Amai, een jaar is bijna om.
Je verjaardag leeft enorm in ons gedachten. Een moeilijke maand, niet enkel om je verjaardag die nadert, maar om alles wat rondom ons gebeurt…
Maar naast dit alles ook zoveel moois tussendoor: genieten van de natuur, mensen die je zien zoals je écht bent zonder dat je iets moet zeggen, mensen die er steeds weer zijn, mijn metekindje waar ik zoveel leuke momentjes mee mag meemaken waar ik zo van geniet en nog zoveel kleine (maar) grote dingen tussendoor...
Enkele fragmenten...
…Kleine jongen, alweer heel wat te vertellen. Kan zo moeilijk de tijd maken om direct iets te schrijven heb er precies het geduld niet voor, doe gewoon maar door en door….
…Dinsdag was je 10 maand. Het was vuurwerk hier op het dorp als afsluiter van het kermisweekend. Het begon rond 21h20…hm, “jouw” uur. We keken van thuis uit. Papa en mama kwamen daarvoor eens samen bij jou. Je meter heeft een prachtige witte roos gezet en een tekstje. Er stond ook een roze heideplantje en een bos oranje rozen. We weten niet van wie deze zijn. Mama plantte het heideplantje in de grond deze week.
…Donderdag kwam ik toe op het werk: “One word” van Anouk op de radio. Ik zei: wat een muziek weeral…niemand die het doorhad. De muziek stond ook redelijk stil. Toen ik wegging ’s avonds in de leefgroep: Sting op de radio met idd Fragile…dit alles toevallig (?) op 25 september. De dag dat mama en papa 8 jaar samen zijn…vreemd…
…De zon schijnt al een hele week en vrijdagmorgen was er een prachtige maan te zien. Vaag zag je een volle maan en helder een sikkel. Ook duizenden sterren! Het was prachtig. Voor het eerst had ik een goed gevoel op vrijdag ondanks dat ik al van ’s morgens eraan dacht dat het alweer “vrijdag” is.
’s Avonds stonden papa en mama klaar om te gaan fietsen. Plots een sms uit de vriendenkring met nieuws die ons van slag brengt. Opnieuw een klein ventje (X) dat vecht voor zijn prille leven. We beslissen dan toch maar te gaan fietsen…uitwaaien maar constant denkend aan…
Vandaag ook constant denkend aan…papa zegt ook dat X zijn naam de hele tijd door zijn hoofd flitst zoals toen bij jou. Dit is bij mama ook zo…pfff ik voel weer die kwaadheid, onmacht…grggr!! verschrikkelijk..ik wil dit echt niet meer meemaken.
We vragen of we op bezoek mogen gaan. Maandag gaan we wslk. We zagen foto’s ondertussen. Zo’n schattig en mooi ventje! Voel de pijn bij het zien van de foto’s. waarom? Waarom? Waarom?
Dit wordt moeilijk…nog eens..net nu…in deze periode…
Enkele mensen die we kennen die ieder moment (opnieuw) papa en mama worden, het ermee beizg zijn dat alles toch wel goed zal gaan/zijn…pfff
Weeral veel te veel om goed te zijn…
Dag Stan,
Maandag gingen we op bezoek bij X, zijn broer en bij zijn mama en papa. We herkennen veel in wat ze vertellen over hoe alles verloopt: de angst om wat komen zal, het wachten op diagnose, tranen die “op” zijn, rustig kunnen praten over hem maar tegelijk zoveel verdriet voelen, genieten van zijn aanwezigheid niet wetend voor hoe lang nog, het voelen van de binding die er komt en waarvoor je schrikt hebt want voor hoe lang is het…
Dan gaan we rond 19h30 mee naar UZ. X zijn mama en papa doen deze weg iedere dag, bedenk ik in de auto. We passeren bordjes: verloskwartier, palliatieve eenheid, mortuarium,…en dan zijn we op de afdeling intensieve zorgen van de neonatologie. Confronterende diensten hier allemaal bij één…Een flinke jongen zien we, alles erop en eraan. Hij is wakker en kijkt met zijn grote ogen naar zijn mama. fijne handje bewegen, ook de voetjes verschijnen zachtjes. Ik kijk naar hem: zijn oogjes, zijn voetjes, zijn handjes, … daarna zie ik ook de slangetjes en buisjes en plakkers… ik neem hem volledig in me op. De gedachte dat hij, die daar zo ligt, er mss straks niet meer zal zijn, doet me het even moeilijk krijgen. Zijn mama en papa kijken fier naar hem. je ziet wel hun bezorgdheid, hun verdriet. Maar ik weet hoe trots ze zich nu tegelijk voelen. Door X te zien besef ik pas echt dat het écht is. Het is ongelooflijk, het is moeilijk en doet zo veel pijn. En wat doet pijn? De herkenning van de gevoelens en alles wat zijn mama en papa meemaken. Het ligt voor ons nog te vers in het geheugen, alles wat we niemand toewensen, alles wat zo diep gaat,… en nu terug zo dicht bij…dit willen we niet, maar niemand heeft hiervoor gekozen. We willen er samen met hen door!
We kunnen blijven kijken naar dat kleine ventje.
Stan, het is echt ongelooflijk! Het doet echt pijn, het haalt terug veel “naar boven”, voor zover het al ergens opgeborgen was. En we stellen ons opnieuw de vraag: waarom?!
Lieve jongen,
De herfst is echt begonnen. Gisteren zag ik voor het eerst heel veel blaadjes van de bomen tussen jouw plantjes. Gisteren regende het fel toen ik bij jou kwam en er was ook veel wind: herfst dus. Niet leuk om zo bij jou te komen maar ik blijf het doen. Bij jou willen zijn is nog steeds zo’n sterk gevoel dat al dat regenweer mij op dat moment niet kan schelen. Ik heb gisteren alle blaadjes bij jou weggenomen. Ook vandaag opnieuw. Ik gooide ook alle blaadjes weg die naast jouw grafje lagen zodat er mss nadien wat minder terug opwaaien. Ik weet een tevergeefs werkje maar als ik bij jou ben wil ik dat je grafje er proper bij ligt.
De zon schijnt vandaag en dat doet eens deugd. Toch blijven er sombere gedachten door mijn hoofd spoken. Alles rond X en jouw verjaardag. Ik zou precies al weer naar X zijn mama willen bellen om te horen hoe het geweest is vandaag. Ik weet dat we wel iets zullen horen eens er nieuws is. En zo is het dus wat afwachten. Ben er toch wel veel mee bezig… gisteren op het werk betrapte ik me erop dat ik een uur lang volledig op automatische piloot was bezig geweest. Ik werd precies plots wakker geschud en verschoot dat ik klaar was met hetgeen ik deed alsof ik er zelf niet bij geweest was… ik dacht aan X toen, en was ergens toch onbewust “weg”.
Vandaag begon mijn overzicht van de week als een film af te draaien en merkte ik toch dat het heel wat geweest is.
Bezoek X, gesprekje met collega, één van de kinderen op het werk die me over jou vroeg, één van de kinderen die haar verhaal deed over het feit dat ze van een tweeling is en dat “ademen toch heel belangrijk is ,hé Kimberly, anders ga je dood!”, twijfels of ik tijdelijke collega E. over jou zou vertellen, gespreksonderwerpen in middagpauze over kindjes die gestorven zijn, afwachten van het nieuws over X, E. die me een tekening bezorgde voor jou, gesprekje met nog een andere collega maandag, collega die uitgebreid over pleegkinderen en zwangerschappen staat te babbelen met een van de mama’s, confrontatie met dit en met dat…pfff echt wel ‘t een en ‘t ander. Toen ik de gasten deze week met noten en bolsters bezig zag, dacht ik: net als ik deze week: een bolster om me heen. Lijkt alsof ik tegen alles kan op het moment zelf, maar voel dat ik momenten vlucht, momenten dat ik gewoon geïrriteerd reageer of me geïrriteerd voel en niet weet hoe ik reageer, …pfff
Moet echt zoeken hoe ik mijn grgrgr-momenten kwijt kan want voel dat ik ze veel te veel opstapel. Of is het gewoon de periode van het jaar en alles wat er gebeurd…hm ‘k weet nie goed.
Een collega zei me dat ik echt naar haar mocht komen als ‘t moeilijk was. Maar is echt niet evident.
Zou eigenlijk die week van 23 nov-1 dec wat extra thuis willen zijn. Zal nodig zijn want de gedachte alleen al met me tranen in de ogen krijgen. Verlof kan ik niet nemen…op 1 december ben ik wel al zeker thuis.
Ik zie wel…
Dikke zoen voor mijn kleine vriend!
Lieve Stan,
Rustig weekend, veel denken maar blijf rustig, eerder beetje afwezig. Voel precies niets…zaterdag avond gingen we naar een optreden van Coldplay. Dat bracht een wending. Echt een super optreden met enkele kippenvelnummers. Was echt genieten en vooral ook nagenieten… twas super!
Er hangt deze week toch iets raar in mij…moet het niet ver zoeken: mogelijks diagnose van X en een geboorte op komst, … dit zijn de belangrijkste zaken denk ik… hm
Het is echt afwachten…
Muziek van Coldplay blijft nog steeds hangen in mijn hoofd. ’t Was echt super! Mh…
Deze week al 2x aan het babbelen geweest met collega op het werk. Het geeft een goed gevoel dat er mensen zijn rondom mij waarbij je niet altijd in woorden moet spreken om elkaar te verstaan of die even rust kunnen brengen ook al zijn ze op dat moment niet écht bij mij. Ik weet dat er een aantal mensen zijn waar ik steeds terecht kan, alleen is dit niet altijd evident, niet altijd mogelijk, niet altijd gemakkelijk voor mezelf,…
Een hele poos tussen… dit heeft een reden. Sinds de geboorte van X schreef ik dingen neer in een apart documentje voor hem. Ooit zou ik het hem geven…alleen niet gedacht dat ik het nu al zou gegeven hebben… nu hij net als jij Stan niet meer (fysiek) bij ons is.
Mama en papa hebben die periode na jouw geboorte voor een stuk herbeleefd. Het horen vertellen van hen…identiek… De dag dat X naar Nazareth kwam…identiek de plaats waar hij enkele dagen verbleef …identiek…de dag van afscheidsviering en uur ook…identiek
Het was een vreemd gevoel dit alles zo dicht opnieuw mee te maken. Alles was zo gelijk, alleen stonden we nu eens aan de andere kant, bekeken en beleefden we alles vanuit een ander standpunt. En die gevoelens werden terug “opgeroepen”, de pijn en het verdriet… mama en papa twijfelden even om nog afscheid te nemen van X. We zagen hem al een keer …Maar mama wou het echt. Sommigen zeiden dat we het mss beter niet deden vanuit het herbeleven van... Maar ik wou echt. Papa ging dan ook mee. We vroegen een momentje na de bezoekuren, want geconfronteerd worden met anderen zou te moeilijk geweest zijn. En zo ging het. We kwamen binnen in de inkom en werden naar het kamertje geleid…hetzelfde kamertje van jou toen Stan… Kurt en Christine liepen daar ook rond met een andere familie, deed eventjes raar hen daar ook terug te zien. En daar was kleine X dan. Het kamertje, met een grote foto, zijn knuffel, doopkaars,… hij lag daar zo mooi, zo zachtjes …helemaal anders dan bij jou Stan…de pijn kan nooit meer zo groot zijn als toen bij jou: dat was de veronderstelling waarmee ik vertrokken was en dat was ook het besluit dat we namen achteraf. Geen pijn of verdriet kan ooit nog zo diep gaan als toen bij jou, ons eigen kind. Niet tegenstaande dat we dit ook terug voelden om X. Maar het komt niet echt van ver terug naar boven, want het ligt allemaal nog zo aan de oppervlakte, het is nog niet zo lang geleden…
Mama voelde zich de hele week al: elk moment ga ik ontploffen, maar het komt er niet van. Die tranen bleven uit, maar de druk was er. Zeer vervelend. De vrijdag was het studiedag op het werk en daar kreeg ik het even moeilijk. Iemand zei toen iets “verkeerd” …de druppel was er: begon te wenen en ben naar buiten moeten gaan. Steeds moeilijk maar dacht: oef! Daar zijn eindelijk de tranen. Het was maar van korte duur want wou de sessie verder volgen en herpakte me snel. Ik dacht: de rest komt morgen wel bij de afscheidsviering.
Zaterdag dan, papa en mama waren al vroeg aan de kerk. We wilden eerst nog eens bij jou komen. Amai, wat was dit spannend… nog niemand in de kerk, even buiten wachten en toch binnengegaan, we zaten er als één van de eersten. Ik wou geen mensen zien, ik wou niet dat mensen ons linkten,… dus goed dat we daar al zaten. Tegen 13h30 kwam de kerk goed vol te zitten. De poorten gingen open en het begon. Bij het rechtstaan keek ik heel even achterom waar EH deken de eerste zegen gaf. Dat moeilijk moment voor ons waar we niet op voorbereid waren. Een zeer confronterend beeld en keek direct terug voor me. zij droegen het kistje niet zelf. Kurt deed dat. Wij weten dat dit voor hem een zeer zware opdracht is. Net zoals dit voor jezelf als ouder ook is, voor ons was…een moeilijk moment.
Toen X zijn papa zijn tekstje las, moedigde ik hem in gedachten aan en het lukte. Was zo blij voor hem want ik weet hoe belangrijk dit is!
Moeilijk om afscheid te nemen, weeral. Langs het kistje passeren op het einde, zo moeilijk…ik zag X er gewoon door in gedachten. “Dag X, ik vergeet je écht nooit! “ was wat ik in gedachten nog zei.
Lieve Stan,
Ongelooflijk dat dit weer bij ons gebeurde…het doet zo’n pijn hen zo te zien. Maar we willen hen helpen want wij begrijpen ten volle wat nu door hen heen gaat.
We schreven een boekje voor hen. Een boekje dat ik begon de dag dat X werd geboren tot de dag dat we afscheid van hem namen. Ik schreef er alles in neer zoals ik doe voor jou. dingen die ik hen zou willen laten weten maar wat ik moeilijk kan vertellen. Dingen waaraan ze voelen dat wij zo goed weten waar zij nu voor staan. Het werd een mooi boekje en gaven het af als we afscheid gingen nemen .
Ik had getwijfeld of we het gingen geven of niet. Papa zei dat het goed was en dan printten we het af. Dit ipv een kaartje want we wisten niet wat schrijven…
Het boekje vertelde alles wat we wilden zeggen en zoveel meer…
Vreemd hoe jij even op de 2de plaats belandde in ons gedachten. Net zoals toen bij jou voortdurend “Stan” door ons hoofd flitste, hadden we dat nu met “X’. Volledig ingenomen door alles wat gebeurde…
Lieve Stan, nu kan ik alleen maar zeggen dat denken aan jou onlosmakelijk verbonden is met denken aan X en omgekeerd…
Jullie 2, kleine schatten voor altijd!
Vandaag dus 23 oktober, jij bent 11 maand, bijna één jaar…wat een raar gevoel…
Mama zag in de winkel waar we ook zon’ naamkettinkje kochten voor X, een mooi girafje staan, zo ééntje om voort te trekken aan een touw. In het groot stond op de doos +12maand. Zo van die kleine toch wel zeer confronterende dingen…vanmorgen ging ik Arne terug naar opvang brengen. Supermomenten met hem! Kan er echt van genieten!
Ik kwam buiten en er was een fel licht rond de maan. Echt mooi! Er waren ook heel veel sterren aan de heldere lucht. Net op jouw23ste! Dan als ik thuis kwam, kwam de zon op: zo ontzettend mooi! Mama trok foto’s! op zo’n momenten voel ik je zo dicht bij me! Echt genieten!
Kleine vriend, ik zie je zo graag!
Één jaar is bijna om
Ik wou dat je kon weten
hoeveel ik van je hou,
hoeveel ik je mis
hoeveel blije momenten we al terug kenden ondanks al dit verdriet
ik wou dat je kon weten,
dat we nog steeds dagelijks langskomen,
dat je grafje er steeds piccobello bijligt,
dat we zo goed voor je zorgen,
ik wou dat je kon weten,
dat velen je nog niet vergeten zijn
en dat wij je nooit vergeten!
X!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten