Dag kleine schat,

alweer een tijdje geleden! Wat gaat het snel!
Mama is ondertussen weer beginnen werken. Alles gaat goed!
Ben gaat nu naar de kinderopvang en ook hij stelt het daar prima!
Iedereen vraagt me: niet te moeilijk om Ben achter te laten? En ik antwoord altijd:
neen, eigenlijk niet. Dan verschieten ze, want de traditie wil dat je moederhart het moeilijk heeft bij het eerste afscheid. En ja, het is niet makkelijk, maar weet je, Ben zie ik 's avonds terug, (normaal gezien toch steeds). Voor die paar uurtjes die we van elkaar gescheiden zijn, maak ik geen drama. Jou, Stan, jou zien we nooit meer terug. jou kunnen we na enkele uurtjes werken niet in onze armen nemen om je te knuffelen, te overladen met zoenen, of om samen een beetje gek te doen. Jou moeten we iedere dag, iedere minuut, voor vele jaren lang missen. Wat zijn dan die paar uur op een dag??? Weer zo een verschil met "andere" ouders, ik denk dat mijn relativeringsvemrogen echt wel veel hoger ligt... dit merk ik meer en meer.
Luxe, gemis,...weet ik veel wat allemaal: ik wordt steeds geconfronteerd met het feit dat ik er met andere ogen naar toe kijk... niet altijd gemakkelijk want op die manier erger ik me echt vaak aan mensen en gebeurtenissen, of krijg het moeilijk op momenten dat mensen het totaal niet zouden verwachten. Maar ik ben ondertussen al een super-krak om mezelf weg te toveren op die momenten of mijn gedachten af te sluiten.
Wat is gemis? Ik zou er niet over mee willen discussiëren met sommigen...
Kleine man, zoals ik zei stelt Ben het dus ook prima. Soms stel ik me wel eens de vraag:wie is nu kleine of grote broer? Jij bent ouder maar zal altijd de kleinste blijven...niet te veel bij stil staan...
Ben is voor het eerst naar de kapper geweest. Het was best grappig. Maar vooral: hij is weer zo flink geweest. Soms lijkt het of alles met Ben ons zo voor de wind gaat juist omdat we jou zo moeten missen. En dan vraag ik me ook wel eens af: zal het blijven duren? Wat zal er komen?
Onlangs was er een moment waar ik heel erg bang was: ik voelde jou toen heel dichtbij. Echt vreemd. Maar gelukkig kende het verhaal een goed afloop. Het was alsof ik op een tweesprong stond: stras de auto in richting Ben of richting Stan...blij dat het een situatie was die we niet in de hand hadden, dat ik de keuze niet hoefde te maken...
Ondertussen komt jouw verjaardag er al weer aan. Maar eerst die van jou vriendje Abel. We missen jullie echt heel erg. Na 2 en 3 jaar nog steeds niet te vatten!
En alles draait nu zo om Ben. Ik heb som het gevoel dat het zo oneerlijk is allemaal. Jij verdient ook zoveel aandacht, tijd,...maar die kunnen we je helaas niet geven. Maar weet dat je meer dan wie ooit in mijn gedachten aanwezig bent!
Dikke vriend, we zien je zo ontzettend graag!!
Zoen van mama, papa en Ben!