjaardag. Wat gaan we doen, hoe zal het zijn? Pfff je bent al meer dan 8 maand oud en toch nog steeds dat kleine ventje.
Gisteren was een collega op bezoek. Zij is nu ook zwanger in juist dezelfde periode als bij ons. We hebben veel gebabbeld over de zwangerschap en ja dan voel ik toch terug dat zalig gevoel van jou in mijn buik. Dat genieten en nog niet wetend wat ons te wachten stond…
Mis je!
X!
Lieve Stan,
Het weer werkt een beetje op mijn gemoed en ben in de bib massa’s boeken over “het” onderwerp gaan halen. Niet echt “happy” lectuur maar heb er weer eens nood aan andere verhalen te lezen. Heb ook Brother Bear en Winnie The Pooh meegebracht op DVD. Zo kan papa die kopiëren en heb ik de films voor altijd in mijn bezit. naar 2 liedjes van Pooh geluisterd en gekeken in de film. Enkel naar die 2 liedjes, niet naar de rest van de film. Had ook cd van stef bos mee waar liedjes opstaan waarvan ik de tekst had maar het nummer zelf nog niet hoorde. Alles aan jou gelinkt…
Mijn gemoed wisselt heel de tijd tussen lachen om gisteren en denken aan jou. Heb op de computer tussen mijn documenten ontdekt dat ik eens een dagboekfragment afgehaald heb van internet van een mama in dezelfde situatie als ons en zag dat ik dit nog nooit gelezen had. Was er aan begonnen en heb alles gelezen. Man! Echt zo een gelijkend verhaal! wij hadden net hetzelfde kunnen schrijven. Raar…
Woensdag had ik afgesproken met L. We gingen een fietstocht maken langs alle mooie plekjes langs de Leie. We hebben ons weer eens super geamuseerd net als ons dagje aan zee in juli. Plots kreeg ik het weer: “fladder-fladder” vanalles zeggen maar van de hak op de tak. Overvalt me soms en raar dat ik dat toen ook had… ik kan dat dan echt nie doorbreken of denk dat ik het doorbroken heb en betrap mezelf er dan weer op toch nog bezig te zijn… zucht… Maar we hebben ons echt wel geamuseerd en dat doet eens deugd!
Juist bij je langs geweest en wat zag ik… de vernis is beginnen barsten op verschillende plaatsen! Giraf moet mee naar huis! Ben bang dat hij helemaal kapt zal gaan! Zeker nu het zo’n regenweer is! Vanavond vragen aan papa wat we er mee zullen doen. Lijkt wel symbolisch, nu de giraf in klei er is, begeeft de houten giraf het…
Kus van mama!
Dag Stan,
Vandaag namen mama en papa je giraf mee omdat de vernis te veel begint te barsten. Het was als thuiskomen met jou. We maakten dit voor jou zoals we ook zouden gedaan hebben als je bij ons kon zijn. We zouden giraf dan aan ons huisje gehangen hebben ipv een ooievaar. Nu krijgt giraf hier een droog plekje in huis! We proberen iets in de plaats te zetten tot de giraf in klei klaar is. We plantten vandaag ook wat extra zonnebloemetjes bij je uit onze tuin. Wij hebben er nu niet veel aan omdat ze helemaal achteraan staan en bij jou zien we ze elke dag.
Veel aan je gedacht deze week. Vooral over je verjaardag. Wat gaan we doen, met wie,…
Ook terug eens naar je foto’s gekeken. Allemaal, behalve de allerlaatste…
Kleine vriend,
Vandaag hebben mama en papa ter vervanging van je giraf die we gisteren meenamen een plantenklimrekje en plantje bij je gezet . weer zo moeilijk voor mij. Ben altijd heel blij met het resultaat maar het plaatsen zelf valt me altijd zo moeilijk. Een week thuis zijn doet me echt geen deugd. Veel denken aan jou . vooral nu je verjaardag zoals ik al schreef. Heb het gevoel alsof het al morgen is. Tranen prikken regelmatig in mijn ogen en “moet” me dan steeds weer herpakken, bezig blijven,… gelijk met wat. Ben nog eens het boek van Manu Keirse aan het lezen.
Raar, dacht ik deze week, hoe een maand voor mij nu steeds de 23ste begint. Ik zeg dan pas altijd: weer een maand voorbij, zoals je normaal doet op de 1ste. Tis zoals m’n schrijft, alles is nu gelinkt aan voor en na 23/11/07, is iedere plaats waar we komen een plaats zonder jou, een moment zonder jou en niet meer gewoon dat moment … weet niet goed hoe te zeggen wat ik bedoel.
Gisteren zagen we onverwacht een koppel die gelijk zwanger was met ons. Wou hun zoontje onmiddellijk zien maar had het zo moeilijk als hij zo lief in ons richting lachte… 5 maand is hij, jij bent al 3 maand ouder, wat zou jij al allemaal niet kunnen…
Goedemorgen Stan,
Mama heeft weer niet zo goed geslapen. De laatste tijd komt dit vaker en vaker voor. Weet zelf niet wat het is. Vannacht ook maar na 00h in slaap geraakt. Luisteren naar muziek helpt dan wel. Om 3h00 was ik alweer wakker, ook om 4h00 en rond 6h. dan stond papa op rond 7h en ben dan zelf maar om 8h opgestaan. Sms dat er veel vallende sterren verwacht worden vannacht en ze schreef dat er mss wel een voor ons zou bijzijn. Als ik er één zie vanavond wordt dat een super-denk-a-jou-momentje want het enige dat ik dan wil wensen is jou hier dicht bij mij te hebben. Kleine vriend, waarom heb ik het weer zo moeilijk. Ligt het echt aan “het thuis zijn” of is dit toeval. Of gewoon weer vanalles samen?
Gisteren viel me in dat deze week weer de verjaardag is van een jongen die een 3-tal jaar geleden overleed. Er zal over gepraat worden… zal merel er zijn? Zal ik de mama van L. nog eens zien die in MM-labo werkt? Zal ik haar dan iets kunnen vragen over Stan? Allemaal vragen die door mij hoofd spoken…
Gisterenavond viel me plots te binnen dat jij nu gewoon geen naamkaartje meer hebt nu we dat plantenrekje plaatsten!! Ook daar kon ik dan niet van slapen. Ik probeer er eentje te maken deze voormiddag en het tot bij jou te brengen!
Voel me net alsof ik straks een zeer belangrijk examen moet gaan afleggen: zenuwen gieren door mijn lichaam, mijn hoofd staat niet stil en heel chaotisch alsof ik vanalles wil doen maar door de chaos uiteindelijk tot niets kom…. Waarom luister ik dan ook weer naar al die denk-a-jou-muziek…verergert het alleen maar maar het is de enige muziek waar ik dan naar kan luisteren. De rest interesseert me niet, kan ik nu niet naar luisteren…
Goed, we gaan eens in actie schieten!
Dikke zoen!
Dag Stan,
Een weekje geleden dat ik iets schreef… wel een redelijk bewogen weekje en soms gewoon zodanig dat ik geen zin heb om te typen… stap zetten om weer te gaan werken na een week verlof, moe door verstoorde nachtrust, veel linken naar waarin ik me onrustig voel, dromen,..…
Waar ik het meest van genoot deze week is gewoon de natuur! Door dit kwakkelweer zijn de luchten, zonsopgang en ondergangen zo mooi! Verschillende regenbogen en prachtige zonnestralen die door de donkere wolken breken! Hm…!
Zaterdag dan vroeg op om naar de rommelmarkt te gaan in Grammene. Het zonnetje scheen en alleen dat al deed me ook stralen. Heel wat leuke dingen gezien maar ja, je kan niet alles kopen e. ben meest blij met de ringmap van Winnie The Pooh die we voor jou meebrachten. Om al je papperassen in op te bergen: papieren van voor de geboorte (erkenning, voorbereidingen,…) als facturen van ziekenhuis en begrafenisondernemer ed. verder kochten we nog ons huisnummer (gegoten in inox of zo) een theepot,… het allereerste dat we kochten was een oud kinderboekje getiteld: “Raffie en de 9 aapjes”. Een kinderboekje over een giraf dus. Het viel me meteen op (net als alle andere 10 000-en giraffenfiguren ed achteraf) en ook papa had direct iets van “dit kopen we!”.
Lieve Stan,
Mama beseft heel goed dat ik je zo ongelooflijk hard mis!! Ondertussen draait de wereld maar verder… wie zijn wij zo klein op deze grote bol?
Ik lees nu een boek over een verpleegster van een kinderkankerafdeling. Allemaal verhalen over het verloop van het ziekteproces zowel voor de ouders als voor de kinderen. Waarom lees ik dat? Ik weet het niet goed. Eigenlijk heeft het geen enkele link met ons als het over kanker gaat. Maar het uiteindelijke resultaat is hetzelfde: de kinderen sterven. Uit de reacties van ouders leer ik veel over mezelf. Er worden dingen gezegd die ik herken. Het helpt me wel te blijven weten dat ik niet alleen ben met zo’n verdriet, met bepaalde reacties en gevoelens. Ik heb verdriet bij het lezen van al die dingen maar het helpt me ook een stuk te weten dat het “normaal” is. Ik zou uren en dagen lang die boeken kunnen lezen. Het is een moment dat ik weer heel dicht bij je ben, dat ik weer alles voel van “toen”. Ik wil heel graag eens terug naar kamer
Het “lezen over” evolueert ook mee met de tijd. In het begin wou ik alles lezen over het moment van bevalling. Nu over het afscheid nemen en vooral de tijd nadien. Automatisch lees je over de meest herkenbare situaties. Sommigen zeggen, ik zou het niet kunnen, ik heb zoiets van; het moet… kijk nu zit ik hier weer te wenen… of ben ik gewoon te moe?
Lieve jongen,
9 maand werd je gisteren. 9 maand… de periode dat jij bij mij kon zijn. Moeilijk telkens weer. Slapen gaat niet goed, “denken aan” des te beter… voel me draaierig en heb last v buikpijn. Pff
We breken de stallingen van ons huisje af. Helpt zinnen te verzetten.
Je meme zette terug een roosje bij je en een heel mooi kaartje van Winny The Pooh. Ook van L. prachtige oranje bloemen. Het maakt je plekje af! Ik zou er foto’s kunnen blijven trekken!
Zoen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten