8 maand

Vrijdag 4 juli 2008:
Lieve jongen,
Ondertussen is het al juli,
Lang geleden dat mama nog eens iets schreef. Dit is alleen maar een goed teken! Want ik schrijf enkel als het me moeilijk gaat. Nu schrijf ik je omdat het lang geleden is. Ondertussen is de vakantie begonnen. De laatste loodjes op het werk waren relatief “zwaar”. Ik wou vakantie, keek er naar uit thuis te kunnen zijn want we gingen verhuizen. Dit is zaterdag 28 juni gebeurd. Het is daardoor ook wat drukker geweest dan normaal waardoor schrijven er ook niet van kwam. De verhuis is goed verlopen! Jouw meubeltjes staan bij opa en oma in Ouwegem. We moeten hier “jouw” kamertje nog afwerken. Al je kleine spulletjes staan hier wel. Alles uitgestald op je kastje zoals in het vorig huisje. Zoals Leen op een kaartje schreef: jij bent zeker meeverhuisd. Mama en papa vinden het zalig om weer zo dicht bij jou te kunnen wonen! We gaan via de dreven naar jou. Een zalig gevoel. Een vakantiegevoel dat er altijd zal zijn, ontspannen jouw richting uit fietsen of wandelen. Super!! momenteel is het echt genieten!
We richten nu ons huisje in en hebben nog heel wat werk! Voorlopig is het hier wat kamperen maar dat maakt het vakantiegevoel nog groter.
We zijn niet mee naar Werchter dit jaar… zoals ze vorig jaar tegen ons zeiden toen jij op komst was: volgend jaar geen Werchter! Wij zeiden: jawel hoor! Ons kindje zal wel elders kunnen logeren. Zie nu… inderdaad geen Werchter…maar we zijn wel bij jou, je “achterlaten” zou me nog steeds moeilijk vallen dus vandaar is dit ook een grote troost voor mij dat ik niet mee ben naar Werchter. Nu blijf ik dicht bij jou! Ik was er natuurlijk wel graag bij geweest want als ik de sfeer op de radio hoor…maar goed, in ons huisje hebben we ook meer dan dingen genoeg te doen en da t heeft nu prioriteit!
Mama is de vakantie gestart met een dag aan zee met Liesbeth: met de trein naar Oostende! Een prachtige dag! De zon scheen, het was zeer warmen we hebben genoten van de zeelucht! Dat bewijzen de vele mooie foto’s! wandelen op de dijk, een picknick in de “duinen”, een duik in het water, een ijsje,... en vooral véél gelachen! Zalig! Mama kocht een windmolentje voor je in de vorm van een bijtje. Heel mooi en draait volop in de wind. Ik hoop het vandaag bij jou te kunnen zetten!
Papa heeft nu ook vakantie. Voornamelijk werken in ons huisje maar ook een uitstapje hier en daar. We zien wel. ’t Is vakantie en dat geeft me energie!
Lieve vriend, ik mis je nog steeds en denk heel veel “wat als Stan er geweest was” dan zou alles zo anders geweest zijn. We zouden hier niet wonen, ik zou niet naar zee geweest zijn, jij zou al een flinke vent zijn,….hm…niet te veel aan denken, jij bent er sowieso, altijd!! Dikke zoen!

maandag 7 juli 2008:
Lieve Stan,
Vandaag weer zoveel aan je gedacht alleen al door de dingen die rondom ons gebeuren. Zo las ik bij oma vandaag in de krant dat ergens een jongen van 21 zijn stiefzoontje van 2 j mishandelde met de dood tot gevolg. Verschrikkelijk dit te lezen. Verschrikkelijk hoe dit kan. Met een moeder die ook schuldig is, niet ingreep en haar kind met hoofdwonden een week liet rondlopen tot het kind vanzelf bezweek. Vreselijk! Had tranen in mijn ogen en voelde de kwaadheid opborrelen! Hoe kan dit?!
In ons vorig huisje geweest om nog iets te regelen met de nieuwe huurders, vrienden van ons. Vreemd de gedachte dat zij nu op jouw kamer slapen. Zouden ze iets veranderen aan je kamertje ? Ik denk het niet maar blijf het me afvragen.
Deze namiddag Nele op bezoek. Ze had een geboortegeschenkje voor je mee. Een kersenpittenkussentje: voor jou… Bedankt!

Woensdag 8 juli 2008
Sinds gisterenavond komen je neefjes hier logeren: Arne en Jelle. Ze blijven 2 nachten slapen. Ze slapen hier nu op wat jouw kamertje had moeten worden. Die gedachte deed wat vreemd toen ik hun bedje opmaakte. Maar maakt eigenlijk niet uit. Ben blij dat ze hier kunnen komen logeren. Vandaag met hen alleen naar de winkel. In en uit de auto, in de winkel,…voor het eerst met kindjes de gewone dingen doen. Leuk met hen bezig te zijn en voor hen te zorgen maar roept ook wel een aantal dingen op. Logisch natuurlijk .
Vandaag kwam Liesbeth bij jou; ze bracht een schelpje mee voor jou van aan zee vorige week. Mama en papa kregen een mooi schilderij …!

Donderdag 9 juli
Lieve vriend,
Heb ik eigenlijk al verteld dat jij onlangs een roos kreeg van de “kerk”?? De eerste ochtend dat mama en papa hier in ons nieuwe huisje ontwaakten ging de deurbel. Het was de vroegere overbuurvrouw met een mooie volle witte roos voor jou en een kaartje aan jou geadresseerd. Blijkbaar was er een soort vriendenviering geweest en ben jij er vermeld of zo. Ik moet nog altijd eens vragen wat dit precies geweest is. In ieder geval, jij kreeg een mooie roos en een kaartje met een mooi tekstje “Alles gaat voorbij, alleen de liefde maakt een leven onuitwisbaar”. We hebben het onmiddellijk bij jou gebracht!
We kwamen ook met Arne en Jelle tot bij jou. Arne keek gefascineerd naar alle hebbedingetjes bij jou: het schelpje, de smurf, de kaartjes, het krabje dat hij “knuffeltje” noemde,… plots vroeg Arne wat er gebeurd als er een slak op zit. Ik vroeg hem wat hij bedoelde. Hij vroeg dan wat er gebeurd als de slak in je knuffeltje bijt… vreemde vraag…wat bedoelde hij echt? Moest juist lukken dat er op dat moment weer een begrafenis was. Zagen net de kist niet binnengedragen worden maar zag ze wel nog aan de ingang staan. Niet leuk om zien ook al was dit geen overduidelijke gelijkenis met jou Stan. Jij lag in onze armen maar wel ook op dat verschrikkelijke plekjes in de kerk. Het momentje dat niet voorbereid was door mama en papa en waar alle ogen ons aankeken bij het binnenkomen. Waar mama de tranen niet kon bedwingen en recht in de ogen van de directeur van mijn werk keek. Genoeg nu…

Vrijdag 11 juli 2008
Kleine vriend,
Papa kreeg gisteren te horen dat hij “hernia” heeft. Veel rugpijn en moet nu veel rusten. Het is iets dat blijvend is dus waar papa altijd op zal moeten letten. Daar zien we al heel wat plannen in het water vallen…er moet hier nog zoveel gebeuren in ons huisje en nu dit. Beide even van slag gisteren en er duiken weer eens vele vragen op over de toekomst.
Moet dit nu echt allemaal? Waarom dit er nu ook nog eens bij? Hopelijk gaat het vlug beter…het wordt anders allemaal een beetje te veel… hoe hou je alles vol? Er kan blijkbaar altijd nog wel een beetje bij…pfff
Ben zo kwaad en heb zoveel verdriet. Waar kan dit allemaal vandaan blijven komen en waar moet dit altijd naar toe. Ik kom dan bij jou Stan en vertel het je allemaal . Veel moeilijke gedachten terug de laatste dagen en nu dit er nog eens bij. Hoe kan dit blijven duren?
Kleine vriend, je grafje is nu zo mooi zomers: zonnebloemen van je meter, windmolentjes van mama en papa, een schelpje en smurfje van Liesbeth, kaartjes van meme, mama en papa, … leuk om bij jou te zijn, altijd. Dikke zoen, want we zien je zo ontzettend graag!

Dinsdag 15 juli 2008
Stan,
Vandaag moest ik glimlachen als ik bij je kwam. Het windmolen-bijtje dat ik meebracht van zee draaide op volle kracht, “dag Stan” zei ik.
Vandaag een actieve dag. Vanalles gedaan want had energie met hopen. Hm wat betekent dat? Had het zelf niet door maar merkte het wanneer ik gedaan had met iets dat ik het nodig had weer “bezig “ te zijn. Gisteren op bezoek geweest bij een collega en hun 1ste kindje nu 4 weken oud. Was op het moment zelf daar ook nogal emotieloos en afstandelijk, kon het niet goed, wist niet hoe me te gedragen, bang om dan ook verkeerde dingen te zeggen, maar ging toch en… ik weet niet.
Vandaag in Makro werd het echt even te veel. Overal baby’s, buiken, babyschreeuwtjes (want echt gehuil kan je dat niet noemen e) pfff maakte er constant opmerkingen over en bleef er weer naar kijken ipv te negeren. Kon er echt nie goed tegen. Weer veel te veel baby-gedoe na elkaar. Overal linken naar jou: slabbetje met daarop “Fragile”, bal met giraf, gordijnen met giraf, overal baby’s en maxi-cosy’s, … Amai ze, mijn hartje…
Maar goed, ’t is weer voorbij.
Dikke zoen!

Donderdag 17 juli 2008
Lieve Stan,
Gisteren was het even “crashen”. Had het al een aantal dagen voelen aankomen. Kon niets verdragen wat met baby’s te maken had, ergerde me aan alles, stelde me weer talloze vragen waar (nog) geen antwoorden op bestaan,… en alles stapelde zich op. Gisterenavond vroeg papa of we nog eens tot bij jou zouden wandelen. Daar zal ik nooit “nee” op zeggen. Het was al avond, 20h30 ongeveer, en het was zalig wandelen hier door de dreven richting jou. We waren de dreef nog niet uit of ik voelde de tranen al komen. Eens bij jou kwamen ze dan echt. Er brak iets in mij en de tranen kregen de vrije loop. Ik kon ze zelfs niet meer stoppen. Mijn gedachten sloegen even tilt en alle herinneringen kwamen weer glashelder naar boven. Ik kon niets zeggen voelde me totaal geblokkeerd. Pas wanneer we de 2de dreef insloegen richting ons huisje voelde ik me even rustiger worden. Maar bij het binnenkomen en het zien van je foto, je spulletjes,… waren die tranen er terug. Wenen en wenen, waar blijven die tranen vandaan komen dacht ik dan. Kon mijn gedachten ook niet doorbreken, moeilijk toch…